ҶАВОНОН
Панҷшанбе 02 Май 2024 02:45
Ҳар мард бонуи худро поку боиффат дидан мехоҳад, вале чаро нисбати ҳамсару хоҳари дигарон бетараф ё беэътиборанд?
Дар ҳошияи пешниҳоди Прокурори генералии Тоҷикистон оид ба тағйиру иловаҳо ба “Кодекси ҳуқуқвайронкунии маъмурии Тоҷикистон” дар бораи таъин кардани ҷазо ба мардоне, ки аз “хизмат”-и танфурӯшон истифода мебаранд (мардони сабукпо).
Чанд рӯз пеш аз сабаби кори зиёд доштанам соати 8-и бегоҳӣ аз коргоҳ берун шудам. Дар рӯзҳои кӯтоҳи зимистон шом зуд фаро мерасад ва дар соати 8 аллакай ҳама ҷо торик аст. Аз истгоҳи назди Сирки давлатӣ каме дуртар 3 нафар бонуеро мушоҳида кардам. Ду нафари онҳо лаби ҷӯйбори канори роҳ ба сардиҳо нигоҳ накарда бо ҳам саргарми суҳбат буданду яке дигар ба назар мунтазири касе буд. Пас аз дидани онҳо гаштамро каме суст кардаму зеҳн мондам, ки чӣ чизе водорашон карда бошад, то дар ин ҳангом сари “суҳбат” оянд. Вақте ки ман ба онҳо наздиктар шудам, нигоҳи яке аз онҳо, ки дар рӯшноии чароғи роҳ рӯяш бараъло намудор буд, ба ман бархӯрд. Нигоҳи маъсумонааш нафареро мемонд, ки гӯё аз шаҳри дуре ба ин ҷо омадаасту ҷои рафтан надорад ва дар канори роҳ аз ҳар роҳгузар имдод металабад. Ва ё бенавоеро мемонд, ки ба ҳар нафар бо чашми тамаъ менигарад ва хостори чанд дирам аст, ки тавонад бо он имрӯзи худро дӣ кунад. Бо ҳар баҳона он ҷо чанде таваққуф кардаму дуздида-дуздида ба чашмонаш, ки аз он дардҳояш бараъло намудор мешуд, нигаристам. Ин ҳангом шоҳиди он гардидам, ки бонуи дар роҳ истода, чанд сабукравро нигоҳ медораду чанд ҳарфе мезанаду “ҷавоб”-ашон медиҳад. Ӯ нозири роҳро мемонд, ки дар даст ишорачӯб надошту баракси он сабукравҳо худ аз худ дар наздаш таваққуф менамуданд. Ин манзара барои ҳар бинандаи завқманд аҷиб буд.
Исти зиёдам сабаб шуду хонуми нишастаи канори роҳ ғайри интизор наздам омад ва пурсон шуд, “Ҷо дорӣ, нархта гу?” Аз саволи ӯ, ки беибо ва шарм дар рӯям гуфт, даступохӯрда шудаму гуфтам:
- Нархи чӣ? Кадом ҷо?
Ҷавоб аз суоли қаблиаш аҷибтар буд:
- “Как будто” намедонӣ?
Фаҳмидам, ки дар бораи чӣ чизе ҳарф мезанад. Худро муаррифӣ намуда, хоҳиш намудам, аз зиндагӣ ва ҷавонии барҳадар рафтааш суҳбат кунад. Хостам бифаҳмам, ки чӣ чизе ӯро маҷбур сохтааст, ки то дар ин роҳи ифлос гом гузорад. Гарчанде дар аввал пофишориҳои зиёд кард, ки намехоҳад аз гардиши нобасомони зиндагиаш ба касе гуяд, аммо чун дафъатан дархост намудам, қисса кард:
- Вақте синфи 10 будам, ҷавоне ҳар рӯз пас аз дарс пеши роҳамро гирифта, таклифи шиносоӣ мекард. Чанд дафъа ҷавоби рад додам, вале билохира бо ҳам шинос шудем. Давоми як соли шиносоӣ бо ҳам чунон унс гирифтем, ки дигар заррае аз ӯ ҳарос надоштам. Ҳамин тавр то давраи занги камолот бо ҳам будем ва як зиндагии пур аз лаззату ошиқонае доштем. Ҳатто чанд дафъа бо ҳар баҳона ба дискоклубҳо низ рафта будем. Зиндагии паси пардагии ману дӯстдоштаам зиндагии зану шавҳареро мемонд, ки касе ба ғайр аз як дугонаам аз он хабар надошт. Давраи хониши соли баъдӣ дар арафаи анҷомёбӣ буд, ки дӯстдоштаам ногаҳон ғайб зад. Бо талошҳои зиёд ва имтиҳонҳои хатми мактабиро гузашта ба донишгоҳ ҳуҷҷат супоридам, вале муваффақ нашудам. Пас аз чанде хонашинӣ маҷбур шудам, ки коре пайдо кардаву дар баробари модарам, ки маошаш ба зиндагиям басандагӣ намекард, фаъолият кунам. Дари чанд муассисаву коргоҳро бо ин баҳона кӯфтам, аммо бинобар сабаби надоштани маълумоти нокифоя, натавонистам ҷои кор пайдо кунам. Бо маслиҳати як дугонаам дар яке аз дискоклубҳо, ки маоши хуб ваъда карданд ба раққосагӣ машғул гаштам ва оҳиста-оҳиста ба танфурӯшӣ низ майл намудам. Ману модарам танҳо ба сар мебарем. Модарам дар як беморхонаи шаҳрӣ фаррошӣ мекунад, вале ӯ то ҳол аз ин рафторам огоҳ нест.
Бо суоли ман, ки намехоҳад оила барпо кунад ва як зиндагии дурусту покизаро пеш барад, посух дод, ки:
- Ин орзӯи ҳар духтар аст, аммо... Чанд дафъа хостгорҳо низ ба хонаамон омаданд, вале намехоҳам орзуи ҷавонеро, ки бо ҳазор умед оила барпо мекунад, ба бод диҳам. Модарам ҳанӯз интизор аст, ки ман оила бунёд месозаму рӯи даст наберагонашро мебинад...
Риштаи суҳбати мо бо садои зани дар роҳ истода, ки як сабукраверо нигоҳ медошт, “Эй бе... биё, ки дигар дар ин ҳангом ягонта намеёбем, ҳаминам меша” канда шуд.
Ин тақдири ягона духтари сабукпое нест, ки дар кӯчаҳои пойтахт ва дигар манотиқи кишвар ба танфурӯшиву даллагӣ машғуланд. Шояд даҳҳо ва садҳо нафари дигарро ёбем, ки бо чунин кор касби маош мекунанд. Баъзеҳо фикр доранд, ки дар ин роҳ худи бонувон гунаҳгоранд, аммо бо гумони ғолиб ин айб бар дӯши мардон аст. Ҳар мард мехоҳад, ки бонуву ҳамсари худро дар болини пок дарёбад, вале дар масъалаи бонувони дигар, ки онҳо низ ҳамсару хоҳари нафаре ҳастанд, бетараф ё беэътиборанд. Ин масъалаест, ки ҳар фарди ҷомеа, бахусус мардонро мебояд, ки сари ин биандешанд ва дар паи ислоҳ бошанд.
Дар ҳошияи пешниҳоди Прокурори генералии Тоҷикистон оид ба тағйиру иловаҳо ба “Кодекси ҳуқуқвайронкунии маъмурии Тоҷикистон” дар бораи таъин кардани ҷазо ба мардоне, ки аз “хизмат”-и танфурӯшон истифода мебаранд (мардони сабукпо).
Чанд рӯз пеш аз сабаби кори зиёд доштанам соати 8-и бегоҳӣ аз коргоҳ берун шудам. Дар рӯзҳои кӯтоҳи зимистон шом зуд фаро мерасад ва дар соати 8 аллакай ҳама ҷо торик аст. Аз истгоҳи назди Сирки давлатӣ каме дуртар 3 нафар бонуеро мушоҳида кардам. Ду нафари онҳо лаби ҷӯйбори канори роҳ ба сардиҳо нигоҳ накарда бо ҳам саргарми суҳбат буданду яке дигар ба назар мунтазири касе буд. Пас аз дидани онҳо гаштамро каме суст кардаму зеҳн мондам, ки чӣ чизе водорашон карда бошад, то дар ин ҳангом сари “суҳбат” оянд. Вақте ки ман ба онҳо наздиктар шудам, нигоҳи яке аз онҳо, ки дар рӯшноии чароғи роҳ рӯяш бараъло намудор буд, ба ман бархӯрд. Нигоҳи маъсумонааш нафареро мемонд, ки гӯё аз шаҳри дуре ба ин ҷо омадаасту ҷои рафтан надорад ва дар канори роҳ аз ҳар роҳгузар имдод металабад. Ва ё бенавоеро мемонд, ки ба ҳар нафар бо чашми тамаъ менигарад ва хостори чанд дирам аст, ки тавонад бо он имрӯзи худро дӣ кунад. Бо ҳар баҳона он ҷо чанде таваққуф кардаму дуздида-дуздида ба чашмонаш, ки аз он дардҳояш бараъло намудор мешуд, нигаристам. Ин ҳангом шоҳиди он гардидам, ки бонуи дар роҳ истода, чанд сабукравро нигоҳ медораду чанд ҳарфе мезанаду “ҷавоб”-ашон медиҳад. Ӯ нозири роҳро мемонд, ки дар даст ишорачӯб надошту баракси он сабукравҳо худ аз худ дар наздаш таваққуф менамуданд. Ин манзара барои ҳар бинандаи завқманд аҷиб буд.
Исти зиёдам сабаб шуду хонуми нишастаи канори роҳ ғайри интизор наздам омад ва пурсон шуд, “Ҷо дорӣ, нархта гу?” Аз саволи ӯ, ки беибо ва шарм дар рӯям гуфт, даступохӯрда шудаму гуфтам:
- Нархи чӣ? Кадом ҷо?
Ҷавоб аз суоли қаблиаш аҷибтар буд:
- “Как будто” намедонӣ?
Фаҳмидам, ки дар бораи чӣ чизе ҳарф мезанад. Худро муаррифӣ намуда, хоҳиш намудам, аз зиндагӣ ва ҷавонии барҳадар рафтааш суҳбат кунад. Хостам бифаҳмам, ки чӣ чизе ӯро маҷбур сохтааст, ки то дар ин роҳи ифлос гом гузорад. Гарчанде дар аввал пофишориҳои зиёд кард, ки намехоҳад аз гардиши нобасомони зиндагиаш ба касе гуяд, аммо чун дафъатан дархост намудам, қисса кард:
- Вақте синфи 10 будам, ҷавоне ҳар рӯз пас аз дарс пеши роҳамро гирифта, таклифи шиносоӣ мекард. Чанд дафъа ҷавоби рад додам, вале билохира бо ҳам шинос шудем. Давоми як соли шиносоӣ бо ҳам чунон унс гирифтем, ки дигар заррае аз ӯ ҳарос надоштам. Ҳамин тавр то давраи занги камолот бо ҳам будем ва як зиндагии пур аз лаззату ошиқонае доштем. Ҳатто чанд дафъа бо ҳар баҳона ба дискоклубҳо низ рафта будем. Зиндагии паси пардагии ману дӯстдоштаам зиндагии зану шавҳареро мемонд, ки касе ба ғайр аз як дугонаам аз он хабар надошт. Давраи хониши соли баъдӣ дар арафаи анҷомёбӣ буд, ки дӯстдоштаам ногаҳон ғайб зад. Бо талошҳои зиёд ва имтиҳонҳои хатми мактабиро гузашта ба донишгоҳ ҳуҷҷат супоридам, вале муваффақ нашудам. Пас аз чанде хонашинӣ маҷбур шудам, ки коре пайдо кардаву дар баробари модарам, ки маошаш ба зиндагиям басандагӣ намекард, фаъолият кунам. Дари чанд муассисаву коргоҳро бо ин баҳона кӯфтам, аммо бинобар сабаби надоштани маълумоти нокифоя, натавонистам ҷои кор пайдо кунам. Бо маслиҳати як дугонаам дар яке аз дискоклубҳо, ки маоши хуб ваъда карданд ба раққосагӣ машғул гаштам ва оҳиста-оҳиста ба танфурӯшӣ низ майл намудам. Ману модарам танҳо ба сар мебарем. Модарам дар як беморхонаи шаҳрӣ фаррошӣ мекунад, вале ӯ то ҳол аз ин рафторам огоҳ нест.
Бо суоли ман, ки намехоҳад оила барпо кунад ва як зиндагии дурусту покизаро пеш барад, посух дод, ки:
- Ин орзӯи ҳар духтар аст, аммо... Чанд дафъа хостгорҳо низ ба хонаамон омаданд, вале намехоҳам орзуи ҷавонеро, ки бо ҳазор умед оила барпо мекунад, ба бод диҳам. Модарам ҳанӯз интизор аст, ки ман оила бунёд месозаму рӯи даст наберагонашро мебинад...
Риштаи суҳбати мо бо садои зани дар роҳ истода, ки як сабукраверо нигоҳ медошт, “Эй бе... биё, ки дигар дар ин ҳангом ягонта намеёбем, ҳаминам меша” канда шуд.
Ин тақдири ягона духтари сабукпое нест, ки дар кӯчаҳои пойтахт ва дигар манотиқи кишвар ба танфурӯшиву даллагӣ машғуланд. Шояд даҳҳо ва садҳо нафари дигарро ёбем, ки бо чунин кор касби маош мекунанд. Баъзеҳо фикр доранд, ки дар ин роҳ худи бонувон гунаҳгоранд, аммо бо гумони ғолиб ин айб бар дӯши мардон аст. Ҳар мард мехоҳад, ки бонуву ҳамсари худро дар болини пок дарёбад, вале дар масъалаи бонувони дигар, ки онҳо низ ҳамсару хоҳари нафаре ҳастанд, бетараф ё беэътиборанд. Ин масъалаест, ки ҳар фарди ҷомеа, бахусус мардонро мебояд, ки сари ин биандешанд ва дар паи ислоҳ бошанд.
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед