Сино Саидов, ҷавони ҳунарманде мебошад, ки аз хурдӣ баҳри сароянда шудан азму талош менамояд. 23 декабри соли 1997 дар ноҳияи Шамсиддин Шоҳин ба дунё омадааст. Соли 2015 ба шуъбаи сурудхонии халқии Донишкадаи давлатии фарҳанг ва санъати Тоҷикистон ба номи М. Турсунзода дохил шуда, ҳол дар курси дуюм таҳсил дорад.

Садои марғуладору гӯшнавози ҳунармандонро бо шавқу завқи беандоза шунида, ҳаловат мебурду мафтуни таронаву сурудҳои мардумӣ мегардид. Барои баъзе нафарон шояд шу¬нидан ва сидқан диққат додан ба ин ҳунар он қадар муҳим набошад, вале ӯ онро чун дурдонае азиз медонисту ҳамеша ба он таваҷҷуҳ дошт. Вақте як суруд тариқи радио ва ё те¬левизион садо медод, пас аз ба итмом расидан ӯ ҳамонро замзамакунон худро хеле хушҳол дармеёфт. Дар баробари шунидану эътироф намудани ҳама гуна таронаҳои санъатко¬рони соҳибмавқеъ бештар ба садои ҳунарманд Содиқ Холов диққати бисёртар медод. Ҳар замон сурудҳои ӯро шунида, ғоибона худро шогирди ӯ мешуморид.
Сино бисёр мехост, то ин ҳунармандро боре аз наздик бубинаду шогирдаш шавад. Аммо ҳеҷ вақт ин гуна имконият барояш даст намедод. Вақте мешунид, ки устоди ғоибонааш дар фалон деҳи наздик барои гузаронидани маҳфили тӯёнае омадааст, дарҳол ба он ҷо мерафту бо шунидани таронаҳо ва таваҷҷуҳ ба садои ҳунарманд як чизи тозае меомӯхт.

Ниҳоят рӯзе барояш имконият фароҳам омад, ки бо ҳунарманди мавриди таваҷҷуҳаш вохӯрад. Пас аз вохӯрӣ хоҳиши ба шогирдӣ гирифтанашро пешниҳод намуд. Содиқ Холов мегӯяд, бояд таронаеро сароӣ. Ӯ ки дер боз чунин лаҳзаи муносибро интизор буд, бо шӯру шавқ ва меҳру муҳаббати беохир таронаеро замзама намуд. Хеле эҳсосӣ буд, ки оё ба шогирдӣ пазируфта мешавад ё на. Пас аз саро¬идани суруд Содиқ Холов ба ӯ менигараду худро ба мисле ки писандаш наомада бошад, намудор месозад. Ин манзараро дида, ӯ каме дилсард мегардад, ки шояд сурудро он қадар хуб иҷро накард. Ин ҳолати ӯро устодаш эҳсос карда, дасти ӯро фишурда мегӯяд, ки овози хуб доред ва ман туро ба шогирдӣ қабул менамоям. Зеро бо ин садоят дар оянда метавонӣ са¬рояндаи хуб шавӣ.

Сино Саидов аз ҳамон рӯз машқ мекарду ҳунарашро так¬мил медод. Ба назди устодаш мерафт ва тавсияҳои нав ме¬гирифт. Дар тамоми маҳфилҳои мактаб хеле фаъол гардид. Чорабиние набуд, ки бе сурудхонии ӯ барпо гардад. Пас аз сароидани суруд утодону хонандагон ба истеъдодаш каф мекӯфтанду офаринаш мехонданд.

Сино дар донишкада бар замми оне ки овозашро сайқал диҳад, навохтани асбобҳои мусиқиро низ машқ мекунад. Дарк намуд, ки ҳар нафари равонаи ин роҳ бояд аз уҳдаи навохтани асбобе барояд. Аввалин асбобе, ки ба навохта¬наш шуруъ кард, рубоб буд. Ӯ медонист, ки садои дилнавозу ҷонбахши ин асбоби мардумӣ ба рӯҳи шахс оромиву накҳати нотакрор мебахшад. Омӯхтан пас, дигар ҳангоми машқи су¬руд ҳам месароиду ҳам менавохт.

Пас аз ба пуррагӣ аз бар намудани нозукиҳои навозиши рубоб ба омӯхтани дойиразанӣ машғул шуд. Сарояндагӣ ме¬кард ва акнун бошад, навозандагиро ҳам аз худ намудаву оҳанги дилхоҳашро менавозаду месарояд.

Бо дарсҳои донишкада қаноат накарда, ҳамкориро бо устодон низ ба роҳ монд. Бо ҳунармандон Содиқ Холов ва Шараф Қурбон ҳамеша баҳри рушди ҳунару амалӣ гардидани орзуҳои замони кӯдакиаш дар иртибот аст. Ӯ дигар дар хона тани танҳо суруд намехонд, балки дар маҳфил ва базмҳои мардумӣ ҳунарнамоӣ мекарду аҳсану офарин мешунид.

Сарфароз аст, ки ба фатҳи қуллаи мақсадҳояш наздиктар мегардад. Ӯ бовар надошт, ки то ба ин дараҷа муваффақу комёб мегардад. Зеро амалишавии онҳо барояш хеле гарон буд.

Сино дар маҳфилҳои донишгоҳӣ низ фаъол аст. Ба оян¬даи ҳунари худ боварӣ дорад. Мақсад дорад, ки донишкада¬ро бо муваффақият хатм намояду дар ҷодаи сарояндагӣ ба дастовардҳои назаррас ноил гардад. Мо низ умедворем, ки ӯ ба ҳадаф мерасаду саҳми худро дар рушди санъати миллӣ мегузорад.