Имрӯз мо бояд шукрона кунем, ки давлати соҳибистиқлол дорем, сарҷамъ ва ором ҳастем. Бинобар ин, дастовардҳои Истиқлолияти давлатиро ҳамчун гавҳари қиматбаҳо эҳтиёт кунем, ба қадри Ватани озоду мустақил, сулҳу оромӣ расем, ваҳдати миллиро таҳким бахшем ва наслҳои навро дар руҳияи ватандӯстӣ, ифтихори миллӣ ва худогоҳиву худшиносӣ тарбия бикунем.

Эмомалӣ Раҳмон

Иҷлосияи 16- уми Шӯрои Олии Тоҷикистон дар таърихи миллати тоҷик саҳифаи навро боз намуд. Маҳз ҳамин иҷлосия ягонагии миллатро таъмин намуда, дастгоҳи нави давлатро, ки омили пешрафту тараққиёти ҷомеа мебошад, рӯи кор овард. Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳанӯз соли 1993 нақш ва мавқеи ин иҷлосияро муайян намуд, зеро он дар кишвар гардиши куллиро ба вуҷуд овард.

Дар ҳақиқат, Иҷлосияи 16- уми Шӯрои Олӣ сулҳу ваҳдати мардуми тоҷик буд. Дар иҷлосия шахси фидоии миллату Ватан Эмомалӣ Раҳмонро ба ҳайси раиси Шӯрои Олӣ интихоб намуданд. Ӯ аз лаҳзаҳои нахуст иброз дошт, ки “Ман ба Тоҷикистон сулҳ меоварам ва то охирин тоҷикеро, ки дар диёри бегона хору забун аст ва номи гурезаро гирифтааст, ба Тоҷикистон барнагардонам, худро орому осуда ҳис карда наметавонам”. Сарвари давлат дар он солҳои вазнин борҳо ба Афғонистон сафар кард, ки на ҳар кас ин ҷуръатро дошт. Фақат шахси фидоӣ, ки ҷонашро барои сарҷамъии миллату якпорчагӣ ва оромию осудагии кишвараш дареғ намедошт, ба ин кор қодир буд. Барҳақ, ӯ ба ваъдааш вафо кард. Аввалин кори неке, ки анҷом дод, ин баргардонидани гурезаҳо ба Ватан буд. Маҳз бо шарофати ин марди фидоӣ мо на танҳо оташи ҷанги шаҳрвандиро хомӯш кардем, балки миллати куҳанбунёди тоҷикро дар арсаи байналмилалӣ бо симои тоҷикона ва шарқиёнаи Президентамон муаррифӣ намудем.

Бо гузашти 20 сол аз имзои Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ ҳанӯз оқибатҳои харобиовари даргириҳои дохилӣ дар Тоҷикистон аз ёдҳо задуда нагаштаанд. Воқеан, дар чунин вазъият роҳи расидан ба сулҳу ваҳдат саҳл набуд. Ин роҳи мураккаб аз роҳкушо ҷуръат, ҷасорат, ақлу заковат, кордонӣ, тавоноӣ, ҳушёрӣ, зиракӣ ва таҳаммулпазириро талаб мекард. Ана дар ҳамин лаҳзаҳои душвор ва тақдирсоз роҳи сиёсии ба худ хоси Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон моро аз парешонӣ наҷот ва ба як кишвари воҳид табдил дод. Сарвари муаззами давлат бо қотеият ва устувории бемислаш тавонист сулҳро дар сарзамине, ки ба доми ҷанг кашида буданд, қадам ба қадам пойдор ва мардумро ба иттиҳоду ҳамбастагӣ ҳидоят намояд. Роҳкушои ваҳдат Эмомалӣ Раҳмон лаҳзаҳои бо мухолифон сулҳ бастан, гурезаҳоро ба Ватан баргардондан устуворӣ нишон дод. Барои ба оштии миллӣ расидан, барои имзои Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ се солу се моҳ зарур шуд. Дар давоми ин солҳо лаҳзаҳое низ буданд, ки ба ҳаёти Сарвари давлат хатарҳои зиёд таҳдид мекарданд. Вале ин ҳама душворию монеаҳо, бадбиниву хиёнатҳо ӯро аз роҳи интихобкардааш боз надоштанд. Музокироти сулҳи тоҷикон идома ёфт ва билохира, бо талошҳои пайвастаи Сарвари муаззами давлат рӯзи 27-уми июни соли 1997 дар шаҳри Москав Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ ба имзо расид, ки онро шоири зиндаёд Лоиқ Шералӣ хело хуб ба қалам додааст:

Раҳми парвардигори мо омад,
Нури ҳақ бар диёри мо омад.
Ҷанги девонавори мо бигзашт,
Сулҳи деринтизори мо омад.

Ҳамон рӯз фурӯдгоҳи Душанбе аз одам пур шуд. Бисёриҳо бо гулу гулдаста ба пешвози Сарвари давлат Эмомалӣ Раҳмон баромада буданд, онҳо бо хоҳиши худ, бо амри дил ба ин ҷо омада, бо ҳамин восита миннатдории худро ба Президенти мамлакат баён кардан мехостанд. Аз ҳамон рӯз эътиборан дар таърихи халқи тоҷик саҳифаи нав боз гашт. Сулҳ, ваҳдат, ягонагӣ, ҳамдилӣ устувор гардид. Наздик ба як миллион гуреза ба Ватан баргашт ва калимаи “мухолиф” маънии манфии худро гум кард.

Акнун роҳи ваҳдат, ки чанд муддат осонгузар набуд, хатарнок нест. Дар сари ин роҳ чароғи афрӯхтаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон нурафшон аст. Шуълаи ин чароғ рӯз ба рӯз равшантар гардида, қалбҳоро мунаввар месозад. Дар ин мазраъ, ки акнун тухми зӯроварӣ, кинаву адоват решакан шуда, ҳасаду ғараз, бадбинию хусусмат аз байн рафтааст, ниҳоли меҳру муҳаббат, рафоқату шафқат сабзида, меваҳои шаҳдбор ба бор овардааст.

Ҳоло роҳи ваҳдат, ки меъмори он Эмомалӣ Раҳмон аст, ба сӯи қасри ваҳдат мебарад. Девори ин қаср, ки хишти аввалинашро Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон гузошта буд, ба бинои муҳташами Истиқлол ҳусни дигар, таровати дигар мебахшад. Ин қасрро, ки ба боли ормонҳои чандин асри одамизод қомат рост намудааст, бояд ҳамчун гавҳараки чашм ҳифз намоем.

Пешвои муаззами мо сарҷамъии сокинон ва Ваҳдати миллиро шиори асосии давлатдории хеш дониста, на танҳо гурезаҳоро ба ҷои доимии зисташон баргардонд. Ҳамзамон, бо бунёди роҳу кандани нақбҳо монеаҳои сунъии байни минтақаҳоро бартараф намуд, ки иҷрои ин корҳо заҳмати ниҳоят калонро талаб мекард. Ин тадбир яке аз омилҳои муҳим ҷиҳати таҳкими сулҳу ваҳдат дар саросари мамлакат буда, ҳамчунин ба болоравии сатҳи иқтисодиёти ноҳияву минтақаҳои дурдасти мамлакат мусоидат намуд.

Машъалафрӯзи роҳи Ваҳдат, Ҷаноби олӣ Эмомалӣ Раҳмон бо садоқат ба миллату Ватан маҳбуби ҳар як хонадони тоҷик гардидааст. Барҳақ шоир дар васфи чунин марди асил фармудааст:

Касе к-ӯ боварии халқро арзанда мегардад,
Ба ҳар кас дӯстрӯ, ҳар хонаро зебанда мегардад.

С. ТАҒОЕВ, устоди ДДД