Ҳар гоҳ, ки бо ҳам вохӯрем, ин нуктаро такрор мекунад: “Дар амон бошӣ, Амон!”

Бо чашми дил мебинад. Чун аз ду дидаи бино бенасиб аст. Вале ҳамвора шукр мегӯяд. Ӯ суханвар аст. Шево ҳарф мезанад ва бо каломи нарму гарм ба дилҳо роҳ мекушояд.

Соҳибэҳтиром аст, ҳам дар коргоҳ, ҳам дар тадрисгоҳ ва ҳам дар хобгоҳ. Чун хӯю хислати хубе дорад. Некиро фаромӯш намесозад. Корафтодаеро ноумед намегардонад.

Муҳаммадёр Юлдошев. Ин ном дар Хонаи радио ба ҳама ошност. Чун ҳар рӯз қаду қоматашро мебинанд, садояшро мешунаванд, ба “Рози шабона”-аш гӯш меандозанд.

Шунавандае, ки боре ҳам ӯро надидааст, ба нобино буданаш шаку шубҳа мекунад, зеро чунон шоиронаву самимӣ ҳарф мезанад, ки гӯё ҳамаро бо чашми сар мебинад...

Муҳаммадёр муҳаррири барномаи “Аз табори хуршед” дар Радиои Тоҷикистон аст. Ӯро меҳри касб ба ин ҷода овардааст. Чун ровии радио шудан, орзуи ҳамешагиаш буд.

-Замоне ки дар Мактаб-интернати шаҳри Ҳисор мехондам, радио гӯё ҳамрози ман буд. Ҳар рӯз гӯш мекардам, аз навигариҳо воқиф мешудам, донишҳои иловагӣ мегирифтам. Ҳаёти худро бе он тасаввур карда наметавонистам ва ҳоло низ наметавонам,-мегӯяд ӯ.

Чун қаҳрамони мо ҳамеша ҷӯёи илм буд, дарсҳои мактаб ӯро қаноатманд намекарданд. Бар замми ин, набудани алифбои Брайл ва китобҳо бо ин забон ӯро рӯҳафтода мекард. Вале чун иродаи қавӣ дошт, хоҳишҳои хешро бо дигар роҳу восита бароварда мекард.

Муҳаммадёр Юлдошев аз аввалин довталабони Маркази миллии тестист, ки тариқи имтиҳон ба факултаи журналистикаи Донишгоҳи миллии Тоҷикистон дохил шудааст.

-Гарчанде барои нобино буданам имтиёз ҷудо карда буданд, онро истифода накардам, балки ба дониши худ такя карда, имтиҳон супорида, донишҷӯ шудам,-афзуд ӯ.

Чор соли таҳсил барои ҷавоне, ки дунёро бо чашми ҷон медид, чун рӯди равон гузашт. Дар ин муддат чӣ душвориҳо дид, чӣ мушкилиҳо гузаронид, чӣ тазодҳо паси сар кард. Рафтуо ба донишгоҳ, омодагӣ ба дарс, зиндагӣ дар хобгоҳ ҳамеша дар андешааш буд.

Чун ба кор қабул карданд, ин ташвишҳо даҳчанд афзуданд, гӯё сарбор шуданд. Муҳаммадёр минбаъд ба ҳар куҷое, ки равад, ҳатман бо роҳбаладии ҳамсафар мерафт, зеро ҷустуҷӯи суроға, гузаштан аз кӯча, баромадан ба зина барояш гаронӣ мекард.

-То чанд вақт рангҳоро кам-кам медидам, ҳоло танҳо нури офтобро эҳсос мекунам. Албатта, зеҳнам тез аст ва ба ҳар ҷое, ки равам, дуюм маротиба худ рафта метавонам. Зиндагӣ майдони мубориза аст ва ҳама барои зинда мондан талош мекунанд,-мегӯяд ӯ.

Ӯ мекӯшад, то новобаста аз имкониятҳо, ба ҷомеа хизмат кунад. Ӯ ҳар рӯз қаҳрамон меҷӯяд, то бо вай ҳамсуҳбат шавад ва барномаи хешро пеш барад. Ҳамчунин, аз ин суҳбатҳо шунаванда чизе бардошт кунад ва барои худ гирад.

АГАР “АГАР”-ҲО НАМЕБУДАНД...

-Афсӯс мехӯрам, ки аксарият барои суҳбат розӣ намешаванд ва ҳар баҳона меҷӯянд. Вақте мепурсем, мегӯянд, ки аз саволҳои такрору дилбазан дилгир шудаанд. То ҷое онҳо ҳақ ҳастанд, зеро аксари рӯзноманигорон навгӯ нестанд - мегӯяд қаҳрамони мо.

Ӯ ба он назар аст, ки пеш аз ҳама бояд дунёи қаҳрамонҳо омӯхт, баъд мусоҳиба орост. Хосатан, бояд муайян кард, ки чӣ ӯро ба ғазаб меорад ва ё баръакс хушҳол мекунад. Худи Муҳаммадёр суҳбати қолабиро намеписандад ва аз ҳад зиёд омодагӣ намебинад. Дар бештари маврид суолҳоро бадоҳатан омода карда, ба мусоҳиб пешниҳод мекунад.

Аз ин ҷост, ки суҳбатҳои ӯ шавқовар шуда, ҳар шунавандаро ба худ ҷалб мекунанд. То имрӯз чеҳраҳои шинохтаи илму адаби кишвар, ба монанди Рустам Ваҳҳобзода, Назри Яздонӣ, Ҳафиз Раҳмон, Мисбоҳиддини Нарзиқул, Мастона Эргашева, Муҳаммадрафии Кароматулло ва даҳҳои дигар меҳмони барномаи ӯ шудаанд.

-Боиси нигаронист, ки дар баъзе ашхос хислати бахилӣ ё нотавонбинӣ рушд кардааст. Ин нафарон пешравиро дида наметавонанд ё муваффақияти дигар касро намехоҳанд. Гоҳо мешавад, ки барои дарёфти рақами телефон ё суроғаи ин ё он нафар муроҷиат мекунем, намедонем мегӯянд, дар ҳоле, ки хеле хуб медонанд – афзуд Муҳаммадёр.

Аммо дар ҷомеа ин падида нав нест ва қаҳрамони мо низ ба он чандон таваҷҷуҳ намекунад. Ӯ баръакс аз он шод аст, ки назари мардум нисбати шахсони маъюбиятдошта тағйир ёфтааст. Имрӯз ин гуна ашхосро ҳурмату эҳтиром мекунанд.

Дар аксари маврид некӣ кардан мехоҳанд, аммо некиашон ба бадӣ мубаддал мешавад. Ё кӯмак мекунанд, аммо ноогоҳона ба иззати нафс мерасанд ё таҳқир менамоянд. Бояд рӯҳияи ин гуна ашхосро фаҳмида, баъд тасмими иҷрои ин ё он амалро гирифт.

-Мутаассифона, мушкилии қариб ҳамаи шахсони имконияти маҳдуддошта як аст. Роҳҳоро убур кардан бароямон душвор, ба биноҳои баландошёна баромадан боз душвортар. Бояд чунон шароите фароҳам оварда шавад, ки барои ҳама қишри ҷомеа қуллай бошад. Хушбахтона, он давра ба давра муҳайё шуда истодааст,-гуфт ҳамсуҳбати мо.

Муҳаммадёр Юлдошев ҳоло 28 сол дорад ва дар тараддуди барпо кардани оила аст. Ӯ мегӯяд, ки ҷомеа набояд дар симои шахсони маъюбиятдошта танҳо заифӣ бинанд. Яъне, ҳеҷ гоҳ нагӯянд, ки вай маъюб аст ва имкони таъмин кардани оиларо надорад. Ин нафарон аллакай аз чанд имтиҳони зиндагӣ гузаштаанд ва ба қавле обутобёфтаанд. Аз ин рӯ, бояд бо онҳо низ мисли шахсони комил муносибат кард. Қаҳрамони мо дар зиндагӣ се ҳадаф дорад ва мехоҳад, ки ба онҳо расад: ӯ мехоҳад оилаи некӯ барпо кунад, зиндагии шоиста дошта бошад ва аз худ чизе ба ояндагон мерос гузорад.

-Шахсе, ки дар як ҷой меистад, ҳеҷ гоҳ пеш намеравад. Меафтед, мехезед, мебинед, меомӯзед. Хато кардед, аз пайи ислоҳ шавед, донед, ки як бурд кардед, - гуфт Муҳаммадёр дар хотима.

Амони Муҳаммад, коромӯзи “ҶТ”