“Духтари газета”. Ин унвони пурифтихорест, ки ҳанӯз дар давраи ҷавонӣ ба Гулчеҳра Фозилова дода буданд. Ӯ пас аз хатми мактаби миёна қариб 50 сол аст, ки дар идораи рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” фаъолият дорад. Меҳнати ҳалол, дили пок ва ниятҳои некаш буда, ки то имрӯз миёни ҳамкасбону ҳамкорон обрӯ ва эътибори хосса доранд. Меҳнатҳояш дар роҳи тарбияи ҷавонон бо унвонҳои Аълочии матбуоти Тоҷикистон, Аълочии фарҳанги Тоҷикистон, Медали 100-солагии матбуоти тоҷик, ифтихорномаҳои Вазорати фарҳанг ва Кумитаи кор бо ҷавонон ва варзиш қадрдонӣ шудааст.

Чун перомуни гузашти ҷавониҳояш пурсон шудем, аз гуфтаҳояшон маълум гардид, ки рӯзгори пур аз фоҷиаву шикастеро пушти сар намудаву бо ҳама бешу камаш ҳар субҳи нави зиндагиро бо лабханд пешвоз гирифтааст.

“Ман дар оилаи шахсони оддӣ таваллуд шудаам. Падарам дар яке аз муассисаҳои давлатӣ посбон буданду модарам бошад, замоне фаррош ва пасон хонашин буд, - мегӯяд Гулчеҳра Фозилова. – Ҳаёти кӯдакии ман чун дигар тифлон бо ҳазор орзую ормони кӯдакӣ пушти сар гаштааст. Ҳазорон шавқу ҳавас ва умеду ноумедӣ дар он айём давро-даври кас ҳалқа мезад. Ҳар субҳ нигоҳи тоза, умеди нав ва рӯёи аҷибе шахсро фарогир аст. Ҳеҷ гоҳ гумон намекунам, шахс даврони тифлию ҷавониро фаромӯш кардаву дар паи амалӣ гаштани орзӯҳои ин айём набошад. Ман пас аз хатми синфи 10 мехостам ба факултети забони хориҷӣ ҳуҷҷат супорам ва донандаи ҳадди ақал як забони хориҷӣ бошам. Падару модарам, ки шахсони камсавод буданд, бинобар сабаби “мабодо забони немисиро хонда немис шавам” (механдад – Х.Х.) аз таҳсили забони хориҷӣ маҳрумам карданд. Ҳарчанд духтари шаҳрӣ будам, бо вуҷуди ин, роҳи донишгоҳро намедонистам. Ва ман ноилоҷ ба факултаи филология ҳуҷҷат супоридам”.

- Ҷавониро чӣ гуна дарёфтед?

- Ҷавониро дар ҳалқаи ҷавонон ва рӯзномаи “Комсомоли Тоҷикистон” (ҳозира рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон”) дарёфтаам. Пас аз он ки дар шуъбаи ғоибонаи факултети филологияи ДДТ (ҳоло ДМТ) дохил гардидам, аз нахуст рӯзҳои таҳсил ба кори рӯзнома рӯ овардам. Аз ҷавонӣ сар карда, ҳеҷ гоҳе аз ин рӯзномаи бонуфуз ҷудоӣ надоштам. Ҳар сахтиву душвориҳои дар он замон бавуҷудомада каминаро аз фаъолият дар рӯзнома дилсард нагардонистааст.

- Ҷавониҳои худро дар қиёс бо ҷавонони имрӯз чӣ гуна шарҳ медиҳед?

- Имрӯз ҷавонон, дар воқеъ, як қувваи бузургеро мемонанд, ки метавонанд аз уҳдаи дилхоҳ кор ба хубӣ бароянд. Хубии кор дар ин аст, ки ба насли ҷавони имрӯза ҳамагон нигоҳи нек доранд ва бо нигоҳи неку созанда ва боварии Роҳбарияти Олии кишвар ҷавонон низ қадам ба қадам дар паи бозёфту муваффақият равонаанд. Дар давраи мо арҷгузорӣ ба насли ҷавон ва боварӣ ба он хеле кам мушоҳида мешуд. Ҳақиқати ҳол ҳам ин буд, ки ҷавонони даврони мо аз илму техника то андозае канор монда буданд. Ё барои аз бар намудани он фурсат надоштанд ё умуман касе барои таҳсили пурраи ҷавонон диққат намедод. Боиси ифтихор ва шукргузорӣ аст, ки ҷавонони имрӯз ҳам донишу ҷаҳонбинии хуб доранд ва ҳам дар соҳаҳои мухталиф пешқадаму муваффақанд.

- Ҷавонӣ аз нигоҳи Шумо чист?

- Ҷавонӣ замони тавлиди орзуҳост. Медонед, ман имрӯз акнун аз рафтани даврони ҷавониям ёд мекунам. Зеро замоне ки ҷавон будем, ҳеҷ намеандешидем, ки рӯзе он аз мо мераваду танҳоямон мегузорад. Вале мо хоҳем нахоҳем, он рӯзе моро тарк хоҳад гуфт. Чун дар ибтидо гуфтам, ки ҷавонӣ замони тавлиди умеду орзуҳост, ин дар воқеъ дуруст аст. Зиндагии инсон маҳз аз ин айёми нотакрор нерӯ мегираду идомаи ҳаёти инсон бо ҳамон донишу маърифати дар ин айём омӯхтааш рушд менамояд. Дар баробари он ки ҷавонӣ пур аз ҷӯшу хурӯш аст, инчунин, он замони ҳунаромӯзист. Ҳар як ҷавон бояд ба қадри лаҳзаҳои ҷавонӣ бирасад ва онро мақсаднок сипарӣ намояд. Он ҷавоне, ки дар ҷавонияш илм меомӯзаду баҳри сохтани зиндагии шоистае барои худу атрофиён талош меварзад, дар оянда бо боварӣ метавон гуфт, ки ҳатман муваффақу комёб гардида, дар ҷомеа мавқеи худашро меёбад.

- Агар дигарбора айёми ҷавонӣ ба Шумо боз меомад, чӣ коре мекардед? Оё дигарбора ба ин ҷода қадам мениҳодед?

- Оре! Агар бори дигар ҷавон мегаштам, ҳатман ба ин ҷода рӯ меовардам. Маро дар замони Шӯравӣ чанд бор ба дастгоҳи Шӯрои Олӣ барои кор даъват карданд. Бинобар сабаби дилбастагии қавиам ба ҷавонон ва муҳаббати насли нав натавонистам, аз рӯзнома ҷудо шавам ва ба корҳои дигар рӯ оварам. Мутмаинам, ки агар дигарбора ҷавон мегардидам, боз ба кори рӯзнома ва рӯзноманигорӣ рӯ меовардам.

- Вобаста ба фарҳанги либоспӯшии ҷавондухтарон чӣ назар доред?

- Ҳар қавму миллат аз замони ба саҳфаи таърих ворид гардиданаш бо фарҳанги худ ба дигар халқиятҳо муаррифӣ мегардад. Либоси миллӣ низ ҷузъе аз фарҳанг дониста мешавад. Халқи тоҷик бо фарҳанги либоспӯшии махсуси худ аз дигар миллатҳо тафовут дорад. Бояд чунин ҳам бошад. Аммо, мутаассифона, имрӯз баъзе аз ҷавондухтарон ба фарҳанги либоспӯшии бегона тақлид менамоянду ҳар гуна либосҳои номувофиқро ба бар мекунанд. Вақте бо баъзеи онҳо рӯ ба рӯ мешавед, бовар кунед, мебинед, ки онҳо худашон дар ҳамон либосашон нороҳат ҳастанд. Дар баробари ин таваҷҷуҳи мардумро ба худ ҷалб менамоянд. Чаро дигар миллатҳо ба фарҳанги либоспӯшии мо тақлид намекунанду мо ба онҳо тақлид менамоем? Ҳар нафар бояд дарки масъулият намояду дар таҳкими фарҳанги либоспӯшӣ, ки ҷузъе аз фарҳанги миллист, ҷаҳду талош кунад. Бояд мо кӯшиш намоем, ки дигарон либоси миллии моро ба бар намоянд. Зеро либоси миллии тоҷикӣ дар ҷаҳон беҳтаринҳост. Махсусан ҷавонон бояд ба эҳтироми ин унсури муҳими ҳувияти миллӣ диққати аввалиндараҷа диҳанду эҳсос намоянд, ки фарҳанг бисёр арзиши зарурист. Чунки “фарҳанг ҳастии миллат аст”.

- Ташаккур, барои суҳбати самимӣ!

Хуршед ХОВАРӢ “ҶТ”