“Барои як ҷавоне, ки танҳо ва танҳо азму иродааш хондану соҳиби илму маърифат гардидан бошад, тамоми заминаҳои мусоид фароҳам мебошад. Имрӯз барои мо-ҷавонон дигар баҳонае барои соҳибкасб нагардидану надоштани ҷойгоҳи хеш дар ҷомеа вуҷуд надорад. Зеро барои ин чизҳоро доро будан, Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон зери роҳбарии Пешвои ҷавонпарвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар давоми солҳои соҳибистиқлолӣ кулли имконоти илмомӯзиро фароҳам оварданд. Танҳо хоҳиш ва иродаи қавӣ дар ин росто лозим аст, ки имкониятҳои мавҷударо самаранок истифода барему дониш омӯзем”, - гуфт ҳамсуҳбати навбатии мо Сабрина Ҳусейнова, гирандаи Стипендияи президентӣ дар соли 2019-2020.

Сабрина Ҳусейнова, 5-уми майи соли 2003 дар шаҳри Душанбе дар оилаи хизматчии давлатӣ таваллуд шудааст. Соли 2010 аввалин маротиба ба мактаб рафта, айни ҳол хонандаи синфи 10-и МТМУ №55-и ноҳияи Шоҳмансур мебошад. То ин замон дар чандин озмун ва олимпиадаҳо иштироки фаъолона намудааст. Аз ҷумла, дар олимпиадаҳо аз фанҳои дақиқ бештар ширкат кардаву дониши хешро боз ҳам зиёд намудааст.

Чун аз раванди донишомӯзияш пурсон гардидем, гуфт: “Хеле хуб хонда истодаам. Ҳамеша талош менамоям, то машғулиятҳоро дар сатҳи зарурӣ аз бар намояму донише болои донишҳоям зам созам. Ҳама чиз аз худи инсон вобастааст. Ҳар як супорише, ки аз ҷониби омӯзгорон дода мешавад, дарҳол пайи амалӣ намудани он мешавам. Имрӯз мушоҳида менамоям ва мебинам, ки омӯзгорон танҳо барои соҳибилму соҳибдониш гардидани мо заҳмат мекашанду моро ба роҳи ростиву накукорӣ раҳнамун месозанд. Бо тамоми неру талош карда истодаам, ки то тамоми донишҳои заруриро омӯзаму аз маслиҳату тавсияҳои омӯзгорон истифода намоям. Зеро ояндаи ҳар шахс дар дасти худи ӯст. Хирадмандон низ мегӯянд, ки агар ояндаи хуберо мехоҳем, пас аз замони рустанҳо бояд самаранок истифода карду дониш омӯхт. Имрӯз бо ҳамин гуфта пайи омӯзишам, то ояндаи хуберо барои худу атрофиён муҳайё созам”.

Сабрина аз он изҳори нигаронӣ мекунад, ки бо вуҷуди мавҷуд будани ин ҳама имкониятҳои мусоид, ки бо ҷаҳду талошҳои давлату ҳукумати кишвар ҷиҳати донишомӯзӣ фароҳам гардидааст, баъзе ҷавононе ёфт мешавад, ки дар омӯхтани илму дониш саҳлангорӣ карда, аз шароитҳои зарурӣ самаранок истифода наменамоянду вақти хешро беҳуда мегузаронанд. Замони наврасиву ҷавониро бо корҳои беҳуда гузаронидан, ҳеҷ гоҳ хуб набуду нест. Ин гуна ҷавонон ба ҷои беҳуда сипарӣ намудани вақти хеш бояд пайи аз бар намудани дониш бошанду касбу ҳунареро аз худ кунанд, то ояндаи хуберо соҳиб гарданд.

“Мо насли хушбахти замонем, ки дар чунин кишвари ободу зебо умр ба сар мебарему дониш меомӯзем, - афзуд Сабрина Ҳусейнова. – Хушбахтии мо дар он аст, ки Президенти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ғамхору мададгори мо насли ҷавон асту ҳамеша баҳри зиндагии шоиста доштани мову дар накутарин шароит дониш омӯхтани мо тадбирҳои заруриро роҳандозӣ менамоянд. Соле нест, ки Пешвои муаззами миллат баҳри рушди малакаи зеҳнии мо иқдоме накунанд. Ҳамаи ин баҳри он аст, то мо боз ҳам хубтару беҳтар илм омӯзем ва ҳамчун ояндагони ин меҳан соҳибдониш гардему саҳмгузори ин меҳан”.

Ӯ чун гирандаи Стипендияи президентӣ аз Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон миннатдор аст, ки бо чунин ҳавасмандӣ сарфароз гардидааст. Ин қадрдонӣ масъулияти ӯро ҷиҳати омӯхтани донишҳои замонавӣ боз ҳам дучанд намуда, талош карда истодааст, то ҷавобан ба ин ғамхориву дастгирӣ сидқан омӯзаду дар оянда саҳми худро дар рушди кишвар гузорад.

Дар оянда мехоҳад, ки мактабро бо баҳои аъло хатм карда, ҳуҷҷатҳои худро ба факултети молия ва иқтисоди Донишгоҳи миллии Тоҷикистон супораду онро бо муваффақият хатм намуда, ҳамчун мутахассис дар ин ҷода кору фаъолият кунад. Мо барои амалӣ гардидани чунин орзуҳои накуяш барору комёбӣ хоҳонем.