“Худоё, маро аз танҳоӣ раҳо кун. Танҳоӣ ҳолати бад аст. Танҳоӣ фоҷеа аст барои аксарияти мардум. Онҳо худро дар ин дунё шахси нолозим мешуморанд ва дар вақти танҳоӣ ба худ мегӯянд, ки ман ба касе лозим нестам, ки ҳоло танҳоям. Ин ҳолат бисёртар ба ҷавонон рух медиҳад. Масалан, вақте ки нофаҳмие миёни онҳо ва оила, дӯстон ва ҳамсабақонашон ба миён меояд ҳолати баде онҳоро дунболагир мешавад”

Ин ҷумлаҳо аз суханронии журналист ва психологи рус Владимир Шахиджанян мебошанд, ки чанд сол қабл дар саҳифаи ютуби худ гузошта буд. Ӯ агарчи аксари корҳояшро дар танҳоӣ мекунад, аммо боз чунон вонамуд мекунад, ки хостгори танҳоӣ нест.

Танҳоӣ ҳолатест, ки берун аз хоҳишоту мушкилоти дигарон бо худ дар худ ҳастӣ. Мо як одате дорем, ки намедонам онро хуб гӯям ё бад, ба мушкилии зиндагии дигарон чунон зиёд дохолат мекунем, ки аз рӯзгори худ фаромӯш мекунем. Аз мушкилиҳову норасоиҳои худ дида дигаронро зиёд фикр мекунем ва ин вазъ то ҷое моро мерасонад, ки худамонро фаромӯш мекунем. Ин нишони аз худ гузаштан нест, балки худро нашнохтану фаромӯш кардан аст. Болои ин аксар вақт мехоҳем, ки аз суҳбат ва фикрҳои дигарон барои худ суде бигирем, вале ин имконнопазир аст. Нахуст бояд мо аз суҳбат ва фикрҳои худ истифода карданро омӯзем.

Дар зер чанд фоида ва ҳолати хуберо, ки танҳоӣ ба мо медиҳад меорам ва хоҳони он ҳастам, ки каме ҳам бошад танҳо будан, танҳо нафас гирифтан, танҳо орзу кардану нақша каршидан насибамон гардад.

Мо ҳангоми муносибат ва муошират бо атрофиёнамон имкони шунидани садои дарунии худро надорем. Одатан ба суханҳои дигарон диққату таваҷҷуҳ дода, хостаҳои худро фаромӯш мекунем. Дар натиҷа садои нақшаву мақсадҳои худ, ки паст-паст аз дил мебароянд, бароямон ношунаво мешаванд.Танҳоӣ бошад, ба мо имкон медиҳад, ки садои даруниямонро шунавем.

Дар баъзе ҳолат танҳоӣ ба ҳолати рӯҳии мо таъсири хуб мерасонад. Имконият медиҳад, ки дар бораи орзуҳо, нақшаҳо, мақсадҳо ва умуман ҳама хостаҳову эҳтиёҷотамон фикр кунем.

Танҳоӣ ба мо имкон медиҳад, ки дар бораи идеяҳои нав, корҳои нав ва умуман ҳаёти нав фикр карда, чораҳои заруриро барои амалӣ карданашон андешем. Метавон гуфт танҳоӣ василаест, ки идеяҳо пайдову амали шуда, пуле барои расидан ба мақсадҳоро бароямон муҳайё месозад.

Ба сари мо ҳама рӯза миллионҳо маълумот ворид мешавад. Ва аз ин маълумотҳо на ҳамаашон лозимиянд. Дар ин сурат танҳоӣ ба мо имкон медиҳад, ки ахбори нолозим аз сари мо тоза шавад ва маълумотҳои воридгардидаро маърифат кунем. Яъне танҳоӣ қудрати азнавбарқароркунӣ ва тоза кардани майнаи сарро дорад.

Дар танҳои қадам задан бисёр муфид аст. Танҳоӣ бисёр ҳолати хуб аст, барои манзараеро тасвир кардан. Дар ин вақт ҳар он чизе, ки дил мехоҳад қалам тавсир мекунад. Дар вақти танҳо будан, бояд зиёдтар ба оина нигаристу орзуҳоро дар нақшаҳо ғунҷонид ва ба мақсади зиндагӣ табдил дод.

Бояд кӯшиш кард, ки ҳадди ақал ҳар рӯз 30 дақиқаи худро ба танҳоӣ бахшид. 30 дақиқа одаму оламро як сӯ гузошта худро фикр кард.

Ҷое хонда будам, ду нафар як не якчанд мушкилӣ доштанд. Яке дар давоми рӯз ҳам кор мекунад ва ҳам барои мушкилиҳояш фикр мекунад, дигаре бошад, бараъкси ӯ. Яъне соате ҷудо карда дар танҳоӣ бо худ фикри ҳалли мушкилиҳояшро мекунад. Дар интиҳои рӯз мушкилиҳои нафари танҳо ба пуррагӣ ҳал мешаванд, аммо аз он кордӯстдор бараъкс зиёд мешаванд.

P.S: Ин матлабро чанд ҳафта қабл навиштани будам, аммо ҳеҷ танҳоӣ насибам намешуд, имрӯз, ки имкон ёфтам барои чанд дақиқа танҳо мондан навиштам.

Ҳафизуллоҳ ТОҲИРӢ