Дар маҳаллаи Р. оилае зиндагӣ мекунад. Падар ба тиҷорат машғул аст. Модар хонашин. Ду духтару як писар мактабхонанд. Писари калонӣ ду сол боз мактабро тамом кардааст, вале алҳол ба ягон мактаби олӣ шомил нашудааст. Ӯ низ ба савдогарӣ рағбат до­рад. Кам-кам аз атрофи шаҳр мева оварда дар бозор мефурӯшад, вале ин кораш мавсимист. Ягона масъала ин аст, ки дар хона бо падар созиш карда наметавонад. Балки миёни падару писар чанд дафъа муноқиша сар задааст. Аз он боис, ки падар андеша до­рад писараш домани савдоро маҳкам дорад, зеро имрӯз аксари масъалаҳоро пул ҳал мекунад ва дар тиҷорат бошад пул ҳаст. Ҳам аздусар писараш барои таҳсил дар донишгоҳ муваффақ нашуда­аст ва таҳсил хароҷоти барзиёд талаб мекунад. Писар бошад, бо вуҷуди ҳамаи душвориҳо мехоҳад ба мактаби олӣ дарояд.

Кор ба он ҳам оид шудааст, ки падар писарашро борҳо аз хона берун кардааст. Ба рағми ҳама ӯ ба хона омада кӯшиш кар­дааст, ки муносибати падару фарзандӣ хароб нашавад. “Мабо­до аз густохӣ нисбати падар беэҳтиромӣ кунам” гуфта, мехост муносибати рахнашударо дарбеҳ намояд. Ин кӯшишро чор дафъа кард, аммо ҳар бор ҷавоби инкор шунид. Зеро қарори падар қатъӣ буд: писараш бояд мисли ӯ роҳи тиҷоратро пеш гирад. Зеро худаш бо вуҷуди соҳибмаълумот будан рӯзгори хо­наводаро бо пешаи савдогарӣ таъмин мекунад...

Талоши ҷавон барои даромадан ба мактаби олӣ имсол ҳам натиҷа надод. Бо ӯ тасодуфан дар бозори “Деҳқон” вохӯрдем. Вақте бо як дӯст, ки мошини сабукрав дораду дар назди ин бо­зор хизматрасонӣ мекунад, суҳбат доштем, ҷавон ҳам омад ва бо дӯстам гарм ҳолпурсӣ кард. Вале хотири ӯ мушавваш буд. Баъд аз борҳо муноқишаву хархаша кардан ва чанд моҳе ҳам дар ҷои дигар зистан ҳоло падар гуфтааст, ки писараш хона биёяд. Вале баъд аз он қадар нохушӣ пои ҷавон ба рафтан намекашад. Бинобар ин мехост маслиҳат пурсад.

- Ҳозир як дам ист, тағои Комила фарёд мекунем. Ӯ боз одами таҷрибадор аст. Ягон гапи соз гуфта медиҳад, – гуфт дӯсти ронандаамон ҷавонро мутмаин карда.

Ҳарчанд синни худаш ба чил расида бошад ҳам, хоксорӣ карда ба ҷавон маслиҳат доданро ба каси аз худаш калонтар муносиб донист. Вақте тағои Комил омад мо ҳар се бо вай са­лом кардем. Як марди хушсурати ботамкин буд ва ба тахми­ни ман шастсола менамуд. Ӯ ҳам бо мошини сабукраваш ба мусофиркашонӣ машғул будааст. Рост ба чашми гӯянда нига­риста, ӯро бо диққат гӯш мекард. Барои ман мароқовар буд, ки тағои Комил ба ҷавон чи мегӯяд.

“Ин масъалаи шумо масъалаи муносибати байни падару фарзанд аст, – ба гап сар кард тағои Комил - Чӣ хеле ки худат гуфтӣ, агар як падар фарзандашро чанд дафъа аз хона пеш кунад, ин метавонад фарзандро ба исён ва гуноҳ тела диҳад. Аз тарафи дигар, падар ҳарчанд моро занад, аз хона пеш ку­над ҳам, падар аст. Мо бояд дуои ӯро бигирем ва коре кунем, ки ҳама нохушиҳоро аз дилаш барорем. Вале агар рафтору муносибати падар ба он ҳад бошад, ки боиси амалҳои ноҷо анҷом додани писар шавад, чунонки гуфтем, ӯро ба шаккокӣ ва гуноҳ ё ҷиноят равона мекарда бошад, дар ин сурат писар­ро лозим мешавад, ки аз рӯи мантиқу фаҳми худаш рафтор ку­над... Ба назари ман роҳи мантиқӣ ҳамин аст. Бо вуҷуди ҳама, агар падару писар ба созиш мерасида бошанд, боз беҳтар...”

Зимни суҳбат гапҳои хуби дигар ҳам гуфта шуданд, вале он чи ки ба назари ман ба ҷавон дархӯр буд, ҳамин қисмат буд. Баъд аз хайру хуш бо дӯстам ва он ҳамсуҳбатон ман ҷониби роҳи калон ба тарафи нақлиёти ҷамъиятӣ рафтам. Раҳораҳ фикр мекардам, ки ба ҳар ҳол дили ҷавон шикастааст, бо вуҷуди ин оё ӯ ба хонаашон мерафта бошад?

БАШИР УСМОН, “ҶТ”