Ё аз фурсати дастрасе, ки давоми як моҳ дар ихтиёр дорем, чӣ гуна истифода мебарем?

Инак, моҳи мубораки Рамазон ҳам фаро расид. Моҳи Рамазонро миёни 11 моҳи дигари тақвим султони моҳҳо ном мебаранд. Ин моҳест, ки мусулмонҳо ба рӯза доштан амр шудаанд. Подоши рӯзадории онҳоро, тавре ваъда додааст, Худованд худаш медиҳад. Ба ин шубҳа нест. Вале мехостем дар хусуси имкониятҳои дигаре ҳам бигӯем, ки дар ин моҳ пеши мо қарор мегиранд.

Моҳи шарифи Рамазон фурсати қулай аст, то мо худ, ҷисму рӯҳи худ ва саломативу зиндагии худро ба низом дарорем. Имкон дорем, ки як моҳи тамом ҳама паҳлуҳои ҳаётамонро мураттаб созем. Инчунин, имконест, барои рушду равнақ додани худ. Алабатта, метавон дар ин моҳ ҳам кор кард, ҳам ба тарбияи фарзандон машғул шуд ва машғулиятҳои ҳаррӯзаро сомон дод. Азбаски мо намхӯрему наменӯшем, ба қадри кофӣ вақти холӣ дар ихтитёр дорем. Аз ҳисоби сарфаи вақти хӯроки нисфирӯзиву наҳор метавонем барои иҷрои корҳои дигар вақти бештар дошта бошем. Агар дар ин моҳ кори барои худ муҳимеро муайян карда, пайи анҷомаш камар бандем, эҳтимоли муваффақ шудан хеле баланд аст. Кадом кор ё нақша барои мо муҳимияти бештар дорад, ба худи мо вобаста аст. Хусусан дар моҳе, ки пур аз файзу баракат аст.

Барои мисол машғул шудан барои инкишофи интеллектуалӣ яъне зеҳнӣ дар ин мавсим айни муддаост. Агар шумо ба навиштани рисолаи илмӣ машғулед, ё кадом кори дигари эҷодӣ доред, пас як моҳи Рамазон беҳтарин фурсатест барои анҷоми нақшаҳоятон, зеро вақти бароятон даркорӣ дар ихтиёри шумост. Бисёриҳо кӯшиш мекунанд, дар моҳи Рамазон ба рухсатӣ ё истироҳат бароянд. Албатта, ин хуб аст, вале дар назар бояд дошт, ки рухсатӣ маънои онро надорад, ки мо бекор нишинем. Рухсатӣ бекорӣ нест. Он, албатта, як муддат фориғ шудан аз кори расмии шумост ва метавон истироҳат кард, вале дар айни замон фурсате барои татбиқи нақшаҳо ва барномаҳои дигар низ ҳаст. Рӯзҳои Рамазонро ҳам дар баробари ибодату тоъат, ки қарзи ҳар як мусулмон аст, инчунин мешавад барои амалишавии барномаҳои нав истифода бурд. Бинобар ин, “Ман рӯзаи моҳи шарифи Рамазонро, ки дар гармои зери 40 дараҷа рост омадааст медорам, вале аз иҷрои корҳои бар дӯшамбуда бояд мураххас шавам” гуфтан чандон ба манфиат нест. Ба ибораи дигар Рамазон беҳтарин фурсатест барои раҳо шудан аз қайди танбалӣ. Танбалӣ – бадтрин хислат, ки моро имкони пешрафт намедиҳад. Намегузорад, ки ин ва ё он кореро ба анҷом расонем, ки ба нафъи мо ва барои рушди моддиву маънавии мост.

Бисёриҳо мегӯянд, аз он ки соатҳои тӯлонӣ дар Рамазон аз нӯшидану хӯрдан маҳруманд, хаста мешаванд. Хусусан онҳое, ки ба кор машғуланд. Албатта, машғул шудан ба кори эҷодӣ ва дилхоҳ коре, ки тибқи он шумо муддати дароз менишинед, метавонад шуморо хаста кунад. Чун хун дар бадани инсон дар ин ҳолат ғафс мешавад. Барои ин танҳо зарур аст, ки ҳар панҷ дақиқаи ҳар соат аз ҷой хеста, ба машқи сабуки бадан машғул шавед. Ин имкон медиҳад, ки хун дар бадан боз беҳтар ҳаракат намояд. Ба майнаи сар оксиген беҳтар расад. Ҳам фаъолнокии баданро таъмин намуда, шуморо “зинда” нигоҳ медорад. Вагарна барои инсони рӯзадор қарору беҳаракат нишастан, хусусан дар гармои тобистон бисёр азиятовар менамояд. Танҳо бояд танбалиро аз зеҳни худ рӯфта партоем. Бигӯем, ки мо қодирем худро муътадил ва фаъол нигоҳ дорем. Дар ин моҳ дар ҳаракат будан беҳтар аст, вагарна ба қавли Бедил осудагӣ метавонад боиси адам гардад. Ё ҳадди ақал корро душвор ва ҳалнопазир гардонад.