Чанд сол пеш дар маҳфиле нависанда Темур Зулфиқоров ба иштирокчиён, ки асосан ҷавонон буданд, гуфта буд: “Ҳоло айни камол ёфтани шумост, бояд худро аз дониш ғанӣ гардонед. Дониш бошад, танҳо бо хондан муяссар мешавад. Шумо бештар китоб хонед! Зеро ғизое, ки аз китоб мегиред, не кино дода метавонаду не телевизору воситаҳои дигар. Барои он ки кино ҳатман идеологияи касеро тарғиб мекунад, мехоҳад, ки шумо ба ҷаҳон аз равзанаи мехостаи онҳо нигоҳ кунед. Вале китоб ин тавр нест, он баракси кинофилмҳо майнаатонро хушк намекунад, балки шуморо ба олами андеша мебарад...”

Дар ҳақиқат, китоб хондан аз машғулиятҳои бисёр муҳимест, ки инсонро ба шинохти худу ба дарку маърифати офаридгораш мерасонад. Барои беҳтар кор кардани майна, фикр рондан, барои дарки ҳастӣ, мавҷудот, коинот мусоидат мекунад. Ба ибораи дигар, худшиносие, ки мо зиёд мехоҳем дар ҳар фарди ҷомеаи мо, хусусан дар ҷавонон ташаккул ва рушд ёбад, маҳз бо китоб хондан имконпазир мегардад.

Шуғли муҳим будани китобхонӣ дар ҷомеаи мо зуд-зуд таъкид мешавад, вале азбаски он шуғли фардӣ аст, татбиқаш низ ба зиммаи худи ҳар нафар мемонад. Аммо дар шароити ҳозира китобхонӣ зарурати бештар касб мекунад. Зеро имрӯз василаҳои ба фикри инсон (хусусан ҷавонон) таъсиррасон хеле зиёд шудаанд, ки кас дар интихоб ва ҷудо кардани хуб аз бад душворӣ мекашад. Дар ин ҳолат танҳо донишаш ба имдоди ҷавон расида метавонад, ки он ҳам ба туфайли мутолиа муяссар мегардад. Бинобар ин, зарур аст, ки тамоми институтҳои ҷомеа барои сафарбар шудани ҷавонон ба китобхонӣ кор кунанд. Зеро маншаи ҳама гуна бадбахтиҳо ҷаҳолат аст ва ҷаҳолат аз нахондан сарчашма мегирад. Имрӯз агар ҷомеа сермутолиа ва огоҳ бошад, ба хурофот, исроф ва ҳар гуна амалҳои дигари нозарур рӯ намеорад. Зимнан, ҷавонон агар нисбат ба ояндаи худ бепарво нестанд ва дар ин ё он соҳа худро муваффақ дидан мехоҳанд, ҳатман бояд сермутолиа бошанд. Чунонки муаллифони китоби “Зиндагонии боҳадаф” (“Цельная жизнь”) - Ҷек Кэнфилд, Марк Виктор Хансен ва Лес Хюитт менависанд: “Агар ҳар моҳ доир ба касби худ танҳо як китоб хонед, дар даҳ сол 120 адабиёт мешавад, ки шумо бо ин миқдор бойгонии дониш мутахассиси беҳтарини соҳаи худ мегардед”.

Мутаассифона, китоб нахондан яке аз камбудиҳои асосии насли ҷавон дар шароити имрӯза ба ҳисоб меравад. Барои бартараф кардани ин камбудӣ бояд, ки пайваставу давомнок мутолиа кард, ҳар рӯз барои чизи наве омӯхтан талош варзид ва дар ҷои кору дар хона ҳеҷ набошад як вақти муйянеро барои хондан ҷудо намуд. Барои ҷавонон албатта, дар ин самт бояд намуна ё худ методу василаҳои гуногунро ба миён гузошта, онҳоро барои мутолиаи ҳарчи бештар шавқманд гардонид. Иқдоми китобхонӣ ё мутолиаро аз мактаби миёна сар карда, то донишгоҳ бояд барои муҳассилин роҳандозӣ намуд. Ҷавон ё наврас бояд ҳавасманд бошад ва худро пайваста бояд бо китоб тасаввур кунад...

Роҳи асосии муваффақ шудан аз дониши зиёд доштан мегузарад ва донишро танҳо бо мунтазам хондан метавон афзун гардонид. Пас, биёед сермутолиа бошем, то муваффақ шавем!

Башир УСМОН, “ҶТ”