Мо аксаран васф мекунем ҷавононро. Меситоем намунагони ин аёмро. Сано мехонем азму амалашонро. Таҳсин мегӯем пуршӯрии дилу дилрабогии дидашонро. Мо одатан мегӯем аз онҳое, ки сазоворанд. Шомили шумори арзандагонанд.    

Аммо, хешро мебарем аз ёд. На-мегӯем маротибе аз созандаҷавонони худ. Аз онҳое, ки мушоҳидем талошҳояшонро. Ҳар рӯз. Аз субҳ то шом. Шоҳидем заҳамоташонро. Дар иҷрои ҳар дастур. Дар анҷоми ҳар амал. Озмудаем борҳо таҳаммулашонро. Дар сахтиҳои фаъолият. Дар сохтани он. Дар сӯхтанҳо баҳри пешбурдаш. Мо намегӯем аз онҳо. Онҳое, ки метавон дохилашон кард ба он доира. Ба гурӯҳи созандагони оянда. Вале мо иҷоза додем ба ин. Рухсат додем ба гуфтан аз ҷавонони худ. Дастур додем ба килкамон. Таъкид намудем ба он, то нигорад аз чунин ҷавононамон.

Беҳрӯз Холмуродов аст аввалин ҳадаф. Нишоне, ки бояд бирасад ба он тири тасвири қаламамон. Ӯ рамзи хубист дар “Ҷавонон...”. Намоди некист дар он. Ишораи покниҳодист баҳри кулли кормандон. Омӯзонанда аст доимо ба лаб будани каломи самимиро. Гӯянда аст таҳаммулпазириро.

АЗ АВВАЛИН ШИНОХТ

Ду сол қабл. Оғози фаъолият дар ин макон. Қиёми рӯз. Фурсати хӯроки нимарӯз. Ворид шудам ба идораи рӯзнома. Фазо сокит. Оромӣ фарогир. Нишаста танҳо як нафар. Буданаш эҳсос мешуд танҳо бо ин: баланд шудани садои тугмачаҳои роёна. Гӯшмонакҳо дар гӯш. Зери он замзама мекард сарояндаи шарқ Муин. Пасту маҳин. Нигоҳ равона танҳо сӯи роёна. Ба самти навиштаҳояш. Дақиқаҳо мегузаштанд. На сухане буду на амали вақтгиранда аз сӯи ӯ. На иҷозае буд ба телефон, ки касе тамос гирад дар он. На рухсате буд барояш то лаҳзае банд шавад бо он. Танҳо менавишту менигошт. Хомӯш. Бесадо. Бе имо.

Лаҳзае пас идора серсадо шуд. Кормандон дохил мешуданд як як. Машғули гуфтугӯ. Доир ба ҳар мавзӯъ. Ӯ акнун бархост. Ҳамоно беҳарф. Бурун шуд.

Бо супорише ман низ шудам берун. Ӯро дидам қарор гирифта дар саҳни Шарқи озод. Канори фавҷи фаввораҳо. Нигоҳ сӯи онҳо. Сар баланд. Ғарқи хаёл. Дастон дар ҷайб. Мисле, ки оромиш мебахшид равони худро. Дур мекард андешаҳои нолоиқро аз сар. Пур мекард холигии онҳоро ба ғояҳои нав. Ба худ гуфтам аҷаб хӯю хислате. Аҷаб таҳаммулу тоқате. Чӣ меоварда бошад ба бор чунин кору рафтор?

Рӯзи дигар. Ҳама машғули супоридани матолиби худ. Саҳифабанд банди бастани сафҳаҳои шумораи навбатӣ. Ногоҳ чашмам хӯрд ба онҳо. Аввалин маводи ҷошуда онҷо имзо дошт чунин: Беҳрӯз Холмуродов. Ҳамон лаҳза гирифтам посух ба суолҳои худ. Бидидам натиҷаи он ҳама кору масъулияту сукут.

Гоҳе мехостам пурсон шавам аз ӯ чизе. Омӯзам аз ӯ ҳарфе. Аммо андешаи дигаре падид меомад дар сарам. Мегуфтам ба худ шояд бо ин ҳама пуркорию камҳарфӣ бенасиб гузорадам аз маслиҳатҳояш. Аммо ӯ рафъ намуд ин аммоҳову гумонҳоямро. Бо боре ҳамсуҳбаташ шуданам. Бо пурсише канори мизи корияш рафтам. Зуд бароям курсӣ овард. Барои сари по намондану роҳат буданам. Дақиқаҳои бешумор ҳамсуҳбатам шуд. Дастгири фикрҳоям гардиду дастёри амалинамоии онҳо.

Бо шинохташ боварам афзуд ба вуҷуд доштани чунин ашхос. Ботамкин. Боандеша. Пуркор. Камҳарф. Некназар. Покниҳод....Ва дар умум инсони ба тамом хуб.

АЗ АЁМИ ҶАВОНӢ ТО ОМАДАН БА “ҶАВОНОН...”

Ӯро зодгоҳ шаҳри Ҳисор. Нахустқадамҷо пайроҳаҳои хоксор. Аввалин тамошомакон саҳрову боғзор. Чун доробачагон кӯдакӣ нагузашта бо фароҳамии имконоти фаровон. Бо амалишавии ҳар хостаҳо. Бо оғоз намудани омӯхтан аз боғча. Бо таҳсил дар мактабҳои чандқабата.

Ӯро аввалин парваришгоҳ хонаю канори хонавода. Аввалин таҳсилгоҳ мактаби оддии деҳа. Аммо кӯдакӣ гузашта бо сурур. Бо нишоту шавқу шӯр.

Чун аз он айём ошноӣ дошта бо қалам, интихоб намуда пешаи ба худ дилписанд. Омада ба факултаи рӯзноманигорӣ дар Донишгоҳи миллӣ.

Айёми ҷӯёи дониш буданҳо баъзан менавишта. Шеъре, таронае, дилномае.Гоҳе бо таъсири фазои таҳсил. Гоҳе бо дарки зебогии он айём. Гоҳе бо чашм хӯрдан ба духтарони хушхиромон. Гуфтаҳои дилро баён менамуда бо нигоштаҳои худ. Чун басо камҳарф асту камгӯ. Устодону ҳамкурсон на ҳамеша огоҳ буданд аз доштаҳои ботинии ӯ.

Давраи таҷрибаомӯзӣ фаро расид. Маконаш интихоб шуд рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон”. Акнун василае пайдо шуд барояш то пуркунандаи сатрҳои рӯзнома бошад. Дарҷкунандаи дарди ҷомеа гардад. Тараннумгари зебогии рӯзгор бошад.

Оғоз намуд фаъолиятро чун хабарнигор. Аз он расид то муҳаррирӣ. Ҳоло унвон аст ӯро котиби масъул. Масъулияташ зиёд аст ба таври маъмул.

ҲАФТ СОЛИ “ҶАВОНОН...”-Ӣ

Қалами Беҳрӯз Холмуродов дар ин ҳафт сол зиёд нигошт. Нигоҳи маъсуми ятиме, ҷавоне дар банди ношоистагиҳо, кӯдаки монда ҳайрон дар пошхӯрии муҳаббати волидон, ҷавоне монда дар оғӯши мушкилоти ҷомеа бештар мекашанд таваҷҷуҳи ӯро ба худ. Ин аст, ки мегӯяду менигорад аз дунёи онҳо. Мекӯшад бо ин ислоҳкунанда бошад ҷомеаро. Заррае ҳам.
Бо “Худкушӣ-мушкили дардноки ҷомеаи имрӯза” маҳкум намуда ин амалро. Бо “Ӯ низ мехоҳад ки...” бозгӯ карда хостаҳои тифле, ки қурбонии муносибати нохуши волидони худ аст. Бо “Худро дарднок насозем” таъкид намуда ба ҷавонон дур будан аз роҳи зиштро. “Ҳаёт дар оғӯши сард”, “Дарди ятим” гӯяндаи рӯзгори пурғассаи ятимонанд. Иллати бештар дучор шудан ба садамаи нақлиётиро мегӯяд дар “Марги муфоҷо”. Бо дард маҳкум мекунад модарони кушандаи фарзандони худро дар “Марг дар оғӯши модар”. Дар “Баҳси хат” собит месозад, ба забони тоҷикӣ арҷ гузоштанро. Шумори чунин баёнкунандаи ҳар мушкил аз сӯи ӯ зиёданду бешумор.

Шеърҳои пурмуҳаббату самимӣ собитсози маъниофаринияш аст.

“Нахустишқ” нахустгомҳояш дар самти нависандагист.

Саҳмгузор аст дар такконбахшии ҷавонон. Дар руҳия додан ба онҳо. Дар бедор кардани эътимодашон нисбат ба худ. Дар рушди соҳаи матбуот.

Ин аст, ки унвондор шуда дар ин соҳа. Соҳиб шуда нишони Аълочии матбуоти Тоҷикистонро. Ба даст оварда Ҷоизаи Кумитаи кор бо ҷавонон ва варзишро. Сарфароз шуда ба ифтихорномаю сипосномаҳои беадад.

Ӯро акнун 30 сол мешавад сокини дунёи ҳастӣ будан. Ҳафт соли он ҳаст бо “Ҷавонон...”. Бо ин оламу ин макон. Хушо, ки мақомаш монад ҷовидон, чун қаламбадасти хушбаён.