Орзу чизест, ки ҳар як инсон онро дар худ мепарварад. Инсон бе орзу буда наметавонад. Чун зиндагии инсонро орзу рангину зебо мегардонад. Мавлуда низ барои ба орзуяш расидан бисёр кӯшиш кард, аммо...

Мавлуда дар оғӯши деҳаи зебоманзару хушобуҳавои Зиғар умр ба сар мебарад. Ӯ духтари хушмуомилаю чаққон, зирак ва фаъол буд, аммо як нуктаи заъф дошт, ки каме саросема буд. Аз устодон сар карда, то мактаббачагон ҳама ӯро эҳтиром мекарданду дӯст медоштанд. Аз айёми хурдсолӣ орзу дошт, ки дар оянда як духтури хуб шуда, ба халқу ватанаш хизмат кунад. Ӯ бо тамоми ҳастияш кӯшиш мекард, то ба орзуяш бирасад. Шабро шаб нагуфтаву рӯзро рӯз фақат мехонд. Қариб тамоми маҷмӯи саволномаҳо барои дохил шудан ба муассисаҳои олии замони худу чанд сол аз худ пешро хонда аз худ карда буд. Ҳарчанд дар дили ҳар як нафар тарси дохил шуда натавонистан ба донишгоҳе ҳаст, аммо Мавлуда ҳар боре, ки ба орзуҳояш фикр мекард, ба худ мегуфт, ки метавонад ва қадамҳояшро дар ин роҳ устувортар мемонд.

Вақти супоридани имтиҳонҳо ҳам фаро расиду то рафт тарсу ҳаросаш бисёртар мешуд. Имтиҳонҳоро супорид. Ӯро мисли дигарон тарси нагузаштан озор медод, аммо боварӣ дошт, ки донишҳои андухтааш барояш кумак менамоянд.

Вақташ низ фаро расид. Шаб бояд паёмак барои аз имтиҳони дохилшавии донишгоҳ гузаштану нагузаштанаш меомад. Шаб аз нисф гузашта буд, аммо ба чашмонаш хоб намеомад. Ба он фикр буд, ки мабодо пагоҳ хабари бад шунавад.

Субҳгоҳон чун аз хоби ноз бедор шуд, модараш ба ӯ хабар дод, ки паёмак омадаасту вай ба тақсимот роҳ ёфтааст ва 96 хол гирифтааст. Бо шунидани 96 хол дуд аз димоғаш баромада, тарсаш аз ин ки ба донишгоҳ дохил намешавад, бисёртар шуд.

Беқаророна рӯзи тақсимотро интизор буд. Камгапу камхобу камхӯр шуд. Он рӯз ҳам фаро расид. Субҳ вақте бедор шуд, зуд назди модараш давида рафт, то бубинад чи шуд. Аммо вақте шунид, ки ба ихтисоси мехостагияш нагузаштааст, гӯё ба сараш оби хунук рехт ва домани гиряро сар дод.

Ҳарчанд модараш ӯро тасалӣ медод, аммо ҳеҷ фоидае надошт. Дигар дунё барояш беранг шуда буд. Зеро орзуҳояш, ки табиб шудан буд, орзу боқӣ монд ва барои аз худ кардани касби дӯстдоштааш ба муассисаи олии тиббӣ дохил шуда натавонист.
Ӯ бо 96 холе, ки аз ММТ гирифта буд, на ба муассисаи олии тиббӣ, балки ба Коллеҷи кӯҳии ба номи С. Юсуповаи шаҳри Душанбе дохил гардид. Аммо барои ба ихтисоси мехостааш дохил нашудан, пайваста ғамгин аст.

Ӯ ки духтари босавод буд, тӯли як ҳафта худро номуваффақ эҳсос мекард. Чунин меандешид, ки ҳама ҳамсолонаш барои дохил шуда натавонистанаш ба донишгоҳи мехостааш маззаматаш мекунанд.

Бо вуҷуди ҳамаи ин дарсҳо шуруъ шуданду ӯ бо дили нохоҳам ба дарс рафт. Аз духтари шӯху чақ-чақӣ ба духтари ором мубаддал гардид. Падару модараш чунин ҳоли ӯро дида ваъдааш доданд, ки вақте соли хониш ба анҷом расид, ӯро ҳатман ба ҷои мехостагияш интиқол медиҳанд. Ӯ низ ба орзуе, ки рӯзе мисли дигар ҷомасафедон хилъати сафед ба бар мекунад, соли хониши ояндаро интизор аст.

Дар ҳаёт ҳеҷ чизе осон ба даст намеояд. Вақте мехоҳем, касберо дошта бошем, ки он орзуи деринаи мост, дар ин росто танҳо орзу кардану нишастан, ниҳояти кор набуда, балки он оғози расидан ба пешаи мавриди назарамон хоҳад буд. Имрӯз бисёре аз ҷавононро мебинем, ки орзуи дар ин ё он соҳа мутахассис шуданро доранд. Аммо вақте пурсон мешавед, ки барои амалӣ гардидани ин орзуяшон чи корҳоеро анҷом додаанд, дар посух додан, танҳо хомуш меистанд. На ба назари худи мо, балки ба андешаи бештари равшанфикрон оне, ба ҳадафаш мерасад, ки кулли донишҳоро дар мавриди касби мехостааш медонад. Агар мехоҳем, оянда дар пешаи дӯстдоштаамон бошем, пас лозим аст, ки аз замони мактабхонӣ кулли таваҷҷуҳамонро ба он равона созем ва ба бепарвоию саҳлангорӣ роҳ надиҳем. Шояд ҳамин гуна камтаваҷҷуҳӣ ё хуб аз худ накардани донишҳои зарурӣ буд, ки қаҳрамони мо ба ихтисоси мехостааш дохил шуда натавонист ва орзуяш орзу боқӣ монд. Пас, ҳеҷ гоҳ бояд дар мавриди интихоби касбу роҳи ояндаи хеш камтаваҷҷуҳ набошем ва вақте онро интихоб карданием, сидқан интихоб кунем ва барои расидан ба он талош намоем.

Ҷумъагул НАЗРУЛЛОЗОДА,
коромӯзи “ҶТ”