Ман ҳар боре, ки ба шаҳру ноҳияҳои мамлакат сафари корӣ анҷом медиҳам, аз зиндагӣ, шароит ва рӯзгори ин табақаи ниёзманди ҷомеа, аз ҷумла ятимону маъюбон маълумот гирифта, ҷиҳати беҳтар намудани вазъи моддиву техникии таълимгоҳҳои онҳо ба мақомоти дахлдор супориш медиҳам ва барои таъмиру азнавсозӣ ва бо таҷҳизоти зарурӣ таъмин кардани онҳо маблағ ҷудо карда, дастгириву ғамхории доимӣ ва сол аз сол беҳтар намудани шароити ин гурӯҳи осебпазири ҷомеаро вазифаи аввалиндараҷаи худ медонам.

Эмомалӣ Раҳмон

Рӯз буд пуртараддуд. Ҳозирбудагони дабистон ғарқи нишоти фаровон. Чеҳраҳо хандону дидаҳо рахшон. Чун буданд дар канори арзандамеҳмон. Оне ки нишона аст аз насли озодагон. Оне, ки ғурураш намоди тавонмандис-ту вуҷудаш рамзи некмаҳзарӣ. Соҳибдавлат асту соҳибиқтидор, соҳибфазл асту соҳибхирад, со-ҳибдил асту соҳибиноят, соҳиб-адолат асту олимақом. Роҳбари давлат аст ӯ. Пешвои тоҷикон.

Синфхонае дар гӯшаи дабис-тон ҷамъ карда буд, толибилмони соҳибномро. Мақомгирифтагони озмунҳову санҷишҳоро. Роҳбари ғамхор вуруд гардид падарвор ва самимона кард шурӯи суҳбат бо тифлакони беозор. Тифлаке маъсумона мекард нигоҳ бо симои бегуноҳ. Сарварро ин нигариш дур набуд аз назар. Қаблан офаринаш хонду таҳсин, сипас ҷӯё шуд иллати ин маъсумиятро аз вуҷуди ин хонандаи орому ботамкин. Ӯ ибрози орзу карду зикри ин хоста, ки табиб шудан аст ӯро ҳадаф. Расидан ба он бувад ӯро ифтихору шараф. Роҳбар ки ин ҳангом буд дар нақши падар суол кард чаро маҳз ин муроду ин маром аст ӯро дар сар? Посух буд маҳзуну муассир. Ӯ мехост табиб бошад, то муолиҷа созад кӯдакони маризро. Умедбахш бошад онҳоро. Чун ӯ худ бемор буду дардманд. Ғамхориро хостгор буду ниёзманд. Бо дасти кӯчакаш пок мекард ашкони чашмро. Зуд-зуд ва бо суръат. Чашмони сарвар низ саршор шуд аз сиришк. Қалби муҳаббатбор намегузошт ӯро қарор. Муваззаф кард ашхоси бешуморро баҳри ионати ӯ. Писарбача дарк карда буд он замон, ки ӯро ёрирасон дар канор аст ҳамин алъон. Ӯрову ҳамтолеву ҳамнаслу ҳаммеҳанашро ҳамин некмард аст нигоҳбон.

Ин танҳо як ҳолатест аз чунин ғамхорию ёрмандиҳо. Танҳо чанд лаҳза. Чун беҳисоб аст шумори онҳо. Беадад аст ин ба имдод расиданҳо. Ин аст, ки халқ хонда ин бузургдилро Пешво, ин роҳбарро ғамхор, ин сарварро раиятпарвар.

ЯТИМПАРВАР

Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳеҷ гоҳ ятимону бепарасторон, маъюбон ва оилаҳои эҳтиёҷманди ҷомеаро танҳо намегузорад, дар ҳаққи онҳо пайваста ғамхорӣ намуда, тарбия ва ба ҳаёти мустақилона гусел менамояд.

Эмомалӣ Раҳмон

Он ҷо дард сокини қалбҳо. Он ҷо ҳама чеҳраҳо ғарқи хандаҳои ғамниҳон. Он ҷо ҳама чашмон ба роҳ аст. Он ҷо ҳама дастон муштоқанд ба меҳр. Аммо он ҷо нест танҳоӣ. Нест оворагӣ. Нест бечорагию нотавонию беқадрӣ. Дар он макон андӯхтани дониш тантана дорад. Он макон холӣ аз умедҳо нест. Дар он макон ҳадафу мақсаду талош ниҳон аст. Бошандагони он ҷо кулли Тоҷикистонро меҳисобанд хонаи хеш. Мехоҳанд бошанд арзандафарзанд ба ин меҳан. Ин аст ягона ҳадаф онҳоро. Расидан ба ин мақсадҳо бошад, давои қалби зах-минашон. Чун онҳорост фарёдрас, додрас, дастгиру ёвар сарвари кишвар. Ятимхона аст ин макон. Бошандагони он ҷоро пуштупаноҳ ҳаст Эмомалӣ Раҳмон.

Ӯ бо онҳо зуд-зуд мебинад дидор. Аз рӯзгорашон мудом воқиф асту хабардор. Навозишашон созад муҳаббатбор. Роҳнамояшон бошад падарвор. Онҳо дар канори ин некӯкор худро эҳсос намоянд дар амн, дур бошанд аз бекасиҳо ва раҳо созанд аз дӯш ин сангинбор. Чун лаҳзае намонда дур вазъи рӯзгорашон аз назари ӯ. Шунаванда аст ҳарф-ҳарфашонро. Иҷрогар аст так-таки хостаҳояшонро. Роҳомӯз аст тифли кӯчаки орзуҳояшонро. Яке наздаш ашк мерезаду ибрози ҳол мекунад. Яке бо виқор диҳад қарор то шавад фарзанди содиқи ин диёр. Дигаре хонад сано ба нексириштии ӯ ва бошад бобати ин сидқан шукргузор. Пас, ҳамин гуна оддӣ нест ӯро ин унвон: ятимпарвару ҳолдон.

ҶАВОНПАРВАР

Дасту дили гарми шумо - фарзандони азиз, ба кору зиндагӣ ва саҳмгузориатон дар шукуфоии Ватани азизамон моро водор месозад, ки ба хотири фароҳам овардани шароити беҳтар ҷиҳати таҳсилу тавонбахшии шумо ва ҳамаи онҳое, ки имкониятҳои маҳдуд доранд, тадбирҳои боз ҳам бештар андешем.

Эмомалӣ Раҳмон

Ҷавононро неруи созанда гӯянд мудом. Насли фардосоз. Бунёдгари оянда. Воқеан ҳаст чунин. Аммо итминонамон ҳаст комил, ки нахоҳад шуд ҷавоне пурдил то ӯро нест ёваре дар канору дастгире ҳамдил. Набошад ҷавоне комёб дар он макон, ки ҳаст ноосуда, ноамн, ноором. Аммо Тоҷикистон бегона аст бо чунин фазо. Ҷавонаш дорад такягоҳ, пуштупаноҳ, роҳнамо ва ӯ ҳаст боз ҳам Пешво.

Як сарбозро орзуст ҷовидона дар канораш нишастани роҳбар, ҳамсуҳбат шудан бо ӯ. Як сарбозро шояд танҳо хобесту хаёл тановули хӯрок ҳамроҳ бо Сарвари давлат. Будан бо ӯ сари як миз, чун дӯсте, бародареву ҳамдаме. Аммо мо борҳо шоҳид шудаем ба чунин ҳолат. Дар канори ҳам тановули хӯрок аз ҷониби сарбози ватану Сарвари мамлакат. Хушнудии ин ҷавонмарди меҳанро табиист, ки набуда фарҷом. Ин дидор ӯро содиқтар созад ба ватан, ҷуръатмандтараш созад баҳри ҳифзаш. Ин дидор ӯро водор созад, то ватандориро пеша созаду ватанбониро азм.

Як ҷавондухтареро дар кӯҳистон ниятҳо накӯсту орзуҳо бепоён. Аммо муҳит побанд ба тафаккури қадимӣ. Пас, бояд маҳв кунад ин хостаҳову маром? Ҳаргиз! Чун ӯро низ ҳаст Сарваре раҳоибахш.

Шумори ҷавононе, ки хонадоршавии онҳо баргузор шуда бо кумакҳои Роҳбари давлат бешуморанд. Шумори ҷавононе, ки барои фарогирии дониши бештар рафтанд хориҷ аз кишвар бо дастгирии Сарвар беададанд. Шумори ҷавононе, ки соҳибманзил шуданду соҳибмакон бо мададгории ин инсони баландмақом беҳисобанд. Ин аст, ки хонданд ӯро дар кишвар Сарвари ҷавонпарвар.

ҲАМДАМИ ПИРОН

Пирони рӯзгордида ва дар обу оташи зиндагӣ обутобёфта, давлати сари мо мебошанд. Ҳамаи мо вазифадорем, ки дар ҳаққи онҳо, то тавонем ғамхорӣ намоем.

Эмомалӣ Раҳмон

Онҳо худ як рӯзгоранд. Пуранд аз таҷриба. Саршоранд аз пандҳои сарнавишт. Онҳо хазинаанд. Ганҷинаи ҳикмату маърифат. Пирони рӯзгордидаанд онҳо, ки мудом тарбиятгаранду роҳнамо. Онҳоро ҳарҷо метавон дид дастбадуо. Аксари онҳо чун гуфтаи устод Лоиқ “Худоро аз фалакҳо бар замин хонда” дар қатори хостаҳо мекунанд сидқан таманно тандурӯстии Пешво. Чун онҳоро низ шуда фарзанду такягоҳ, дастгиру пуштупаноҳ.

Борҳо тамошобин шудаем суҳбатҳои самимонаи модарону падаронро бо эшон. Гарм асту ҷӯшон. Чеҳраҳои онҳо аз фараҳ дурахшонанду тобон. Онҳо ҳар ҷое бо ифтихор васфу ситоиш хоҳанд кард ин некмардро.

Низорамоҳ Зарифова бонуи арсаи сиёсат, зани саропо таҷрибаю хирад яке аз онҳост, ки ҷое бобати Сарвари давлат чунин гуфта: “Ӯ ҳамеша бо халқ аст ва тавонистааст, ки халқро дар атрофаш муттаҳид созад. Ҳамеша аз рӯи нақшаҳои созанда кор мекунад. Барои ободии ватанаш ба ҳар коре қодир аст. Воқеан ӯ намуна аст”.

Фариштамоҳ Ашурова модарест пурҳунар. Нонпази моҳир. Бонуи хушҳарфу хушсират. Ӯро низ ғамхории Сарвари давлат сабаб шуда, то соҳиби тиҷорати худ бошаду нонпази номӣ дар кишвар. Ӯ чунин баён мекунад меҳрномаи худро: “Ҳамеша сари чакдон нону кулча мепухтаму мегуфтам, кош як бор кулчаи пухтаи маро Сарвари давлат бичашанд. Ин орзуи деринаи ман соли 2010 ҳангоми сафари кории Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба шаҳри Кӯлоб ҷомаи амал пӯшид”. Баъди чашидани таъми лазизи нони тоҷикӣ Сарвари давлат даъват кард ӯро то макони зист ихтиёр кунад пойтахтрову пешниҳод кунад дастпухтҳои худро ба сокинон, меҳмонони Душанбе. То ҳамагӣ чашанда бошанд ин маззаву лаззатро.

Ин аст, ки ӯ пайваста дар лаб дорад ин сухан: “Шукргузор аз онам, ки Худованд ба миллати тоҷик Пешвое дар симои муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ато намудааст. Ҳама файзу баракати мо - мардум аз ғамхориҳои ӯст”. Итминонамон ҳаст яқин, ки ин гуфта ҳарфи дили ҷумла модарони тоҷик асту муроду мақсуди онҳо.

РАИЯТПАРВАР

Итминон дошта бошед, ки аз ҷониби ҳукумат ҳар кумаку дастгирие, ки зарур аст, барои шумо минбаъд низ расонида хоҳад шуд, зеро аз ибтидои соҳибистиқлолиамон ҳифзу ҳимоя ва сарпарастии гурӯҳҳои ниёзманди ҷомеа аз ҷумлаи вазифаҳои асосии давлату ҳукумат эълон шудааст ва дар оянда низ чунин мемонад.

Эмомалӣ Раҳмон

Ғамхориҳои Президенти кишвар беҳудуд асту бешумор. Ба ин хотир як сол қабл Мақомоти иҷроияи ҳокимияти давлатии вилояти Хатлон ва Муассисаи давлатии рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” карданд озмунеро эълон. Ҷиҳати ёдоварӣ, тарғиби бештари сиёсати ҷавонпарварона, дастгириҳои ҳамешагии ятимону барҷомондагон ва умуман тамоми табақаҳои ҷомеа аз ҷониби Пешвои миллат. Ҳаққи иштирок дода шуд ба кулли қаламбадастони кишвар. Қаҳрамонҳои матлабҳои нигоштаи иштирокчиён бояд ашхосе мебуданд, ки иштирокдори суҳбату мулоқотҳои Пешвои миллат буданд ва ё аз дастгириашон дар сартосари кишвар баҳравар гардидаанд.

Маводҳои иштирокчиёни метавонист бошад лавҳае, очерке, мусоҳибае ё ёддоште. Ҳамчунин, шумораи моро низ минбар дода шуд, то муҳаббатномаҳои худро пешниҳод созанд дар қолаби назм.

Шумори матлабҳои ирсолшуда ба рӯзнома зиёд буданд. Ҳар яке дар ҳар сабке бо ҳар навъе васф мекард бузургии Пешво.
Қаҳрамонҳои интихобкардаи муаллифон воқеан буданд онҳое, ки роҳкушояшон гардида Сарвари давлат. Қаҳрамонҳои нигоштаҳо онҳоеанд, ки сипосманданд мудом аз дастгириҳои эшон.

Озмун хуш истиқбол шуд. Чун минбаре буд барои баёни муҳаббатномаҳои бепоён. Фурсате барои ибрози самимитарин ҳарфҳо.

“Раиятпарвар” дақиқ сохт бори дигар, ки ин Роҳбар ҳаст шоиста. Ин Сарвар ҳаст соҳибфазл. Ин мард ҳаст доди Худо. Ин Пешво ҳаст мардумӣ. Ин Президент ҳаст воқеан “Раиятпарвар”.

Сайёраи ҚИЁМИДДИН, “ҶТ”