Яке аз хислатҳое, ки ҳар ҷавон бояд дар худ ташаккул диҳад, ҷиддият аст. Ҷиддият хислатест, ки инсон бояд сокин, вазнин, ботамкин ва боғайрат бошад. Он сабукфикр, ноустувору бесубот набуданро ифода мекунад. Дар кор ва иҷрои масъулияту вазифа бепарвоӣ накарданро мефаҳмонад. Инчунин, дар рафтору муносибат худро бечораву нотавон нишон надодан маънои ҳамеша бовиқор, устувор, дуруст ва ҷиддӣ буданро дорад. Бемаврид сухан гуфтан, хандаи ноҷо кардан, бо забон ва ҳаракати дастон шӯхиҳои бемавқеъ намудан, чунонки ба қоидаи одоб ва ҳурмат намеғунҷад, ҷиддиятро аз байн мебаранд.

Илова бар ин, вақте дар табиати инсон хислатҳое, чун ботамкин будан ва вазнин рафтор кардан, назокат ва ҳассосияти маконеро, ки дар он ҳузур дорем, нигоҳ доштан ҷо мегиранд, виқор номида мешаванд. Ҷиддият ҳамзамон дар иҷрои вазифа ғайрату ҷаҳди зиёд нишон додан, масъулиятро дуруст ва бидуни костагӣ иҷро карданро низ ифода мекунад. Дар робита ба ин мазмуни ҷиддият ҷанбаҳои дигари он пеш меоянд, ки талаб мекунанд, то кас бонизом фикр ронад ва идеяҳои тоза ва дархур ба миён гузорад.

Дар ҳамин ҳол ақидае мавҷуд аст, ҷиддияти як маъмур ё мудири идора дар ҷои кораш – виқор ва фурӯтаниаш мояи зиллат ва таҳқир аст. Дар хона бошад, ҷиддияташ – кибр ва фурӯтаниаш хоксорӣ ба ҳисоб меравад. Ин гуфта маънои онро дорад, ки маъмур вақте дар ҷои кораш қарор дорад, бояд тавре рафтор ва муносибат кунад, ки иззати мақомашро нигоҳ дорад ва виқорашро ҳифз намояд. Вақте бо ҳар нафаре, ки ба наздаш меояд, бо фурӯтанӣ муносибат кард, шарафу иззати мақомашро пасту залил мегардонад. Баракс, дар хона бо пайвандон ҳар қадар бо фурӯтанӣ муносибат намояд, зебанда аст. Зеро бо аҳли байт бо виқор ва ҷиддият рафтор намудан нишони кибру хушунат арзёбӣ мешавад. Албатта, бояд рафтори ғайриҷиддӣ ва лоуболонаро аз муносибати хоксорона фарқ кард. Дар назар бояд дошт, ки барои фохиру мутакаббир нагардидан аз виқор дурӣ ҷустан маънои бечораҳолу сарпаст рафтор карданро надорад. Яъне, ҳар кадомеро дар ҷои худ истифода бояд бурд. Хусусан, ҷавонон бояд донанд, ки дар куҷо ва кадом ҳолат бо виқор бошанду ҷиддӣ муносибат кунанд ва дар куҷо фурӯтану хоксориро пеш гиранд. Зеро дар сурати омехта кардани ҷои онҳо дар кор ва пешрафти он халал ворид гардида, масъулияту вазифаҳо ба таври шоиста иҷро карда намешаванд.

Ҷиддияти инсонҳо дар нишасту бархост ва ҳолу ҳаракатҳояшон ба маърифату ҷаҳонбинии эшон бастагӣ доранд. Бинобар ин, ҷиддият вобаста ба инсонҳо ва дараҷаи маърифати онҳо фарқ мекунад.

Ниҳояти сухан, вазниниву сабукӣ ё худ ҷиддияту фурӯтании инсон бояд мувозин бошанд, то дар кор ва рӯзгораш парешониву бебарорӣ пеш наояд. Кор ва мудирият, чунонки маълум аст, ҷиддиятро мепарастад, бинобар ин вобаста ба тақозояш амал бояд кард.

Башир Усмон, “ҶТ”