Тоҷикистони азизи мо аз ид то иду аз ҷашн то ҷашн ободу зеботар мешавад. Ҳамагон шоҳидем, ки ҳар сол бо шарофати Иди байналмилалии Наврӯз, Рӯзи истиқлолият, Ваҳдати миллӣ ва ғ. дар манотиқи алоҳидаи кишвар муассисаҳои нави иҷтимоӣ бунёд мегарданд. Мактабу бунгоҳҳои тиббӣ, корхонаҳои хурди истеҳсолӣ, боғу гулгаштҳои зебову замонавӣ аз қабили иншоотеанд, ки ҳамасола дар ноҳияҳои гуногуни кишвар сохта мавриди истифодаи умум қарор мегиранд.

Лекин бисёр ҳайратовар аст, вақте мешунавем, то ҳол нафароне ҳастанд, ки ба ин бунёдкориҳо розӣ нестанд ё ин ҳамаро бо чашми ғараз менигаранд. Ба воситаи шабакаҳои телевизионӣ чандин барномаҳоро дидем, ки дар онҳо нафарони дар гузашта маъруфу номдор иқрор гаштаанд, ки дар ҳақиқат то ҳамин чанде пеш дар пайи халал ворид кардан ба оромии кишвар будаанд. Яке аз он барномаҳо, ки ҳафтаи гузашта намоиш дода шуд, барномаи “Решаҳои ноаён” ном дошт. Дар он нафаре (Қиёмиддин Ғозӣ), ки дар даҳаи охири асри 20, замони нооромиҳои Тоҷикистон фаъолу майдондор будааст, сухан ронда бо таъкид мегӯяд, ӯ аз аввали хунрезиҳо дар Тоҷикистон будааст ва ҳама ҳодисаҳоро дидаву шоҳид шудааст. Ва аз мардуми тоҷик даъват мекунад, ки огоҳ бошанд ва фирефта нагарданд...

Дар барнома инчунин аз он хусус сухан рафт, ки баъзе аз шаҳрвандони кишвар бинобар сустиродаву заифмиҷоз буданашон ба доми нафарони алоҳидае аз кишварҳои хориҷа афтода, нақшаву ҳадафҳои харобиовари онҳоро амалӣ месохтаанд. Ин зумра ба ҳадде бадбину бадхоҳ гаштаанд, ки ҳар як навгониву пешрафти дар муддати солҳои гуногун дар Тоҷикистон баамаломадаро таҳаммул карда наметавонанд. Ва ҳар чи талош мекардаанд, то чун ақрабҳои бадният заҳр афканда, зарар расонанд.

Албатта, инсон якзайл намемонад ва бо мурури замон дигар мешавад ва миёни ин тоифаи бадхоҳ ҳатман нафароне ҳам ёфт шуда ба аъмоли зишти худ нигариста ва афсӯс хӯрдаанд. Хостаанд, ки пасгарданд ва тавба кунанд, аммо ба ин ё ҳамсафони шайтонхислату шайтонсифаташон розӣ нашудаанд ё ҳамон хӯҷаинҳои хориҷиашон монеъ гаштаанд.

Аммо ягон амал, ягон кирдори ношоиста пинҳон намемонад. Бадхоҳони осоиштагии Тоҷикистон ҳатман дер ё зуд сарафкандаву шармсор мегарданд. Инро мо намунаҳояшро дар чанд соли охир шоҳид шудем. Боз ҳам аз тариқи шабакаҳои телевизионӣ ҳамон гунаҳкорони даҳ солу бист соли муқаддам баромад карда, иқрор шудаанд, ки воқеан дар қатлу куштори чеҳраҳои номдор, зиёиву рӯшанфикрони Тоҷикистон даст доштаанд. Назди мардуми Тоҷикистон тасдиқ намуданд, ки фармоишгари аъмоли зишти онҳо, ки буд ва онҳо бар ивази чӣ ва ба хотири кадом ғоя ва ҳадаф ба роҳи харобиовар рафтаанд.

Хушбахтона, ҳоло дар кишвари мо – Тоҷикистон оромиву суботи мутлақ ҳукмрон аст. Мардум дар фазои осоишта зиндагиву кору фаъолият дорад. Осоиштагӣ ҳам дар ниҳоди худ неъматест. Неъмате бузург ва худовандӣ, ки ҳар яки мо бояд қадр намоем, дӯст дорем ва муҳофизат кунем!

Садбарг САЛИХОВА, омӯзгори МТМУ №2 ш.Кӯлоб