“Мо ҳам як замоне ҷавон будем, лекин ҳоло тасаввур

намекунем, ки ҷавонии мо чӣ гуна гузашт...”

Эмомалӣ Раҳмон

Хушбахтона, ҳафтод дарсади аҳолии ҷумҳурии соҳибистиқлоли моро ҷавонон ташкил медиҳад. Ҷавонон яъне нафароне, ки нафасҳои боқимондаро онҳо кашида, ин марзу бумро соҳиб мешаванд. Модоме ки ҳафтод фоизи аҳолиро ҷавонон ташкил диҳанд, пас маълум мегардад, ки ҳафтод фисади мушкилиҳо, камбудиҳо, норасоиҳо, пешравиҳо, хурсандиҳо, муваффақиятҳо ба ҷавонон мансубанд.

Ман то ҳол ҷавонеро надидам, ки ягон мушкилӣ ё камбудиву норасоие надошта бошад. Ва инро наметавон шадидан маҳкум кард, зеро имрӯз ҷавонони сайёра аз ҳавои мушкиливу норасоиҳо нафас мегиранд. Мо мехоҳем, ки ҳама мушкилиҳо ҳалли худро ёбанд. Ба ин хотир моро мебояд сараввал ба бартараф кардани монеаҳои худӣ пардозем ва кӯшиши решакан кардани онҳоро кунем. Қаблан аз донишҷӯён: яке кор намеёбад, дигаре аз сабаби насупоридани маблағи шартномаи донишгоҳ ба таҳсил рафта наметавонад, сеюмӣ дар хобгоҳ ҷой гирифта наметавонаду чаҳорумиро ҳеҷ кас хонаи иҷора намедиҳад. Барои панҷумиву шашумӣ ҳамеша кам будани нақлиёт ва гарон будани роҳкирои он мушкилӣ эҷод мекунад. Аз ҳафтумию ҳаштумӣ бояд лаб накушод, зеро яке дарс омадан намехоҳаду дигаре аз дарс додани муаллим ё муаллимонаш розӣ нест. Доир ба нафарони нуҳум ва даҳум танҳо ҳаминро гуфтан лозим аст, ки яке пӯшаймонӣ аз донишҷӯ шудану дигаре афсӯси умрашро беҳуда гузарониданро мекунанд.

Акнун бояд гуфт, ки ҳоло зиёд аст ҷавонони таҳсил накарда. Онҳоро набояд маломат кард, зеро бисёр аст мушкилиҳое, ки нагузоштанд ва дар ҳоли ҳозир ҳам намегузоранд, ки ҷавонони мо пас аз мактаб таҳсилро давом диҳанд. Якеро барои панҷ сол хондан дар донишгоҳу донишкадаҳои олӣ зӯраш намерасад, дигареро қувваташ. Сюмиву чорумӣ барои ҳама маълум. Яъне бо ин гуфтанӣ ҳастем, ки проблемаҳои насли ҷавони имрӯз хеле зиёданд. Мо фикр мекунем, ки дар ин ҷо овардани ҷумлаи “Табиби ҳар кас худаш аст” ба маврид мебошад ва бояд пеш аз ҳама барои бартараф кардани мушкилиҳо худи ҷавонон кӯшиш намоянд.

Паҳлуи дигари масъала ин аст, ки яке аз проблемаҳои асосии мо – ҷавонон ва аҳли ҷомеаи мо надидан ё дида натавонистани пешравию муваффақиятҳои насли нав аст. Масалан, ман то ҳол вонахӯрдаам ба ҷавоне, ки тарафҳои мусбат дар ҳаёташ набошанд, ягона чизи манфӣ он аст, ки онҳо пушти абри сиёҳ мондаанд ва касе ба онҳо нимнигоҳе ҳам намекунад. Кори мекардаи аксарият нолиш кардану аз ҷавонон нолидан аст. Ин дар ҳолест, ки мо хеле ва хеле зиёд ҷавонони соҳибистеъдоду донишманд, ихтироъкору ояндаи миллат дорем. Бадии кор дар он аст, ки чунин ҷавононро аз кӯчаашон берун касе намешиносад ва моро ҳамчун донишҷӯйи дарсбезор, ҷавони хизматгурез, нафари кундзеҳн ва як одами бемақсад дар зиндагӣ мешуморанд.

Ҷавонон мушкилии зиёд доранд. Ҷавонон пешравиҳои бисёр доранд. Ҷавонон нофаҳмиҳои бешумор доранд. Ҷавонон гуфтаниҳои беохир доранд. Ҷавонон чашми уқобӣ доранд. Ҷавонон дидгоҳи арзишманд доранд...

Мо фикр мекунем, ки ҷавонони мо минбар мекобанд, то ки ногуфтаҳои худро бигӯянд. Аз вазъи кунунии худ ба мардум қисса кунанд. Чи тавр сипарӣ шудани даврони тиллоии ҳаёти худро ба дигарон ҳам рӯшан кунанд. Мехоҳанд, ки аз пешравиҳо ва муваффақиятҳояшон ба ҷуз аҳлу оилаву чанд ҳамсояашон дигарҳо ҳам бохабар бошанд. Роҳеро меҷӯянд, ки барои амалӣ намудани орзуву мақсадҳои доштаашон каме ҳам бошад кӯмак намояд. Ҳамкориеро интизор ҳастанд, ки ба фоидаи тарафайн бошад.

Барои ин муассисаи давлатии рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” тасмим гирифтааст, ки баъдан дар саҳифаи мазкур зери рубрикаи “Минбари ҷавонон” матолиби ҷавононро нашр кунад. Яъне гуфтанӣ ҳастем, ки рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” кулли ҷавонони Тоҷикистонро ба ҳамкорӣ даъват мекунад.

Ҷавонони гиромӣ, Шумо бевосита метавонед аз мушкилиҳо, камбудиҳо, нуқсону пешравиҳо ва муваффақиятҳоятон тариқи почтаи электронии javonontj@mail.ru ба мо нависед.

Ҳафизуллоҳ ТОҲИРӢ, “ҶТ”