Пиразан бо нафақа зиндагиашро пеш мебурд. Танҳо, ки буд, илоҷе карда, то охири моҳ онро мерасонд. Ёру ҳамсояҳо аз рӯи раҳму шафқат, ки пиразан танҳосту дастёре надорад, гоҳҳо кӯмаки пулию молиаш мекарданд. Аз ин пиразан бисёр шод мешуд, вале ҳамеша такя ба нафақа мекард.  

Субҳи рӯзе баъди гирифтани нафақааш пиразан барои харидани кадом як норасоии хонааш ба бозор раҳсипор шуд. Аз миёни пулҳояш як миқдорашро гирифту ба роҳ баромад. Чанде рафту дид, ки пулро куҷое афтонидааст. Хеле нороҳат шуд. Ҳатто оби чашмаш ҳам рехт. Ба фикр зад, ки бо маблағи ночизи боқимонда чӣ тавр метавонад, то охири моҳ зиндагӣ кунад. Аз роҳаш баргашта ба сӯи хонааш рафт. Дар талотуми одамон танҳо дар гумон буд, ёфтани пул. Барои ҳамин андармони кофтанаш нашуду ғамгин ба хона омад. Аз он ки медонист, ҳамсояҳои хубу дилсӯз дорад, ба умеди ёфтани пулаш дар қоғазпорае назди даромадгоҳи бино эълоне навишт: “Ҳамсояҳои азиз! Имрӯз тақрибан соатҳои 9:30 дар гузаргоҳи боло 180 сомониамро гум кардам. Ҳар касе ёбад илтимос ба суроғаи бинои 25, ҳуҷраи 76, ба Зайнаб Р. баргардонад”. 

Эълони навиштаи пиразан аз ҷавони ҳамсоя, ки бегоҳ аз кор бармегашт, пинҳон намонд. Ӯ ҳоли зани ҳамсояро хуб медонист. Дилаш ба ҳолаш сухт: “Бечора, танҳоӣ як дард. Боз пули нафақаашро гум кардааст. Акнун чӣ тавр зиндагӣ мекунад. Ҳеҷ гап не, бурда 180 сомонӣ медиҳаму мегӯям пулатро ман ёфтам,”-худ ба худ гуфт ҷавон. 
 
Дари пиразан садо баровард. Вақте ӯ дарро кушод, назди дар ҷавони ҳамсояро дид, ки дар дасташ пули “гумшуда” меистод. Пиразан дарҳол ҷавонро ба оғуш гирифту аз чашмаш ашки хушҳолӣ шорид ва бо гиря гуфт: “Ният кардам, ки ин моҳ орд мехарам. Пули як халта ордро гирифтаму ба бозор рафтан хостам. Аз афташ дар роҳ афтондаам. Хеле ғам ҳам хӯрдам, ки акнун бо 70 сомонӣ магар метавонам, як моҳ зиндагӣ кунам. Аммо раҳму шафқати инсонҳо он қадар бузург аст, ки тасаввур карданаш ғайриимкон аст. Чун ту нафари шашум ҳастӣ, ки пули гумкардаи маро меёбӣ...

Марҳамату тараҳҳум ба якдигар аз хислатҳои волои инсонист. Ҳамин хислати нек инсонҳоро водор мекунад, ки дасти кӯмак ба ҳамдигар дароз кунанд, дар ғаму ғусса дар бари ҳам бошанд, дар раҳоӣ аз мушкилӣ ба ҳам ёрӣ расонанд.
 
Табиист ҳар касе дар дил раҳму шафқат дорад, нисбат ба ҳама чиз дар зиндагӣ некбин мешавад. Ранҷу озорро ба худ бегона медонад ва ҳамеша кӯшиш ба он мекунад, ки газандаш ба касею чизе нарасад. Вале инсони бераҳм муқобили ҳама хубиҳост. Ҳамин аст, ки нафарони бераҳмро дар мо сангдил мегӯяд. Оне, ки ба касеву чизе дилаш намесӯзад, баид нест, ки ба ҳар нохалафие даст занад. Ҳар ки дар дил шафқат надошта бошад, қодир аст, ки моли шахсеро дӯздад, хуни касеро бирезад, дигареро дашном диҳад, ҷоеро вайрон кунад...
  
Маҳз раҳму шафқат аст, ки инсонҳо дар ҳолати хорӣ ба ҳамдигар такя мекунанд. Ба он умед мебанданд, ки инсонҳои раҳмдилу дилсӯз онҳоро даст мегиранд ва намегузоранд, ки ранҷи мушкилӣ кашанд. Дирӯз вақте дар мусофиркаш мерафтам манзараеро мушоҳида кардам, ки бори дигар аз муқаддас будани ин хислати инсонӣ далолат медод. Аксарияти мошинҳо рафта дар назди ҷавони дар сари роҳ буда меистоданд. Дар аввал тааҷҷуб кардам. Вале вақте ба ӯ наздик шудем, дидам, ки ҳарду дасти ҷавон аз китф нест. Аз рӯи тавоноӣ ҳар нафар ба ӯ кӯмак мекард. Мусофири ҳамроҳам бо хушнудӣ зери лаб пичир-пичир кард: “Раҳм кардан ба ҳамдигар чи қадар гуворо менамояд. Тасаввур кунед, агар ба ҳамин ҷавони тамоман бедаст раҳм накунанду ёриаш нарасонанд, ӯ чи гуна зиндагӣ мекунанд?”