Тамоми бурду бохти мо аз он сарчашма мегирад

Ҳатто дар овони наврасӣ мо дарк карда метавонем, ки ҳаёт як роҳи рости бе каму кост нест. Он пур аз шебу фароз, каҷиву ростӣ ва ҳамвориву ноҳамворист. Ҳеҷ имкон надорад, ки як нафар бе фикри зиёдатӣ, бе ғаму ғусса, бе дарду алам, бе мушкилию дармондагӣ, бе мусибат ва амсоли ин зиндагӣ кунад. Агарчанде чанд фисади дигаргун сохтани ҳаёт аз мо бастагӣ дошта бошад ҳам, вале дар худ қонунҳое дорад, ки бидуни хоҳишу дархост ва амали мо ба вуқуъ мепайванданд. Мисли бемории фарзандон, реҳлати наздикон ва ба ҳамин монанд. Дар пайванди ин воқеот, ҳаёт пур аз камиҳо ва холигиҳоеро рӯ ба рӯи мо гузошта, аксар моро пеши худ ночор месозад ва ба зону менишонад. Дар раванди зиндагӣ ғайриинтизор рӯзҳое дар зиндагии мо фаро мерасанд, ки аслан буданашонро намехоҳем ва агар қудрат медоштем, ҳатман онҳоро аз тақвими ҳаёт ҳазф мекардем.

Хоставу нохостаи мо, агар солҳо дар қуллаи баланди бахт бекамбудию бенуқс ва муҷаҳҳаз бо тамоми хушиҳо зиндагӣ кунем ҳам, охируламр як рӯз ба чоҳи бадбахтию ғамҳо сарозер хоҳем шуд. Ва ин қонуни нонавишта аст, ки ҳар фарде рӯзе бо мушкилӣ даст ба гиребон мешавад. Вале дар ростои ин ҳама чизе, ки инсонро ҳамеша боло мекунад ва таҳрикаш медиҳад, то ба пеш дубора ҳаракат кунад, иродаи ӯст. Маҳз иродаи комил инсонро аз тамоми нотавониву бечорагиҳо метавонад, муҳофизат кунад ва баид нест, рӯзе ҳатман ӯро ба бахту тахти қаблиаш бармегардонад.

Мо як маҷмӯи хоҳишҳо ва қобилиятҳое ҳастем, ки орзуҳои фаромарзӣ дорем. Ҳар рӯзи нав дар ботини мо орзуи тозае месабзад. Гоҳе расидану даст ёфтан ба касеву чизе, гоҳе шифои ҳамешагӣ дар саломатӣ, гоҳе будани касеро ба таври ҳамеша, гоҳе ҳам чизи дигар. Таҷрибаи рӯзгор нишон медиҳад, ки мо баъзан берун аз қудратамон орзуву амал мекунем, ки товони мо пеши он ночиз аст ва гоҳе ҳам дар самти иҷрои хоҳишҳо тамоман ҳаракат намекунем. Ин ҳарду ҳаракат дар маҷмӯъ беиродагӣ ҳисобида мешавад. Мувозинатро ба андозаи ирода нигоҳ доштану ба ҳадди тавон амал кардан, шарти асосии иродатмандист ва ин чиз бурд ва хушбахтии мо дар зиндагӣ мегардад.

Бори гарони рӯзгор, мушкилиҳои бешумор, дасти нотавонӣ, бедодию оҷизӣ ва саду як ранги зиндагӣ моро маҷбур месозад, ки таслими нияту амали нодуруст шавем. Нияту амале, ки ҳамеша бар зарари мост. На ҳамеша маҷрое, ки зиндагӣ моро мебарад, дурусту ба нафъи мост. Одатан мо фикр намекунем, ки беирода зистану идораи зиндагиро ба ихтиёри нохудои ҳаёт супоридан, бар зарари мост. Мо бояд андешем, ки агар хушбахтӣ мехоҳем, ҳатман ирода карда, онро дар ҳаётамон ҷорӣ созем. Агар муваффақият мехоҳем, бояд ирода кунем ва ба роҳ бароем. Агар мо озодӣ мехоҳем, ҳамин лаҳза лозим аст, ки дар масираш гом бардорем. Ва ё ҳар чизи дигаре ҳам хоҳем, то ирода надошта бошем, ба он даст намеёбем.

ИРОДА ҚОБИЛИЯТИ ҲОСИЛШУДА АСТ

Ирода як чизи фитрӣ дар инсонҳо нест. Гоҳо ба назар мерасад, ки як нафар солҳои дароз майхорагӣ карда, якбора тарки ин амал мекунад. Ин нафар метавонист, ки чанд соле қабл тарки шароб кунад, вале то ин дам қобилияти ҳосил кардани иродаро надошт. Ва ҳамон замон, ки ирода ҳосил мекунад, азми тарки ин одат мекунад. Аз ҳамин зовия метавон гуфт, ки ирода қобилияти ҳосилшуда аст. Кэти Мортон, равоншиноси оилавӣ аз Калифорния бобати ҳамин масъала андешаҳои ҷолиберо пешниҳод намудааст. Кэти Мортон сири одамонеро, ки иродаи қавӣ доранд, бозгӯ мекунад ва мефаҳмонад, ки чаро баъзеҳо иродаи қавӣ доранд ва баъзеҳо не. Ӯ ду солро дар таҳқиқи мавзӯи ирода дар психология ва неврология гузаронида, дар натиҷаи бозёфтҳои худ дарк мекунад, ки ирода дар инсон тарбият мехоҳад ва баъдан ин хислатҳоро барои тақвияти ирода пешниҳод мекунад: 1. Чизеро, ки мехоҳед, дақиқ муайян кунед; 2. Боварӣ ҳосил кунед, ки шумо метавонед; 3. Ба ҷои таслим шудан, мушкилотро ҳал кунед; 4. Масъулиятро ба пуррагӣ ҳис кунед; 5. Ба ҳама кори худ ҷавобгӯ бошед; 6. Ба ҳиссиёти худ диққат диҳед; 7. Имкониятҳои мусбиро зуд қабул кунед; 8. Худро дӯст бидоред.

Таҷрибаи рӯзгор ҳам нишон медиҳад, ки баъзе корҳоро мо хеле дер шурӯъ мекунем ва фикр мекунем, ки чаро барвақттар ба анҷом додани он саъй накардем. Вале бояд донист, ки барои иҷрои ҳар коре дар аввал бояд ирода ҳосил кунем ва дар партави он паи иҷрои амал шавем.

ЧАРО БОЯД ИРОДА ДОШТА БОШЕМ?

Николас Ҷеймс Вуйчич, наттоқ, сарпараст, адиб ва сароянда, ки бо нуқси модарзодӣ бе дасту по аст, ба чунин вазъи хеш нигоҳ накарда, корҳои бузургеро ба сомон мерасонад. Ба ҳангоми тифлӣ, аз маъюбии хеш руҳан хеле азият мекашид. Лек ба чунин вазъ нигоҳ накарда, ба тадриҷ роҳи зиндагии хешро тарзе пеш бурд, ки машҳури олам гардид. Дар ҳар гуна чорабиниҳо, ҳангоми маърӯзаҳо ба кӯдакону ҷавонон (аз ҷумла, маъюбон ) бештар таваҷҷуҳ зоҳир намуда, эшонро ба ҳаёт дилгарм месозад. Мекӯшад, онҳо дар зиндагӣ пайроҳаи хешро ёбанд, имконотҳояшонро пурсамар роҳандозӣ намоянд. Бо ин васила комёб гарданд. Агарчи Николас Вуйчич бе дасту пост, вале иродаи қавиаш нагузошт, ки ӯ ҳам дар қатори дигар маъюбон дастнигару барҷомонда бошад ва бо ин шиор “Вазифаи ман дар зиндагӣ кумаки инсонҳо баҳри пайдо кардани роҳи зиндагиашон мебошад” фаъолият карда, имрӯзҳо дастгири садҳо ҳазор одамон шудааст.

ЧАРО ИРОДА НАДОРЕМ?

"Ҳамеша дар хотир доред, ки иродаи шумо аз чизи дигаре муҳимтар аст", - гуфтааст Авраам Линколн. Аксари рақибони мо дар ҳаёт одатҳои ихтиёрие мебошанд, ки тадриҷан солҳои мавҷудиятамон ба вуҷуд омадаанд. Табиист, ки наметавонем бо як рӯзу як ҳафта одатҳоеро, ки дар тӯли солҳо ёрамон шудаанд, тағйир диҳем. Масалан, нафаре, ки дар як рӯз на камтар аз 5 сигор мекашад ва мехоҳад, ки аз он даст кашад, барояш хеле душвор аст. Ин афрод наметавонанд, ки якбора қарор қабул кунанд ва албатта, муддате сабр карда, бо ин одати бади худ мубориза мебаранд, аммо пас аз муддате аз шароит ва одатҳои нав хаста мешаванд ва барои худ беҳтар медонанд, ки ба ҳолати қаблиашон баргарданд. Яъне, қудрати назорат аз болои иродаи худро надоранд. Ё ба таъбири боло иродаи онҳо аз чизи дигаре муҳимтар намешавад. Барои ҳамин беиродагӣ ғалаба мекунад. Ё дар дилхоҳ кори дигар вақте мо мехоҳем, ғалаба ба даст орем, талош ва кӯшиши ҳамешагӣ бар мо лозим меояд. Ҳамчунин боло донистани ирода аз ҳар хоҳише шарти аввал ва аслии расидан ба ҳадаф аст. Аз ҳамин ҷо муҳим надонистани ирода далолат аз беиродагии мост.



ЧӢ БОЯД КАРД?

Ирода надоштан асоси муваффақ нагардидани мо дар тамоми самтҳои ҳаёт аст. Барои бедор кардан ва тақвият додани он чанд омилест, ки мо бояд ба инобат гирем ва бо тамрину тарбия иродаро дар худ қавӣ созем:

Ҳадафи дақиқ - вақте ҳадафи мо дақиқ бошад, ба осонӣ иродаи худро ба самти муайян равон карда метавонем. Яъне, аз ҳаёт чи хостани мо мушаххас мегардад;

Эътимод ба худ - қадами муҳимтарини мустаҳкам намудани ирода ин эътимоди мо ба қувваи худи мост. Бояд бовар кунем, ки мо метавонем ба ҳадафи худ ноил гардем;

Таслим нашудан – барои расидан ба ҳадаф иродаи мо ҳамеша парвариш мехоҳад, чун дигаргун шудан ҳамеша мушкил аст;

Тафаккури мусбӣ - иродаи мо бо тарзи фикрронии мо алоқаманд аст. Агар мо мусбӣ андешем, иродаи мо низ дар ҳамин самт тақвият меёбад;

Дӯст доштани худ - барои он ки мо одатҳои хубро дар худ инкишоф диҳем, бояд худро дӯст дорем ва бо худ хушбахт бошем.

Ҷумлаҳои ҳавасмандкунанда - фикру андешаи мусбат моро ҳавасманд мекунад, то дар иҷрои корҳои душвор хастагиро ҳис накунем;

Идоракунии стресс - стресс, ин эҳсоси манфиест, ки иродаи моро дар иҷрои корҳо суст мекунад. Аз ин рӯ идораи он аз роҳҳои асосии нигоҳ доштани ирода мебошад;

Сабр кардан - дар давоми зиндагӣ ба мушкилиҳои зиёде дучор мешавем, ки имкон дорад, иродаи мо аз даст равад. Вале бо сабр будан ва таҳаммулро пеша кардан, роҳи хубест барои раҳоии мо аз бунбастҳо.