Муваффақияту комёбӣ, чун гавҳари ноёб дар умқи баҳри беохир, ҳамеша барои онҳое муяссар мегардад, ки ишқи воқеии касби интихобкардаашон вуҷудашонро фаро гирифтааст. Замоне инсон ба мурод мерасаду дар ҷодаи хеш мавриди таваҷҷуҳ қарор мегирад, ки ӯ истеъдод дошта бошаду ҳамеша талош кунад.

Абдуллоҳи Ташрифзода чун табиби мардумӣ, ки дар маркази табобатии “Тибби Шарқ” ба муолиҷа машғул аст, ҳамеша талош менамояд, то рисолати касбии худро дар сатҳи зарурӣ иҷро намояду баҳри солимии ҷомеа саҳм гузорад.

Чун дар ибтидои суҳбат аз чи гуна бомаърифат шудану чи тавр саломатиро ҳифз намудан пурсон шудем гуфт:

– Луқмони Ҳаким ба фарзандаш панд додааст, ки агар илми ту то ба сурайё расад, вале хирад надошта бошӣ, он илм бароят уболу ҳайф аст. Ман баъзан нишаста, калимаи “одам”-ро тарҷума мекунам, ки он аз чор ҳарф иборат аст ва “о”-и он одоб, омӯзиш, омӯрзиш аст, “д”- и он дил асту дониш, “а”-и он ақл асту амал ва “м” – и он меҳр, муҳаббат, муносибат, муошират ва муваффақият аст. Агар инсон сидқан ин хислатҳои худи калимаи “одам”-ро сад дар сад доро бошад, пас, ин алаккай як пешрафту муваффақият мебошад. Аз ин хотир, бомаърифат будан дар ҷои аввал меистад. Саломатӣ боигарии ҳар яки мост. Дар баробари ин, пешравии ҷомеаи мо ба солимии ҳар яки мо вобаста аст ва солимии ҳар кадоми мо ба худамон бастагӣ дорад.

- Табибӣ чист ва чи талаботу нозукӣ дорад?

- Вақте нисбати тиббу табобату саломатӣ ҳарф мезананд, аслан, бояд ёдрас шуд, ки тиббу табобат ва табиб аст. Табиб нафарест, ки ба табобат сари кор дорад. Тиб илмест, ки табобатро меомӯзад. Яъне, тиббу табиб дар якҷоягӣ табобатро ба вуҷуд меоранд. Дар ҷаҳони имрӯза олимон исбот кардаанд, ки 30 ҳазор намуди дарду иллатҳо бо сабабҳояш аст. Ин роҳ хеле нозукӣ дорад. Шояд суоле ҳам пайдо шавад, ки табибе бошад, дониши баланд дорад, вале дар муносибат костагӣ ва ҳамдигарфаҳмии хуб надорад? Оё ин табиб хуб аст ё табибе, ки аслан муносибату муоширати хуби инсонӣ дорад, аммо каме саводаш костааст? Ҳамчун табиби касбӣ, ба андешаи ман лозим аст, ки табиб ҳам дониши баланд дошта бошад ва ҳам муносибату муоширати хуб. Аммо ҳолатҳое мешаванд, ки табиб дониши зиёд надорад, вале одобаш ниҳоят олӣ аст. Ин хуб аст нисбат ба он табибе, ки дониши баланд дораду муносибати хуб не. Зеро ҳаёт исбот намудааст, ки ҷойи ҳамаи доруҳоро сухан иваз мекунад, вале ҷойи ягон суханро дору гирифта наметавонад.

Дар илми психология як мафҳум аст “эффект платсебо”. Платсебо як моддааст дар асаб. Вақте ки муносибати хуб мекунед, худаш пайдо мешавад ва ҷойи доруҳоро бемалол иваз мекунад. Аз ин хотир, пешаи табибӣ ниҳоят нозук мебошад. Вақте бемор ба назди табиб меояд, онро бо муносибати хуб пешвоз гирифтан лозим аст. Бо боварие, ки назди шумо меояд, алаккай он 50-60% - и калидест, ки қулфи дардро мекушояд. Дар воқеъ, табиб беморро бо сару либосаш пешвоз мегирад ва бо ақлу тамизаш гусел мекунад. Гап дар табобат нест, балки дар табиб аст. Аз ин хотир, фикр менамоям, ки дар ҷаҳон касби аз ҳама мураккаб ва хубу сазовор пешаи табибист.

- Кадом омил Шуморо водор кард, ки равонаи ин роҳ шавед?

- Ба ростӣ, ҳар як кас ҳавасу орзуи ҷавонӣ дорад. Ман нахуст касбе, ки дӯсташ медоштам, актёрӣ буд. Аммо пас аз синфи даҳу ёздаҳ хостам, ки лётчик шавам. Ҳамин тавр ҳам шуд. Мо ҳуҷҷатҳоро ба омӯзишгоҳи ҳарбӣ-ҳавоии Украина супорида будем. Вале фақат модар дуо надод. Гуфт, ки ман бемор ҳастаму шумо ҳеҷ ҷо намеравед ва табиб мешавед. Ин буд, дар ин ришта таҳсил намудаму табиб шудам. Хушбахтона, имрӯз дуои модаронро мегирам, ки бароям аз ин хушбахтии беш нест. Дар соҳаи тиб то имрӯз чандин китобҳо таҳия намуда, минбаъд низ талош менамоям, то дар ин роҳ ба комёбиҳои бештар ноил гардам. Чун дар фазои осудаи Ватан кору фаъолият дорам, меҳани худро хеле дӯст медораму шукронаи ин сарзамини биҳиштосо менамоям.

- Баҳри ба ҷодаҳои баланд расидан чӣ бояд кард?

- Пеш аз ҳама кӯшиш зарур аст. Аз ҳама чизи дӯстдоштаи ман китоб аст. Он дониш, ки имрӯз дорам, ҳоло ҳам кофӣ нест. Ба назари ман, дар соҳаи тиб агар инсон як умр омӯзад, кам аст. Имрӯз илми тиб дар ҷои аввал аст. Шукр менамоям, ки мо, хушбахтона, ворисони Сино ҳастем. Лекин табиб ҳеҷ гоҳ худашро муваффақ гуфта наметавонад. Чунки ҳар рӯз ба назди ӯ беморон меоянд. Ҳамон вақт соҳибкасб худро комёб эҳсос менамояд, ки дигар ягон камбудӣ набошад.

- Роҳеро, ки тай намудед, онро чӣ гуна арзёбӣ мекунед?

- Мегӯянд, ки “Умр агар хуш гузарад, зиндагии Хизр кам аст, В-арна нохуш гузарад, ними нафас бисёр ҳаст”. Инсон ҳамон вақт хушбахт мешавад, ки ба мақсаду ҳадафаш мерасад. Дар инсон панҷ хислати хуб аст, ки ин хоҳиш, хониш, дониш, амал кардан ва аз уҳда баромада тавонистан аст. Инчунин, инсон дар зери таъсири хоҳиши баланд ҳамаи мушкилотро паси сар карда метавонад. Табиб ҳеҷ гоҳ набояд гӯяд, ки ман табиби муваффақ ҳастам. Ҳар мақсаде, ки инсон дар пешаш мегузорад, бояд дар ҳақиқат ба манфиати ҷомеа, атрофиён ва худаш бошад. Роҳи тайнамудаи ман, дар ҳақиқат, бароям хеле мушкил буд. Табиб ҳамин аст, ки бояд як умр китоб хонаду донишашро такмил диҳад. Зеро бузургии инсон дар дониши ӯст.

Беҳрӯз ХОЛМУРОДОВ, "ҶТ"