Саҳифаҳои таърих оинаи пурҷилои зиндагист ва ҳодисаҳое, ки дар он рӯх медиҳанд, ҳақиқатанду раднопазир.

Баъди завол ёфтани давлати абарқудрати Иттиҳоди Шӯравӣ дар баробари дигар халқу миллатҳо мардуми тамаддунофари тоҷик 9-уми сентябри соли 1991 Истиқлолият ба даст овард, вале бинобар сабаби заиф будани пойдевори ваҳдати миллӣ бадхоҳони миллати тоҷик дар як муддати кӯтоҳ барои барафрохтани парчами исломӣ, ки тамоми заминаро аллакай гузошта буданд, омодагии ҳамаҷониба медиданд. Гирдиҳамоиҳои пайдарпай, таҳдиду фишор ба вакилони мардумӣ ва аъзои Ҳукумат рӯз то рӯз авҷ мегирифт ва ниҳоят моҳи майи соли 1992 ҷанги хонумонсӯзи таҳмилии шаҳрвандӣ оғоз гардид.

Дар даврае, ки бесарусомониҳо дар шаҳри Душанбе ва вилояти Қӯрғонтеппа авҷ мегирифт, собиқ вилояти Кӯлоб дар муҳосираи иқтисодӣ қарор дошт ва гурӯҳҳои зиддиҳукуматӣ шабакаҳои иттилоотиро ба тобеияти худ дароварданд ва тамоми шохаҳои давлатдорӣ фалаҷ гашта, заводу фабрикаҳо аз фаъолият бозмонданд. Халқу миллатҳои гуногуне, ки дар Тоҷикистон даҳсолаҳо бо миллати тамаддунофари тоҷик ёру бародар гардида, дар осоиштагӣ умр ба сар мебурданд, дар ҳарос афтода, аксарияти мутахассисони варзидаи соҳавӣ Тоҷикистонро тарк намуданд. Ин ҳама муноқишаҳои дохилӣ ба он оварда расонид, ки мардум ба ояндаи нек бовар намекарданд.

Агар ба таърихи гузашта назар афканем, аён аст, ки Искандари Мақдунӣ бар сари ин миллати тамаддунофар теғ кашида буд, вале дере нагузашта ӯ аз зарби теғи фарзандони содиқи миллати тоҷик бо дарди ҷонкоҳ дунёро тарк кард ва тамоми империяи ӯ низ аз даст рафт. Ин ҳамон душмани аҳриманӣ буд, ки бар сари ин миллати азияткашида бадбахтӣ оварда, сабабгори даргириҳо ва сӯзиши қалби модарону ятимону тифлони бегуноҳ гардид.

Хушбахтона, ба бахти баланди миллати тоҷик аввали моҳи ноябри соли 1992 муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон Раиси Комиҷроияи вилояти Кӯлоб интихоб гардид. Хуб дар ёд дорам, вақте Эмомалӣ Раҳмон дар ҳузури вакилони халқ, қумандонҳои саҳроӣ ва раиси Фронти халқии Тоҷикистон дар бораи Ваҳдати миллӣ суханронӣ намуда, барои таҳким бахшидани дӯстию рафоқат ва якпорчагии Тоҷикистон чунин даъват ба амал оварда буданд: “Агар мо ваҳдати миллӣ ва сулҳу салоҳ надошта бошем, Тоҷикистон ҳеҷ вақт тинҷу ором намешавад. Ман Тоҷикистони азизамро бе Бадахшону Зарафшон, бе Раштонзамину Хатлонзамин тасаввур карда наметавонам. Имрӯз, ки шумо маро сазовор дониста, роҳбари вилояти Кӯлоб интихоб кардед, фаъолияти кориамро аз сулҳу салоҳ ва ваҳдати миллӣ оғоз менамоям ва ҳамзамон аз ҳамаи шумо эҳтиромона хоҳиш дорам, ки дар атрофи Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон якдилона қарор гиред».

Чунин суханҳои пурмуҳтаво дар Иҷлосияи таърихии 16-уми Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон низ аз ҷониби Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон даҳҳо маротиба садо дода буд ва хушбахтона, имрӯз мо аз меваҳои шаҳдбори Ваҳдати сартосарӣ дар меҳан баҳра мебардорем, ки боиси шукргузорист.

26-уми ноябри соли 1992-ро Рӯзи сулҳ ва оштии миллӣ эълон намудани Эмомалӣ Раҳмон бе сабаб набуд. Ӯ хуб дарк мекард, ки фарзандони баору номуси як миллат, ки Тоҷикистон барояшон азиз аст, сари як миз паҳлӯи ҳам нишаста, ба қарори ягона меоянд.

Дар ҳамон давраи тақдирсоз баъзе гурӯҳҳо такя ба хоҷагони хориҷии худ мекарданду намехостанд, ки ин миллати тамаддунофар бо ҳам дӯсту тифоқ шавад, вале муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар ҳамон солҳо аллакай Пешвои миллат буд ва ба ояндаи дурахшони Тоҷикистон боварии комил дошт. Ин боварӣ аз иродаи мустаҳкам, ҷасорати худодод ва заҳмату талошҳои фарзанди фарзонаи миллат, сиёсатмадори арсаи байналмилалӣ Эмомалӣ Раҳмон шаҳодат медод.

Баъди гузашти ҳашт музокироти сулҳи тоҷикон бо заҳматҳои шабонарӯзии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон рӯзи 27-уми июни соли 1997 дар шаҳри Москва Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ ба имзо расид. Заҳматҳои беназири Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон дар роҳи сулҳу салоҳ ва Ваҳдати миллӣ таҳти роҳбарии Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар оинаи таърих ҳамто надорад ва дар саҳифаҳои он бо хатҳои заррин сабт ёфтааст.

Мо, хурду бузурги миллати куҳанбунёди тоҷик, имрӯз номи Эмомалӣ Раҳмонро бо ифтихор ба забон гирифта, заҳматҳои беназири ӯро дар рушду нумуъ ва эҳёи Тоҷикистони соҳибистиқлол аз шоҳу амирони гузашта боло хоҳем гузошт, чунки дар як муддати кӯтоҳи таърихӣ дар сар то сари кишвар бо ташаббуси ин марди оқилу дурандеш корҳои бузурге ба анҷом расонида шуд, ки таърих мислашро ёд надорад.

Ҳамзамон, ба ҳеҷ ваҷҳ намегузорем, ки бадхӯву бадандеше ба Ваҳдати миллии мо, ба зиндагии осудаи мо халал эҷод намояд. Мо ҳамеша тарафтори сиёсати хирадмандона ва сулҳпарваронаи Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон будем, ҳастем ва хоҳем монд.

Сафаралӣ БОЗОРЗОДА, директори Телевизиони Кӯлоб, иштирокчии Иҷлосияи тақдирсози XVI-уми Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон