Пештар, вақте касе аз хусуси курорту санатория гап мезад, таърифу тавсиф мекард, ҳайрон мешудам ва дар дил мегуфтам, ки хонаю ҷо ва падару модарро монда, кӯҳистони салқину дилкашу дилфиреб ва ёру рафиқонро гузошта, инҳо чаро он ҷо мерафта бошанд? Аммо як-ду сол аст, ки барои истироҳату фароғат ва то дараҷае барқарор намудани саломатӣ баъди меҳнати дурударозу якрангу дил¬базан ва як андоза дурӣ аз муҳити пурғавғою пурташвиши шаҳр барои як муддати кутоҳ ба осоишгоҳу фароғатгоҳҳо меравам. Аввалҳо худамро бемор ҳис намекардам ва ин корро барои як андоза дигар кардани боду ҳаво, муҳити зиндагӣ ва муоши¬рат ба роҳ монда будам. Инчунин донистан мехо¬стам, ки кадом осоишгоҳу фароғатгоҳҳои Тоҷикистон дар куҷоянду, чӣ гуна хизматрасонӣ ва ғайра доранд.

Бо илтифоту дастгирии вазир ва ташвиқи ҳолдонҳо ба «Баҳористон» рафтам. Ба он ҷо рафтан хеле осон аст. Хоҳ аз шаҳр меоӣ, хоҳ аз ноҳия, хоҳ аз Ашт меоӣ, хоҳ аз Рашт, марҳамат, хеле мувофиқ. Нақлиёти махсус фаровону нархҳояш ҳам арзон, аз рӯйи инсоф.

Ҳама ҷо тозаю озода, об зада руфтагӣ. Як барги дайдуе ҳам намебинӣ. Моҳи август бошад ҳам, гулҳои рангубаранги тару тоза шукуфта гулистон барин. Дар ҳақиқат баҳористон. Ҷойи хобу шарту шароит ба дараҷаи аъло, ҳеҷ шикояте нест.

Махсусан ба ман бо як низоми карточкаи электронӣ ба роҳ мон¬дани хизматгузорӣ хеле писанд омад. Аз кушодани дари ҳуҷраатон то ош¬хона, махсусан дар вақту соати муайян омада, та¬бобат гирифтан одамро орому қаноатманд мекунад. Навбати дурудароз, бетартибӣ, норизоӣ, овоз баланд кардан нест.

Ба ҳар ҳол дар ҳама ҷо муносибату муомилаи ин¬сон ба инсон дар навбати авввал аст. Дар баробари он ки дар ҳама ҷо чунин муносибату муошира¬ти самимӣ ҳукмфармост, ин аз рӯйи танҳо хизмат ва вазифа ҳам нест, бал¬ки табиатан чунин аст, таваҷҷуҳи маро муносиба¬ти як ҷавони одию коргар ҷалб намуд.

Умедҷон Султонов. 27-уми апрели соли 1993 таваллуд шудааст. Синфи 9-уми ММТУ №14-и шаҳри Гулистонро соли 2009-ум хатм намудааст. Орзуи беҳёр ва парастор шудан доштааст. Падараш 43 сол муҳандис шуда кор кардааст. Модараш хонашин. Умедҷон фарзанди яккаю ягонаи онҳост. Оиладор аст. Ду духтар дорад – яке сесола дигаре дусола. Дар «Баҳористон» аз соли 2014-ум кор мекунад. Соли 2015 бо «Ифтихорнома»-и маъмурияти осоишгоҳ сарфароз гардидааст.

Аҷаб ҷавони меҳрубон, хушсухан, самимӣ аст. Мегӯяд ки аз аввал ҳамин тавр аст. Модараш ҳамеша таъкид менамудааст, ки бо ҳама хуб муомила кунад, дӯғ назанад. «Дигарон низ мисли ту одаманд», - ме¬гуфтааст. Бо ҳамкорон ва муштариён аҷаб муноси¬бате мекунад…

«Дилоромбучча» - ба ҳамшираи шафқат ҳамин тавр муроҷиат менамояд. Агар каси одатнакарда ӯро шунавад, мисли он аст, ки ба кӯдакон муомила карда истода бошад.

Пурсидам, ки чойро баъди табобати бо муми гарм - сӯзон кӣ фарму¬дааст? Чунки инро дар “Ҳоҷаобигарм” ҳам дида будам. Гуфт, ки ҳамин тар¬тиб аст. Ин чӣ гуна чой аст ва таркибаш чӣ дорад? Ҳарчанд медонистам, пур¬сидам. Гуфт, ки зирабо. Аввал гумон кардам, ки ӯ дақиқ медонад, ки он чист. Аммо фаҳмидам, ки ӯ зве¬рабойро ҳамин тавр гуф¬тааст. Аҷиб. Пурсидам, ки гиёҳчойро кӣ ва аз куҷо меоранд? Осоишгоҳ таъмин мекардааст. Шояд аз он фурӯшандаҳое, ки ҳар замон дар назди ошхонаи осоишгоҳ пайдо меша¬ванд, харидорӣ мекар¬да бошанд? Аз чойкаҳак, ҳулбӯй, райҳон ва ҷамбили кӯҳӣ таҳия кардаанд. Аз кӯҳистон меовардаанд.

«Хуш омадед, акоҷон, нури дида тоҷи сар...» - мешунавед ҳамеша аз ӯ, вақте ки барои табобат наздаш медароед. Агар мабодо банд бошад, аз ҳуҷраи кораш барома¬да: «Акоҷон (амакҷон, муаллимҷон), як дамак меистед?» мегӯяд. «Акоҷон, бувоҷон, амакҷон» ҳамеша муроҷиати ӯ чунин аст. («Укоҷон» набуд, чунки аз ӯ хурдон барои табобат бо муми кӯҳӣ ҳанӯз намеоянд).

Ӯ дар шуъбаи мардо¬наи дармонбахшӣ ва табобат бо муми кӯҳӣ кор мекунад. Нутқаш бурро, фаҳмою шунаво, аз таҳти дил, самимӣ, бо лутфу меҳрубонӣ, адабӣ суҳбат мекунад. Аз суҳбаташ фаҳмидан душвор нест, ки саводи махсуси ихтисосӣ ҳам надорад. Аммо хеле ҳушёр, зирак, доно ва дилсофу самимӣ.

Ҳамагӣ кораш муми сиёҳи гармро ба ҷое, ки пизишкон таъйин кар¬даанд, вобаста ба ҷои дард чун дармон бастан, печондан аст. Кӯрпаҳои се фароғатгоҳи пештар рафтаам, мебахшед, чиркину безеб ва дилнокашу ҳазарӣ буданд.

Аммо ин ҷо тозаю озода. Ним соат бо дили пуру хотири ҷамъу эҳсоси тозагию озодагӣ ва саломатӣ роҳат мекунед аз марҳами баста ва суханони меҳрубонона ва чун марҳами ҷонҳои Умедҷони 23-сола.

Нуруллои МИРЗОМУҲАММАД