Атрофи кору пайкор ва зиндагиномаи инсонҳои бузург ва мубориз навиштану мулоҳиза кардан корест мушкил. Лозим аст, ки саҳфаҳои зиндагии эшонро якояк варақгардон намоӣ, то асрори муваффақияту комёбӣ ва шикасту устувор гардиданашонро дар зиндагӣ омӯзӣ. Зиндагиномаи чунин ашхос китоберо мемонад, ки пур аз ногуфтаҳову ношунидаҳост. Аз ҷумлаи чунин ашхос устод Умари Шерхон аст, ки дар набарди зиндагӣ ҳамеша пешдастиву чобукиро ба кор бурда, то имрӯз ба қавли шоир “ризқи худро аз даҳони шер гирифт”-ааст. Ва гӯё шиораш дар зиндагӣ чунин буда.

Дар раҳи мардонагӣ шамшер мебояд гирифт,
Ризқи худро аз даҳони шер мебояд гирифт.

Ҳамин ҷаҳду талошҳо ва қадамҳои устувораш дар корзори зиндагӣ буда, ки ба як қатор дастовардҳои назаррас ноил гардидааст. Зиёда аз 15 китобаш рӯи чопро дидаасту фаъолияти пурсамари журналистияш бо нишонҳои ифтихории “Аълочии матбуоти Тоҷикистон”, “Аълочии фарҳанги Тоҷикистон”, медали “100-солагии Матбуоти Тоҷикистон” ва ордени “Дӯстӣ” қадрдонӣ шудааст.

Устод имсол шастумин баҳори умри хешро мегузаронаду дар роҳи пешанамудааш фаъолияти босамаре дорад. Аз ҳар сухану нигоҳаш аён аст, ки фидоии роҳи худ асту бо тамоми вуҷуд баҳри амалӣ намудани ҳадафҳояш талош намудаву, имрӯз ва фардо низ ҷаҳд хоҳад кард.

Аз овони тифлиаш бо таассуф ёд меорад, ки лаззати даврони кӯдакиро надидааст. Ӯ мегӯяд:

– Ба ҳар нафар ин давра ба гунае даст медиҳад, аммо барои ман давраи тифлӣ даврони пур аз офоту фоҷиа буд. Дар синни нӯҳсолагӣ модари азизам фавтид ва аз меҳрубониву дидори камназири модар бебаҳра мондам. Баъди ду соли фавти модарам, яъне пас аз хатми синфи чорум падарам маро ба мактаб – интернат супорид. Ман дар ин дабистон чор сол таҳсил намудам. Таҳсил дар интернат, ғаму ғуссаи бемодарӣ ва ҳазорон мушкилоту печидагиҳои дигар домангирам буд. Ақидае ҳаст, ки ақли мард дар чилсолагӣ мепазад, аммо ман аллакай дар 14-15 солагӣ, дар кӯраи тафсони зиндагӣ бармаҳал пухтаву солор гашта будам.

- Ҷавониро чӣ гуна дарёфтед?

- Пас аз оне, ки мактаби миёнаро ба итмом расонидам, бо сабабҳои молӣ ва камбуди маблағ таҳсили олиро мавқуф гузоштам. Шаш моҳ ба ҳайси шогирд ва сипас устои пойафзолдӯз дар Комбинати хизмати маишӣ ва шаш моҳи дигар ба ҳайси боркаш (грузчик) дар мағозаи хӯроквории № 2 – и шаҳраки Данғара фаъолият намудам. Соли 1976 маро ба хизмати ҳарбӣ бурданд. Ду сол дар шаҳри Темиртови вилояти Қарағандаи Қазоқистон хизматро адо намудам. Пас аз адои хизмати ҳарбӣ соли 1979 бо нияти ба шаҳри Темиртови вилояти Қарағандаи Қазоқистон рафтан ба роҳ баромадам. Андеша доштам, ки дар заводи металлургӣ кор ва шабона дар ягон донишкада таҳсил намоям. Дар пойтахт ба хобгоҳи Иттиҳодияи нассоҷӣ, назди ҳамсинфам Карими Солеҳ омадам. Чун бачаҳои ҳамватан аз ин ниятам воқиф гаштанд, ҳуҷҷатҳоямро ба зӯрӣ аз дастам кашида гирифта, ба коргоҳашон оварданд. Ҳамин хел ба сифати ростгари дастгоҳи матоъхушкгарии фабрикаи рангу пардоздиҳӣ ба фаъолият пардохтам.

- Чаро маҳз пешаи журналистиро интихоб кардед? Дар ҳоле ки то замони донишҷӯӣ умуман бо дигар пешаҳо сару кор доштед?

- Аз хурдсолӣ китобҳои бадеӣ бисёр мехондаму ба қаламу коғаз нисбатан зиёд сару кор доштам. Шояд ҳамин чиз сабаб гардид, ки касби журналистиро пеша кунам. Ба ғайр аз рӯзноманигорӣ боз орзуҳои зиёде дар дил доштам, ки барои ба онҳо расидан ё кӯшиши зиёд ба харҷ надодам ё насибам набуд. Пеш аз ҳама мехостам, корманди мақомоти амниятӣ ё интизомӣ бошам. Вақте ба шаҳри Душанбе омадаму дар Иттиҳодияи нассоҷӣ ба фаъолият пардохтам, дар ин ҳангом фурсати муносибе барои идомаи таҳсил пайдо шуд. Пас аз чанде ба бахши журналистии факултети филологияи Донишгоҳи давлатии Тоҷикистон ҳуҷҷат супоридам. Рӯзона кор мекардам ва бегоҳ дар курси шабона таҳсил мекардам. Бо вуҷуди он ки барои ҳар нафар дар як ҳолат ҳам таҳсил ва ҳам кор мушкил аст, аммо мекӯшидам, то дар ҳарду ҷониб пешрав бошам. Пас аз хатми Донишгоҳ низ дар соҳаҳои гуногун фаъолият кардаам, аммо дар ҳама ҳолат аз навиштан дар канор набудам.

- Ҷавонӣ аз нигоҳи Шумо чист?

- Чӣ гунае, ки дар боло қайд кардам, банда ҷавонии хуберо надидаам. Бо вуҷуди ин ман ин давраро давраи тиллоии умр ҳисоб мекунам. Ҳар муваффақияту комёбие, ки дар зиндагӣ насибам гаштааст, ба ҳамин овон рабт медиҳам. Бо тамоми каму костиҳояш ҷавонӣ баҳор ва шукуфтану пурбору пурҳосил гаштан аст.

- Ҷавонии худро дар қиёс бо ҷавонони имрӯз чӣ гуна шарҳ медиҳед?

- Даврони ҷавонии мо бо имрӯз қариб, ки муқоисанашаванда аст. На пешрафти илму технология ба ҷавонон дастрас буд, на аз донишҳои навин хабар доштем ва на дар самти варзишу худсозӣ моро таҳрик менамуданду шароит муҳайё месохтанд. Хуллас, дар қиёс бо ҷавонони имрӯз ҷавонии мо гӯё ҳеҷ буд. Барои идомаи таҳсил дар синфҳои 9-10 ҳар хонанда маҷбур буд, ки ба маркази шаҳру ноҳияҳо раҳсипор гардад, зеро дар деҳот чунин мактабҳо набуд. Имрӯз на танҳо мактаб, балки дар маркази баъзе навоҳӣ филиали донишгоҳу донишкадаҳои олӣ амал мекунад. Барои машқу тамринҳои ҷисмонӣ майдончаву толорҳои варзишӣ қариб ки набуд. Хушбахтона, ин мушкил дар замони имрӯз ба куллӣ бартараф гардидааст ва дар ҳар макон майдончаву толорҳои варзиширо метавон дид. Дар ин миён ҳатто навоҳии дурдаст истисно нестанд. Акнун метавон гуфт, ки майдон аз далер аст ва ҳар нафари ҷаҳдкунанда далериву шуҷоат ва билохира муваффақиятро ноил хоҳад гашт.

- Перомуни “Соли ҷавонон” эълон гардидани соли 2017 чӣ андеша доред?

- Ҳар иқдоме, ки Пешвои миллат мекунанд, дар воқеъ боиси дастгирӣ ва таҳсин аст. Ба ҷавонон такя кардани Роҳбарияти олии кишвар худ нишони умеду боварӣ ва эътимод ба насли ҷавон мебошад. Табиат инсонро чунин офарида, ки оҳиста-оҳиста ва ноаён ба сӯи пирӣ меравад. Бе тарбия ва боварӣ ба насли ҷавон ҷамъият на вуҷуд дошта метавонад ва на пешрафт менамояд. Банда аз ин иқдом ба хубиву хушҳолӣ истиқбол намудам ва умед дорам “Соли ҷавонон” паёмади некеро ҳамроҳ хоҳад овард. Дар ин сол истеъдодҳои наву беназир аз ҳисоби ҷавонон кашф хоҳад шуд. Ба андешаи ман барои насли имрӯз соли кунунӣ хотирмонтарин сол хоҳад буд