Кош хатм кардани мактаб барои мактаббачагон болои варақи сафеди зиндагиашон хати сиёҳ кашидан набошад, балки хатми маълумоте бошад, ки барои ба курсии донишҷӯйӣ нишастани онҳо мусоидат кунад.

Ин шабу рӯз муҳассилини макотиби ҳамагонии ҷумҳурии мо дар тараддуди хайр гуфтан ба мактаб ҳастанд. Табиист, ки яке ғамгин асту дигаре шодон, саввумӣ аз ҳама безор шудаву чаҳорум дақиқаҳои ахири рӯзҳои башумормондаро хуб истифода кардан мехоҳад, панҷум аз пайи тайёрӣ ба имтиҳоноти дохилшависту шашумӣ пушти даводави дигаре... Худо кунад, ки ин ҳама даводавҳо ба хайр бошанд. 

Дар макотиби миёнаи кишварамон – Тоҷикистони соҳибистиқлол пагоҳ рӯзи охири дарсӣ, ба қавле рӯзи занги охир аст. Табиист, ки имсол ба монанди чанд соли қабл хайрухуши хатмкунандагон ба мисли як навъ дарси кушод сипарӣ мегардад. 

Бо вуҷуди он ки ба ин минвол гузаронидани рӯзи охири дарсӣ барои хатмкунандагони тоҷик дар ин чанд соли охир аллакай то андозае пазируфта шудаву тибқи он амал мекунанд, вале боз мушоҳидаҳо нишон медиҳанд, ки бо баробари ин нофаҳмиҳову ноҷуриҳо ҳастанд.

Вале ин ҳама муҳим нестанд, зеро муҳимтар аз ҳама як чиз аст: бояд хонандаи мактаб бо хатм карданаш хатмкунандаи мактаб ва маълумоти миёнаи пурра бошад. Дигар сухану фикрҳое, ки доир ба чӣ тавр хатм кардану чӣ гуна гузаронидани рӯзҳои охири мактабӣ пайдо мешаванд беаҳамиятанд, чунки онҳо хосияти муваққатӣ доранд. 

Робия ҲАСАНОВА, 
донишҷӯйи ДМТ  

Ҳамчунин: 

Шояд бо хатм кардани мактаб бисёриҳо хурсанд шаванд ва қисми дигар баръакс, аммо муҳим он аст, ки он хурсандиву шодмонӣ ва ғамгинуву ғамхорӣ аз чӣ ҳастанд? Хуш бод ҳоли хатмкунандае, ки ба саволи боло ҷавоби мусбат дода метавонад.

Хоҳиш! биёед мактабро хат накашем, балки онро хатм мекунем. Ва чанд “бояд”-и дигар:

Бояд мактаббачагон болои нофаҳмиҳояшон хат кашида бошанд.

Бояд мактаббачагон болои чизҳои одие, ки онҳоро ба ноумедӣ раҳнамоӣ мекард, хат кашида бошанд.

Бояд мактаббачагон болои чандин орзуву омоле, ки акнун ба амали шуданашон итминон карданд, хат кашида бошанд.

Бояд мактаббачагон бо кӯдакию наврасӣ хат кашида бошанд.

Бояд мактаббачагон ба ғамдиҳӣ ва мушкилэчодкунӣ ба волидон хотима дода, болои ин омили рӯзгорашон хат кашида бошанд.

Бояд мактаббачагон ба фаҳмиши мисли мактаб хондану хатм кардани донишгоҳ нуқта гузошта, болои ин фикрашон хат кашида бошанд.

Бояд мактаббачагон ба фикрҳои нодуруст хайру хуш карда онҳоро аз бағоҷи андешаҳояшон хат кашида бошанд.

Бояд мактаббачагон болои зинаи таҳсиле, ки бо маънои томаш давоми он ба худ чизе гирифтанд, хат кашида бошанд.

Бояд мактаббачагон як хати сиёҳи ғафсе кашида бошанд, ки ҳеҷ гоҳ ба қафо баргаштан мумкин набошад.

Бояд мактаббачагон...

Ҳафизуллоҳ ТОҲИРӢ,
“ҶТ”