Чанд рӯз пеш ҳамроҳи ҳамсабақам аз назди боғи ба номи устод Рӯдакӣ мегузаштему манзараи зебои гулпӯши онро тамошо мекардем. Сайру гашти ҷавонону тифлакон ба боғ зебоии дигар зам менамуданд. Тифлакон ҳамчун паррандаҳои озод ба ҳар гӯшаю канори боғ чарх мезаданду бо хандаҳои самимиашон муҳити атрофро накҳати тоза мебахшиданд.

Ҳангоми сайри боғи мазкур манзарае диққати моро ҷалб намуд. Дар як тарафи боғ чанд бонуи афғонистонӣ ҳамроҳи кӯдаконашон нишаста буданду миёни ҳам суҳбат мекарданд. Вақте ба чеҳраҳои онҳо нигаристам, хело афсурда ба назар мерасиданд. Чун аз наздашон мегузаштем, хостем ҳамроҳашон суҳбате кунем. Ва ҳамин гуна ҳам шуд, ки ба наздашон рафта, салом додем ва барои он ки ба кишвари мо омадаанд, онҳоро хуш омадед низ гуфтем.

Вақте аз онҳо доир ба таассуроташон аз кишвари азизамон пурсон гардидем, чунин иброз доштанд: “Офарин ба Президенти мамлакати шумо, ки тавонист халқи худро сарҷамъ кард, сулҳ биёвард ва ободӣ фароҳам сохт. Тӯли ду моҳ аст, ки дар Тоҷикистон ҳастему аз осудагии он лаззат бурда истодаем. Мо орзу мекунем, ки кишвари Афғонистони мо низ ҳарчи зудтар чунин орому осуда гардаду ба ҷойи садои тиру туфанг хандаи тифлакон ба гӯш расад. Шумо мардуми хушбахтед, ки дар чунин сарзамини зебову обод ва ором умр ба сар мебареду дорои истиқлолияти комилу ваҳдат мебошед. Аз ин ободиву озодӣ ва оромӣ шукрона кунед. Зеро инҳо беҳтарин неъматҳоянд”.

Пас аз суҳбат бо онҳо ғарқи андешаҳо гардидам ва шукрона гуфтам, ки дорои ватани ободу озодему зери оҳанги сулҳу ваҳдат ҳаёт ба сар мебарем.

Дар воқеъ, мо бояд аз доштани ду неъмати бебаҳо – Истиқлолият ва Ваҳдати миллӣ ифтихору шукрона кунем. Ваҳдати миллӣ шукуфоии Ватан аст. Дар давлате, ки сулҳу амонӣ ҳукмфармост, он рӯз то рӯз рушду нумуъ мекунаду ҳаёти сокинонаш беҳтар мегардад.

Сарчашмаи тамоми хушбахтиҳои мо аз ваҳдати сартосарист, ки бо талоши фарзандони фарзонаи миллат ба даст омадааст. Ваҳдат ин худ ба ҳам омадан, сар аз як гиребон баровардан, ҳамдигарфаҳмиву поктинатӣ ва миллатдӯстӣ мебошад. Ваҳдат неъмати бебаҳо барои ҳар як фарди соҳибхирад мебошад. Мо бояд барои таҳкими Ваҳдати миллӣ бикушем ва кӯшиш ба ҳарҷ диҳем, то ин неъмати бузургро ба наслҳои оянда ба мерос гузорем.

Қобили қайд аст, ки барои ба даст овардани Ваҳдати миллӣ Сарвари кишвар ва халқи тоҷик мушкилоти зиёдеро аз сар гузарониданд. Онҳое, ки имрӯзҳо мегӯянд, ки мо бе заҳмат ин неъматро ба даст овардаем, хато мекунанд. Дар ин маврид мо бояд донем, бо чӣ заҳматҳои бузург ва пас аз чанд соли ҷаҳду талош мардуми мо Ваҳдати миллиро ба даст оварданд. Аз ин лиҳоз, ин неъматро қадр бояд кард, барои доштанаш шукр бояд гуфт ва барои таҳкимаш коре бояд анҷом дод.

Ваҳдати комил аст, ки мо имрӯз рӯзгори хубу хуш дорему сарбаландона умр ба сар мебарем. Пас, моро месазад, ки муҳофизи ин неъмати бебаҳо бошем.

Саҳоба ШАРИПОВА,
коромӯзи “ҶТ”