ҶАВОНОН
Шанбе 20 Апрел 2024 01:10
“Фарзанди нек – боғи падар, фарзанди бад – доғи падар”
Рӯзи якшанбеи гузашта баъди чанд соати субҳ дамидан дилам майли ҳавои тоза намуду аз хона берун шудам. Китоберо бо мақсади хондан гирифтаму ба истгоҳи наздиктарин ба роҳи калон баромадам.Тирамоҳ ҳам бошад, баъди борон боридан ҳаво беғубору тоза шуда буд ва офтоби дар ҳавои тоза баромада ба руҳу равони кас мефорид. Баъди чанде дар истгоҳ нишастанам зани тақрибан 50-55-сола, ки гоҳ ин тарафу гоҳ он тараф мерафт, диққатамро ҷалб намуд. Ба фикри он ки шояд касеро интизор аст, ба ӯ чандон аҳамият надодаму боз рӯ ба китоб овардам. “Бубахшед писарҷон, шумо ана он чиз аст-ку, вайбер доред?”-гуфтани зан маро аз китоб хондан боз дошт.
- Бале дорам, хола. Ба касе бояд паём фиристед?- ба саволи зан ҳам посух додаму ҳам аз ӯ пурсидам. Ҳам аз ҳолати зоҳирӣ ва ҳам аз гуфтору рафтори зан маълум буд, ки ӯ деҳотист ва бо технологияи мусир ва корбурди он чандон шинос нест.
- Дар ҳамон вайбератон Мадина ҳаст?
- Бубахшед, Мадина кист ва номи ӯ чаро бояд дар рӯйхати телефони ман бошад?-боз аз зан савол кардам.
- Ӯ духтари ман аст. Рақамашро намедонам, аммо номаш дар вайбер Мадина аст. Бояд ба ӯ дар вайбер нависам, ки ман аз соати 6 дар Душанбе ҳастам ва намедонам куҷо равам...
Баъди гуфтани ин ҷумла зан ба гиря омаду дигар суханашро давом дода натавонист ва омада дар истгоҳ ҳамроҳи ман нишаст. Баъди чанде ӯ боз ором шуду бо дастмоли дасташ обҳои чашмонашро пок кард ва ба нақл кардан даромад:
- Ман дар тамоми зиндагиам ҳамагӣ соҳиби як фарзанд шудам. Он ҳам бошад, духтар ва ҳамон Мадинае, ки ба шумо гуфтам. Дар тӯли понздаҳ соли оиладориамон соҳиби фарзанд нашудем. Аммо шавҳарам боре ҳам маро ё ман шавҳарамро ба хотири ин таъна назадем. “Тақдир”-гуфта сабр кардем. Пули ёфтаамонро дар шикамамон нахӯрдем, дар баданамон напӯшидему беморхона ба беморхона ба хотири он ки соҳиби фарзанд шавем, табобат мекардем. Худоро шукр, моро аз ин неъмат бебаҳра намонду баъди понздаҳ соли оиладориамон соҳиби духтар шудем. Шояд шумо тасаввур карда натавонед, ки баъди он ки шахс ин қадар интизор мешавад, понздаҳ сол ба хотири як орзу зиндагӣ мекунад ва баъд ба он даст меёбад, он чи қадар барояш азиз аст. Чи хеле мегӯянд, мо ин ягона фарзандамонро бо “шири мурғ” ба воя расонидем. Аммо зиёдаравии мо буд, ки ин ягона духтарамон хеле худписанд ба воя расид. Аз касе гила надорам. Фарзанди худам ҳаст ва дар тарбияи худам ба воя расидааст. Баъзан шавҳарам мегӯфт, ки аз ҳад нагузарон, шояд паёмади хуб надошта бошад. Аммо мутаасифона, чунин ҳам шуд. Дар синфи 10-11 хонаданаш аллакай ману падарашро гап задан намемонду бо хости худаш ҳар кореро мехост мекард. Ҳар даъфа мегӯфтам, ки калон шавад, хуб мешавад. Аммо баракс шуду беҳтар не.
Духтарам баъди хатми мактаби миёна таҳсилашро давом додан нахост. Аз он ки ягона фарзанд аст, мо чизе нагуфта ба ин розӣ шудем. Хомӯшии мо ва худписандии духтарамон ба ҳарҷоӣ шуданаш сабаб шуд.
Хонаи мо дар деҳае дур аз пойтахт ҷойгир аст. То корамон набарояд, ба шаҳр намоем. Шояд дар чанд сол як маротиба меоем. Як сол мешавад, ки духтарам ба Душанбе меояду моҳҳо ин ҷо мемонад. Баъди ба Душанбе омаданаш гуфта буд, ки дар як ҷо кор ёфтааст. Мо намедонем дар куҷо, чӣ кор мекунад.
Бегоҳии дирӯз ба телефони ҳамсоя занг зада гуфтааст, ки пагоҳ Душанбе ба диданаш равам. Ин даъфа ният кардам, ки омада хона мебарамаш ва дигар намегузорам, ки ба шаҳр ояд. Субҳи барвақт аз хона баромадам. Рақамҳои телефонашро намедонам. Аз шодии он ки духтарамро мебинам, аз ёдам баромадааст, ки рақамҳоро дар қоғазчае навишта бо худ гирам. Роҳу растаи шаҳрро намедонам. 5-6 соат шуд, ки дар ҳамин роҳ болову поён равуо дорам. Роҳгум задам. Намедонам куҷо равам. Ҳатто таксиҳои деҳаамонро намедонам аз куҷо мераванд..,- аз гиряи зиёд зан дигар ёрои сухан гуфтан накард.
- Зиқ нашавед, ҳамааш хуб мешавад. Ман шуморо бурда ба хатсайре, ки ба назди таксиҳои деҳаатон мебарад, мешинонам,- занро тасаллӣ додам.
Аз истгоҳ ҳамроҳи зан то роҳи даркории ӯ рафтем. Раҳораҳ ӯ ба ман насиҳаткунон гуфт: “Кӯшиш кунед, ки дар ҳаёт худписанд нашавед. Ба гапи падару модаратон гӯш диҳед. Чунки онҳо ҳеҷ гоҳ барои бадии шумо намегӯянд. Бин, ки худписандии фарзандам мани солхурдаро чӣ қадар сарсон кард. Маҷбурам, ки ба деҳа раваму рақами телефонашро гирифта, боз ба шаҳр ба ҷусутҷӯяш оям. Воқеан, барҳақ гуфтаанд, ки: “Фарзанди нек – боғи падар, фарзанди бад – доғи падар”.
Рӯзи якшанбеи гузашта баъди чанд соати субҳ дамидан дилам майли ҳавои тоза намуду аз хона берун шудам. Китоберо бо мақсади хондан гирифтаму ба истгоҳи наздиктарин ба роҳи калон баромадам.Тирамоҳ ҳам бошад, баъди борон боридан ҳаво беғубору тоза шуда буд ва офтоби дар ҳавои тоза баромада ба руҳу равони кас мефорид. Баъди чанде дар истгоҳ нишастанам зани тақрибан 50-55-сола, ки гоҳ ин тарафу гоҳ он тараф мерафт, диққатамро ҷалб намуд. Ба фикри он ки шояд касеро интизор аст, ба ӯ чандон аҳамият надодаму боз рӯ ба китоб овардам. “Бубахшед писарҷон, шумо ана он чиз аст-ку, вайбер доред?”-гуфтани зан маро аз китоб хондан боз дошт.
- Бале дорам, хола. Ба касе бояд паём фиристед?- ба саволи зан ҳам посух додаму ҳам аз ӯ пурсидам. Ҳам аз ҳолати зоҳирӣ ва ҳам аз гуфтору рафтори зан маълум буд, ки ӯ деҳотист ва бо технологияи мусир ва корбурди он чандон шинос нест.
- Дар ҳамон вайбератон Мадина ҳаст?
- Бубахшед, Мадина кист ва номи ӯ чаро бояд дар рӯйхати телефони ман бошад?-боз аз зан савол кардам.
- Ӯ духтари ман аст. Рақамашро намедонам, аммо номаш дар вайбер Мадина аст. Бояд ба ӯ дар вайбер нависам, ки ман аз соати 6 дар Душанбе ҳастам ва намедонам куҷо равам...
Баъди гуфтани ин ҷумла зан ба гиря омаду дигар суханашро давом дода натавонист ва омада дар истгоҳ ҳамроҳи ман нишаст. Баъди чанде ӯ боз ором шуду бо дастмоли дасташ обҳои чашмонашро пок кард ва ба нақл кардан даромад:
- Ман дар тамоми зиндагиам ҳамагӣ соҳиби як фарзанд шудам. Он ҳам бошад, духтар ва ҳамон Мадинае, ки ба шумо гуфтам. Дар тӯли понздаҳ соли оиладориамон соҳиби фарзанд нашудем. Аммо шавҳарам боре ҳам маро ё ман шавҳарамро ба хотири ин таъна назадем. “Тақдир”-гуфта сабр кардем. Пули ёфтаамонро дар шикамамон нахӯрдем, дар баданамон напӯшидему беморхона ба беморхона ба хотири он ки соҳиби фарзанд шавем, табобат мекардем. Худоро шукр, моро аз ин неъмат бебаҳра намонду баъди понздаҳ соли оиладориамон соҳиби духтар шудем. Шояд шумо тасаввур карда натавонед, ки баъди он ки шахс ин қадар интизор мешавад, понздаҳ сол ба хотири як орзу зиндагӣ мекунад ва баъд ба он даст меёбад, он чи қадар барояш азиз аст. Чи хеле мегӯянд, мо ин ягона фарзандамонро бо “шири мурғ” ба воя расонидем. Аммо зиёдаравии мо буд, ки ин ягона духтарамон хеле худписанд ба воя расид. Аз касе гила надорам. Фарзанди худам ҳаст ва дар тарбияи худам ба воя расидааст. Баъзан шавҳарам мегӯфт, ки аз ҳад нагузарон, шояд паёмади хуб надошта бошад. Аммо мутаасифона, чунин ҳам шуд. Дар синфи 10-11 хонаданаш аллакай ману падарашро гап задан намемонду бо хости худаш ҳар кореро мехост мекард. Ҳар даъфа мегӯфтам, ки калон шавад, хуб мешавад. Аммо баракс шуду беҳтар не.
Духтарам баъди хатми мактаби миёна таҳсилашро давом додан нахост. Аз он ки ягона фарзанд аст, мо чизе нагуфта ба ин розӣ шудем. Хомӯшии мо ва худписандии духтарамон ба ҳарҷоӣ шуданаш сабаб шуд.
Хонаи мо дар деҳае дур аз пойтахт ҷойгир аст. То корамон набарояд, ба шаҳр намоем. Шояд дар чанд сол як маротиба меоем. Як сол мешавад, ки духтарам ба Душанбе меояду моҳҳо ин ҷо мемонад. Баъди ба Душанбе омаданаш гуфта буд, ки дар як ҷо кор ёфтааст. Мо намедонем дар куҷо, чӣ кор мекунад.
Бегоҳии дирӯз ба телефони ҳамсоя занг зада гуфтааст, ки пагоҳ Душанбе ба диданаш равам. Ин даъфа ният кардам, ки омада хона мебарамаш ва дигар намегузорам, ки ба шаҳр ояд. Субҳи барвақт аз хона баромадам. Рақамҳои телефонашро намедонам. Аз шодии он ки духтарамро мебинам, аз ёдам баромадааст, ки рақамҳоро дар қоғазчае навишта бо худ гирам. Роҳу растаи шаҳрро намедонам. 5-6 соат шуд, ки дар ҳамин роҳ болову поён равуо дорам. Роҳгум задам. Намедонам куҷо равам. Ҳатто таксиҳои деҳаамонро намедонам аз куҷо мераванд..,- аз гиряи зиёд зан дигар ёрои сухан гуфтан накард.
- Зиқ нашавед, ҳамааш хуб мешавад. Ман шуморо бурда ба хатсайре, ки ба назди таксиҳои деҳаатон мебарад, мешинонам,- занро тасаллӣ додам.
Аз истгоҳ ҳамроҳи зан то роҳи даркории ӯ рафтем. Раҳораҳ ӯ ба ман насиҳаткунон гуфт: “Кӯшиш кунед, ки дар ҳаёт худписанд нашавед. Ба гапи падару модаратон гӯш диҳед. Чунки онҳо ҳеҷ гоҳ барои бадии шумо намегӯянд. Бин, ки худписандии фарзандам мани солхурдаро чӣ қадар сарсон кард. Маҷбурам, ки ба деҳа раваму рақами телефонашро гирифта, боз ба шаҳр ба ҷусутҷӯяш оям. Воқеан, барҳақ гуфтаанд, ки: “Фарзанди нек – боғи падар, фарзанди бад – доғи падар”.
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед