Шахсе чандин сол назди наққоше ба шогирдӣ меистод.

Рӯзе устод ба ӯ гуфт:

- Худ устод шудаӣ, ман дигар чизе надорам, ки ба ту биомӯзам.

Шогирд аз устод дуо гирифт ва машғули касби хеш шуд.

Дар шаҳр растаи рассомон буд. Ҳар наққоше амалҳои худро дар он ба намоиш мегузошт. Рассом тасвире кашиду дар раста гузошт. Назди тасвир навишта буд: “Агар дар тасвир нуқсе бинед, онро бо аломати “Х” ишора кунед”.

Бегоҳ вақте баргашт, дид, ки тасвираш пур аз аломати “Х” шудааст. Хеле ғамгин шуд ва назди устодаш рафт.

Устод гуфт:

- Тасвирро аз нав бикаш.

Субҳгоҳон ҳар ду ба растаи наққошон рафта, тасвирро гузоштанд. Устод дар назди он мӯқалам, об ва ранг гузошта, чунин навишт: “Агар дар тасвир нуқсе бинед, ислоҳаш кунед”.

Бегоҳ, вақте баргаштанд, диданд, ки касе ба наққошӣ даст нарасондааст.

Устод ба шогирд гуфт:

- Ҳама инсонҳо қудрати интиқод доранд, вале ҷуръати ислоҳ на!