Мо ба раванди солимгардонии маъюбон, дастгирии иҷтимоии табақаҳои осебпазири аҳолӣ, аз ҷумла кӯдакони ятиму бесаробонмонда, оилаҳои камбизоат ва дастрасии онҳо ба хизмат-расонии тиббиву иҷтимоӣ таваҷҷуҳи хос зоҳир намуда, дар ин самт ҳамаи тадбирҳои саривақтиро амалӣ карда истодаем.

Эмомалӣ РАҲМОН

Ба саҳифааш паёмак фирис-тодам, ки рӯзноманигор ҳастам ва бо ӯ суҳбат кардан мехоҳам. Гуфт: “Чаро не”. Гуфтам: “Фурсат доред?”. Гуфт: “Бале”. Гуфтам: “Зангат мезанам”...

Соате суҳбат оростем. Озод ва бидуни расмият. Ӯ қисса мекард, ман бошам гоҳ-гоҳ суол медодам. Бе истиҳола посух медод. Самимӣ мегуфт, самимона механдид.

ИНСОН БУДАН ШАРАФ АСТ!

Одил Мирзошарипов зодаи шаҳри Исфара аст. Ӯ ҷавонест ҷӯёи илму маърифат. Аз ин ҷост, ки мудом дар такопӯ ва ҷустуҷӯст. Оромӣ ва танбалиро ҳеҷ намеписандад.

- Рисолати инсон аз худ чизе ба мерос мондан аст, зеро моро беҳуда халқ накардаанд. Нафаре кашфиёт ё осори илмӣ ба мерос мегузорад, дигаре фарзандони хуб ё номи нек. Ман низ ҳамчун як инсон ин масъулиятро дорам. Аз ин рӯ, аз паяш ҳастам, - мегӯяд ӯ.

- Ман новобаста аз маъюбият доштан, шахси хушбин ҳастам ва шикастро намепазирам. Зеро зиндагӣ чандон дароз нест, ки онро бо ноумедӣ ва дилшикастагӣ паси сар кунӣ. Ҳар шикастро бояд чун оғози нав қабул кард, аз имтиҳони рӯзгор бояд баҳои 5 гирифт. Мақсади ман ин аст, ки шахсони маъюбиятдошта худро шахси даркорӣ эҳсос кунанд. Зеро онҳо низ дорои иқтидори бузург ҳастанд, ки то ҳол кашфношуда аст, - гуфт Одил.

Қаҳрамони мо илова кард, ки чанд соли ризокорӣ ба ӯ донишу малакаи баланд дод. Вай худро байни ҷомеа ёфт, то ҷойе муаррифӣ карда тавонист ва муваффақ ҳам гашт. Ҳоло ӯро дар зодгоҳ ҳамчун инсони нексиришт мешиносанду эҳтиром мекунанд.

- Ҳеҷ кас дарди шахси маъюбро беҳтар аз худи шахси маъюб дарк карда наметавонад. Вақте нафаре меомад, ки ба аробача ё асобағал ниёз дошт, масъулият эҳсос мекардам. Зеро худ маъюби гурӯҳи 2-юм ҳастам ва мушкилии онҳоро мушкили худ меҳисобам. Воқеан, дидани ашки шодии шахсони маъюб ва маризони шифоёфта ногуфтанист, - мегӯяд ӯ.

Ӯ бо вуҷуди ҷавон будан ва 21 сол доштан, рӯзгордида аст ва талхиҳои онро чашидааст. Ҳамин аст, ки ҳар як суханашро санҷида ва дар мизони ақл баркашида мегӯяд.

ДУНЁ ПУР АЗ ФАСОНАҲОСТ

Одил Мирзошарипов дар курси чорум аз рӯи риштаи забони англисӣ таҳсил мекунад. Ният дорад, ки маркази забономӯзӣ кушояд ва наврасону ҷавононро ба он ҷалб кунад. Ҳамчунин, иқтидори худро дар дигар самтҳо низ санҷад ва марде бо чил ҳунар бошад.

- Хушбахтам, ки дар ДДХ ба номи академик Б. Ғафуров тариқи квота таҳсил мекунам. Ҳамаи имкониятҳо барои ман муҳайёст ва дар ин ҷода қариб монеаеро намебинам. Ҳоло дар парки технологии донишгоҳ курси махсус дорам ва ба онҳо таълим медиҳам. Ҳамчунин, дар семинарҳо ширкат меварзам ва малакаи касбиамро баланд мебардорам. Зеро ҷаҳони муосир босуръат рушд меёбад ва аз он қафо мондан ба манфиати мо нест. Бояд ҳамеша ҳамқадами замона буд ва баробари он қадам зад, - мегӯяд қаҳрамони мо.

Ӯ дар таътили тобистона ба зодгоҳ баргашта, курсҳои забономӯзӣ ташкил менамояд. Ба ин курсҳо то 25-30 нафар наврасону ҷавонон ҷалб мешаванд ва забон меомӯзанд. Одил аз он меболад, ки аз ӯ манфиате ба ҷомеа мерасад ва волидонаш низ мефахранд.

- Модарам ҳамеша маро дастгирӣ мекунад ва интихобро ба ӯҳдаи худам мегузорад. Он кас ба ман эътимод дорад, зеро аз хурдӣ ҳисси масъулиятшиносиро парваридаанд. Ин хуб аст, зеро шахс имкон пайдо мекунад, ки барвақт ба зиндагӣ сарфаҳм равад, қадри доштаҳои худро донад ва ба меҳнати дигарон арҷ гузорад, - илова менамояд ӯ.

Қаҳрамони мо аз он нигаронӣ мекунад, ки имрӯз ҷавонон дар орзу зиндагӣ мекунанд. Аксарият аз ҳисоби волидайн карру фар доранд ва аз воқеияти рӯзгор чашм мепӯшанд. Андак мушкилӣ руҳияи онҳоро мешиканад ва дилшикаставу афсурдаҳол мегардонад.

- Вақте дар шаҳри Исфара маркази забономӯзӣ кушодам, нахуст корам барор гирифт. Вале соли дигар шумораи хонандагонам кам гашт, ки ба манфиати ман набуд. Омӯхтам ва ба хулосае омадам, ки хатоӣ аз ман гузашта буд, барои ҳамин чунин шуд. Онро қабул кардам ва пеши худ мақсад гузоштам, ки соли дигар онро такрор намекунам. Ҳар қадар аз мушкилӣ ҳаросем, он аз думболамон меояд, роҳи ягона ҳалли он аст. Ҳар як мағлубияту ноомад инсонро баръакс қавӣ мекунад, - гуфт ҳамсуҳбати мо.

Ӯ ният дорад, ки пас аз хатми донишгоҳ идомаи таҳсил намояд. Вай бештар мехоҳад ба кишвари Малайзия ё Ҷумҳурии Мардумии Чин сафар кунад. Ҷаҳонгард шаваду урфу одат ва маросиму анъанаҳои халқҳои гуногунро омӯзад. Бештар аз ҳама ба шахсони маъюбиятдошта намуна бошад, барои талош ба зиндагӣ.
- Чӣ хеле, ки Шоири халқии Тоҷикистон, устод Мирзо Турсунзода мегӯяд:

Рӯи олам одам дидан аст,
Неку бадро дар ҷаҳон санҷидан аст.

Мехоҳам сатҳи ҷаҳонбинии хешро васеъ кунам ва донишу малакаамро сайқал диҳам. Ҳамчунин, гурӯҳи ҳаҷвнигорӣ таъсис диҳам, ки дар рушди ҷомеа саҳмгузор бошад. Зеро то мо мушкилии худро набинем, нагӯем ва ислоҳ нашавем, ба пеш намеравем. Танҳо дар ҳамдастӣ метавонем ба дастовардҳои назаррас ноил шавем, - дар идома зикр намуд мавсуф.

Дар воқеъ, Одил як намунаи ҷавони соҳибандеша ва соҳибирода аст. Ӯро қисмат ва рӯзгор чунин тарбия кардааст, ки ҳамеша шукргузор ва қаноатпеша аст. Ин аст, ки зиндагиро ба ҳар рангаш мепазирад ва бо шебу фарозаш муросо мекунад.

P.S: Пеш аз хайрбод пурсид, магар ҳайрон нашудаам, ки ӯ дарҳол ба суҳбат розӣ шуд. Гуфтам: “На”. Гуфт: “Мехоҳам намуна бошам”. Гуфтам: “Ба кӣ?”. Гуфт: “Ба маъюбон”.
Бале, ягона орзуи ӯ ин аст, ки шахсони маъюбиятдошта ба худ боварӣ ҳосил кунанд, зеро онҳо низ ҷузъи ҷомеаи мутамаддин ҳастанд.

Амони МУҲАММАД, “ҶТ”