Рӯзе дар коргоҳ ба дас-там номае расид. Лифофаро боз намудаму чашмам ба ин сатрҳо бархӯрд: “Номаи шукрона”. Ва болои нома сурате, ки замоне нашр шуда дар матбуоти даврӣ. Аз дидани чеҳраи бароям шинос хеле хушҳол шудам. Ин паёме буд аз устоди замони мактабиам Абдулҳамид Абдуллоев. Ва на паёми одӣ, балки номае саршор аз меҳру ихлос, пайғоме пур аз шодию нишот, навиде орӣ аз маъсияту навмедӣ.

ОЯТИ ШУКРОНА БА ЛАБ

Баъзан одамон чун ба синни пирӣ мерасанд, забони шиква боз мекунанд, шиква аз нодорӣ, шиква аз саломатӣ, шиква аз камбуди обу нону барқу гармию сардию боз чандин камбудиҳои дигар, ки тамоми умр думболагири мо, инсонҳоянд. Аммо аз ҳар сатри номаи устод Абдулҳамид Абдуллоев оҳанги шукрона ба гӯш мерасад.

Оре, ояти шукрона ба лаб дорад устоди азизу муътабари мо. Гарчанде ба синни мубораки 85 қадам мениҳад, заррае шиква надорад аз пирию дармондагӣ. “Ҳарчанд пириро баъзеҳо хортарин айёми ҳаёт меноманд, аммо барои ман ҳар як нафаси ҳаёт азиз асту ҳар лаҳзааш ғанимат, ки бояд ба қадраш бирасем”, - мегӯяд Абдулҳамид Абдуллоев.

Назар меафканад ба роҳи тайнамудаи рӯзгораш, ба пастию баландиаш, ба шебу фарозаш, ба каму косташ ва илова мекунад: “Дар тули ҳаёт омаду ноомад, пастию баландиҳо зиёд буд. Даврони ҷанги шаҳрвандӣ азобу уқубати зиёд дидем, сахтиҳои зиёдеро аз сар гузарондем, рӯзҳое буд, ки ба ҷои нон сабӯс мехӯрдем. Дар пеши чашмонам бисёриҳоро дидам, ки “нон” гӯён ҷон додаанд. Аммо чорае надоштем, ба ҷуз он ки сабрро пеша кунему шукр бигӯем. Ва оқибат он ҳама рӯзгорон паси сар шуду офтоби бахт ба рӯямон тулуъ намуд”.

Ин пири барнодил, устоди некном бо ифтихор ёдовар мешавад аз рӯзҳои аввали соҳибистиқлолии кишвари азизамон, аз ҷонбозию фидокориҳои Сарвари давлат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар он замони ҳассос, аз нахустин лаҳзаҳои ба сари қудрат омадани ин абармарди даврон: “Шукри беҳад, ки аз меваҳои шаҳдбори истиқлолият мо низ бархӯрдор шудем, - менигорад устод Абдуллоев. – Шукри беҳад, ки имрӯз нафаси озод мекашем, шукри беҳад, ки имрӯз Пешвои ҷасуру қавиирода дорему моро ба самти пешрафту комёбиҳои нав мебарад. Агар касе инро набинаду надонад, пас ақли солиму дили инсонӣ надорад”.

ХОТИРАҲО

Устод рӯзҳои сахту сангини замони ҷанги таҳмилии Тоҷикистонро бо ҳаяҷони хосса ба ёд оварда, мегӯяд: “Он рӯзҳо вазъ муташанниҷ ва Тоҷикистон чандон ноором буд, ки кас дар бораи оянда ҳатто суҳбат карда наметавонист, ҳама зулмот буду торикӣ. Гурӯҳҳои дилсиёҳу ватанбезор бо ҳар гуна аъмоли зишти худ кӯшиш мекарданд, то ба оташи ҷангу низоъ ҳезум андохтаву Ватанро ба гирдоби балоҳои пайдарпай гирифтор кунанд. Мутаассифона, чунин нафарон то ҳол ҳастанд, ки дуо мекунам, Худованд онҳоро асло ба мақсадҳои нопокашон нарасонад.”

Абдулҳамид Абдуллоев омӯзгор асту неруи худ, умри азизи худро сарфи таълиму тарбияи насли наврасу ҷавон намудааст, тули фаъолияти омӯзгорӣ роҳнамову роҳкушои садҳо нафарон гаштааст. Солҳои ҷанги шаҳрвандӣ аз рӯзгори нобасомони ҳамдиёрон ғусса мехӯрд, ҳар як ноомаду камиву кости рӯзгори нобасомони он рӯзҳо нооромаш менамуд. Дар он давраҳои мураккаб, ки бархе аз омӯзгорон низ тарки касбу кор, тарки ватану диёри худ намуданд, устод Абдуллоев ҳатто лаҳзае аз назди шогирдон, аз остонаи мактаб дур нашуд. Чун мехост дар ҳар гуна вазъу ҳар гуна замон шогирдон соҳибилму соҳибмаърифат ба воя расанд.
Имрӯз устод Абдуллоевро дар ноҳияи Тоҷикобод хурду бузург мешиносаду эҳтиром мекунад. Чун ин омӯзгори донишманд, тарбиятгар, роҳнамо ва роҳкушо дар ин диёр иззату обрӯи хоссаро соҳиб гаштааст. Рӯзгораш кулбореро мемонад пур аз ганҷи илму сухан, устодест гиреҳкушои мушкилоти мардуми диёр. Шаҳрванди шоиста касеро медонад, ки маънии зиндагии худро дар хизмати халқу Ватан дарёбад, Ватанро бештар аз худ дӯст дорад ва лаҳзаи зарур барои ҳифзи он ҷон супорад.

Аз рӯзҳои нахустини давлатдории муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон хотироти хубе дорад. Ӯ давлатдории ин абармардро мактаби бузурги мардонагӣ ва худро шогирди содиқи ин мактаб мешуморад. “Соли 1992 муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба давлате роҳбар шуд, ки анбораш холӣ буду аслан сару нӯги сиёсаташ номаълум, - изҳор медорад устод. – Сарвари тозаинтихоби мо он рӯзҳо хӯру хоб аз даст дода буд, шабу рӯзаш яксон буд. Ҳуҷрааш ҳам коргоҳаш буду ҳам маконаш. Чун нияту маромаш нек буд, оқибати кораш низ нек анҷомид. Ба савгандаш содиқ ва ба қавлаш устувор монд, ки ин бешак мактаби бузурги мардонагӣ барои наслҳои оянда мебошад”.

Абдулҳамид Абдуллоев бунёди иншооти азими аср – НБО “Роғун”-ро аз бузургтарину мондагортарин хизматҳои Президенти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва таҷдиду эҳёи ин шоҳкории беназирро аз тасмимҳои сарнавиштсози ӯ меҳисобад. Ба таъкиди устод “Эмомалӣ Раҳмон буд, ки дар лаҳзаҳои мушкилтарини буҳронӣ бо такя ба миллати сарбаландаш гуфт, “Роғун” - ро месозем, роҳу нақб бунёд мекунем, дурро наздик мекунем, давлатамонро худамон обод мекунем. Ман солҳои зиёд омӯзгор будам, ба қадре кӯшиш намудам, то дар таълиму тарбияи насли наврасу ҷавон саҳм гузошта бошам. Ҳоло, ки давлати пирӣ меронам, бо шукргузорӣ аз ободии Ватан, ба хотири ояндаи дурахшони давлату миллат дуо мекунам, ки мардуми мо дигар асло рӯзи бадро набинаду Пешвои муаззамамон моро ба қуллаҳои баланди мурод расонад”.


МУАЛЛИМ – НАФАРЕ, КИ ЭЪТИҚОД ДОРАД

Адиби рус Лев Толстой мегӯяд: “Муаллимӣ ҳунарест оливу наҷиб. Вале на он кас муаллим аст, ки тарбия ва маълумоти муаллимӣ мегирад, балки он кас аст, ки ботинан эътиқод дорад, ки муаллим аст, бояд бошад ва дигар хел буда наметавонад. Ин эътиқод аҳёнан вомехӯрад ва фақат бо қурбониҳое исбот мешавад, ки кас ба ҳунари худ мекунад”.

Устод Абдуллоев заҳмати пурмашаққати омӯзгориро аз ҳама сарвату боигарии олам боло медонад. То ҷое тавонистааст, шогирдонро дар руҳияи баланди ватандорию ватандӯстӣ, худогоҳию худшиносӣ ва ифтихори миллӣ тарбият намояд. Бешубҳа, устод Абдуллоев аз зумраи он ашхоси саодатманд аст, ки имрӯз дар дилу дидаи ҳамкасбону шогирдон ва ҳамдиёрони худ маскан гирифтааст.

Воқеан, муаллим барои он ки шаҳрвандони шоиста тарбия кунад, худ бояд шаҳрванди шоиста бошад, дар роҳи таълими насли наврас ҷон нисор кунад, миёни мардум ҳамчун ташвиқгари ҳақиқати зиндагӣ, ҳамчун муборизи матинирода баҳри тантанаи ормонҳои наҷиби башарӣ арзи ҳастӣ намояд. Бидуни шубҳа, ин гуна инсон, ҳамин гуна омӯзгор аст Абдулҳамид Абдуллоев, ки имрӯз сазовори эҳтироми ҳамдиёрон ва шарафёби номи мондагори устод гардидааст.

Беҳуда нагуфтаанд, ки дарозтарин умр, умри омӯзгор аст. Ва ширинтарин мева барои устод шогирд аст, ки ба ӯ умри ҷовидонӣ мебахшад. Мо, шогирдони устод низ орзуманди онем, ки ҳамеша тансиҳат бошанду роҳнамову роҳкушои насли ҷавон.

Устоди азизу меҳрубонро барои ба синни мубораки 85-солагӣ расиданаш шодбошу таҳният гуфта, барояш тансиҳатию саодатмандӣ орзу мекунам. Баҳри устод аз забони шоир бо самимияти шогирдона мегӯям:

Баланд аст аз фалак номи муаллим,
Бувад ҷонбахши мо ҷони муаллим.
Набошад неъмате дар ҳар ду олам,
Ҳалол аз пораи нони муаллим.