ё ангезае барои рушд

Ҷаҳду талош кун. Аз кулли имкониятҳои доштаат бамавқею бодиққат истифода намо. Аз ин ки маротибае азм кардаву ба хостаи хеш нарасидӣ, ҳаргиз дилсард нагард. Баръакс бо неруи дучанд барои бароварда гардонидани майлҳои худ фурсатҳои навбатии умратро таҷриба кун. Нагузор ки душвориву мушкилоти рӯзгор ба азму орзуҳоят монеа эҷод кунанд. Аз сахтиҳои умр ҳаргиз натарс. Зеро ҳар сахтии сади роҳ даҳҳо равзаи муваффақиятро ба рӯят боз мекунад ва зарфиятҳоятро неру мебахшад. Ҳеҷ гоҳе андешаи онро дар зеҳнат ҷо накун, ки орзу, ҳадаф, мақсад, ният ва хостаҳои хешро наметавонӣ амалӣ намоӣ. На, метавонӣ. Зеро...

Зеро бояд онҳоро амалӣ намоиву бо расидан ба онҳо шаҳди комёбиҳоро бичашӣ ва миёни атрофиёну ҷомеа мавқеи худро пайдо намоӣ. Каси дигар ҳеҷ гоҳе ҷои ту ин корҳоро анҷом намедиҳад. Ба пуррагӣ ҳамаи ин танҳо ва танҳо дар дасти худи туст. Дар бароварда гардонидани орзуву аҳдофат ҳаргиз мунтазири касеву тавсияву дастгириҳои нафаре нашав, зеро касе дар қиссаи чи гуна расиданҳоят ба қуллаи мақсуду орзуҳоят нест. Вақте барои чӣ тавр расидан ба соҳили мақсуд пурсон мешавӣ, ҳамагӣ танҳо бо сухан кӯмакат мекунанд. Ва худи ҳамин бароят бояд дарс бошад, ки зинаҳои то ба комёбӣ расиданро мебояд ба танҳоӣ тай кард. Чунки...

Чунки фурсати доштаи имрӯзаат беҳтарин замони умрат аст ва аз он самараноку мақсаднок истифода бар. Ва ба қавли соҳибони сухану қаламкашони маъруф ҳадафмандона сипарӣ намудани ин замони омӯхтан ва сохтанҳову гузоштани заминаҳои хуб барои оянда метавонад, инсонро дар давраи миёнасоливу пирӣ дастгиру мададгор бошад. Замонеро, ки дар ихтиёр дорӣ, ба қадраш рас, дӯсташ дор, вақтҳои муносибашро судманд истифода намо ва назарногиртарин лаҳзаҳояшро сарфи назар накун. Замони мазкур чун моломоли муҳаббати ҳақиқист, кӯш то тамоми ҳадафҳоят муҳаббатвор бошанду бо сидқу самимият пайи амалӣ намуданаш шавӣ. Чун...

Чун вақте фурсату замони имрӯзатро ҳадафнок истифода кардӣ, орзуҳоят амалӣ мешаванд, мақсадҳоят як – як ҷомаи амал мепӯшанд, дар самои зиндагият ахтарони муваффақият медурахшанд, зиндагият ранги дигар мегирад, дар ҷомеа ҷойгоҳи худро пайдо хоҳӣ кард, мавриди эҳтироми дигарон қарор хоҳӣ гирифт, ҳар гоҳе дар бораат сухан меронанд исматро бо ифтихор хоҳанд гирифт, аз боғи умрат доман – доман гулҳои мақсудро хоҳӣ чид, инсони комили бомаърифат хоҳӣ шуд, наздиконат бо ту ифтихор хоҳанд карду барояшон роҳнамою мададгори хубе хоҳӣ шуд ва муҳимтар аз ҳама ояндаи хубу зебое туро мунтазир аст. Пас...

Пас, модоме ки ояндаи хубро сохтану инсони муваффақ гардидан, аз чӣ гуна паси сар намудани имрӯзат вобаста аст. Пас, модоме ки сарчашмаи кулли комёбиҳоят аз ин замони беҳтарини умр бастагӣ дорад. Пас, модоме ки некномию сарбаландӣ ва ҳаёти хуби минбаъдаат ба чи тавр гузаронидани имрӯзи ҳаётат марбут аст. Пас, модоме ки кулли хушиҳои баъдиат ба имрӯзи доштаат, алоқамандӣ дорад. Ва пас, модоме ки доштаҳову муваффақиятҳоятро марбути имрӯзат медонанд, аз ҳамин ҳоло ба қадри вақти хеш бирас ва аз дақиқаву сонияҳои дар ихтиёр доштаат муфид ва манфиатнок истифода бару ҳамеша ҷаҳду талош барои амалӣ сохтани мақсаду ҳадафҳоят кун. Зеро маҳз кӯшишу талоши имрӯзаат поягузори расидан ба муроду некбахтии ояндаат аст.

Пас, талош кун, биомӯз ва саҳмгузори боз ҳам хуб гардидани рӯзгори худу ҳаммеҳанон бош. Ба худу неруи хеш эътимод дошта бош. Зеро ту ҷавон ҳастӣ ва аз паси кулли гуфтаҳои фавқ бармеёӣ. Танҳо ба пеш ҷаҳд ва ҳаракат кун.