Аз рӯзгори ҷавони ҳунарманде, ки зиндагиро бо чашми дил мебинад

Ҳунар, қобилият, кордонӣ, касб ва пеша фазилати инсонист, ки ҳамеша инсонро сарфарозу бахтиёр мегардонад. Хушбахтона, дар ҷомеаи мо мардум ба ҳунару ҳунармандӣ аҳамияти хосса медиҳанд. Бахусус, падару модарон талош меварзанд, аз хурдӣ ба фарзандон ин ё он ҳунарро омӯзанд. Роҳи ояндаи давлати соҳибистиқлоли мо низ ба неруи ақлонӣ ва ҷисмонии ҷавонон мунаввар мегардад.

Муҳиба Аюбова, ҷавондухтари 22 – сола аз ноҳияи Файзобод аст, ки ҳунарро на бо чашми сар, балки бо чашми дил омӯхтааст. Гарчанде падару модари ин бонуи ҳунарманд дар биноии чашм ҳеҷ мушкилӣ надошта бошанд ҳам, Муҳиба ва ду хоҳари аз ӯ бузургтараш нобино ба дунё омадаанд. Вале ин ҷавондухтар аз торикии чашмони худ шиквае надораду бо ҳунари рафидадӯзӣ, қуроқдӯзӣ, бофтани ҷӯроб, шарф ва дигар ҳунарҳои дас-тии худ вирди забонҳои аҳли деҳ аст.

ӮРО ДЕҲА ПАРВАРИДААСТ

Муҳиба Аюбова, айёми хурдсолиашро дар деҳаи Чашмасори ноҳия сипарӣ намудааст. Ӯ мегӯяд, маҳз муҳити васеъ ва табиати зебои деҳа ба ӯ ҷасорат додааст, чунин пайроҳаро интихоб намояд.

- Деҳаро ба он хотир дӯст медорам, ки хусусияти дубора зинда кардан ва неру бахшиданро дорад. Вақте маро барои хондан ба муассиса қабул накарданд, рӯҳафтода нашудам. Дар аввал ба берун баромада, ба садои парандаҳо бо диққат гӯш медодаму пасон ба садои қалбам ва ҳис мекардам, ки дар вуҷудам як неруе шуълавар асту он рӯзе муаррифгари ман хоҳад шуд,-нақл мекунад қаҳрамони мо.

Муҳиба мегӯяд, маҳз ҳамин боварӣ ба худ ва гӯш додан ба садои қалбаш ӯро ба хонаи ҳунармандони деҳаашон бурд.

- Хонаи занони ҳунарманд мерафтаму дар назди онҳо менишастам. Онҳо аз паси кори худ буданд ва ба ман аҳамияте намедоданд. Лекин ман ҳамон ҳунари дасти онҳоро гирифта, бо дастонам ламс мекардаму ба он зеҳн мемондам ва бо тасаввури он, ки аз уҳдаи ин ҳунар баромада метавонам, худро хушбахт ҳис мекардам.

ЧАШМИ ДИЛ РОҲНАМОЯШ ШУДААСТ

Барои Муҳиба будани чароғ ва ё набуданаш аҳамияте надорад, чун дунёи ҳунари ӯро чашми дилаш равшан намудааст. Ӯ дар 11- солагӣ бофандагиро аз гарданбанде барои кӯдакон шурӯъ намуда, имрӯз дилхоҳ ҳунари дасташро барои фурӯш дар бозор ба намоиш гузошта, ба ин восита тавонистааст, каме ҳам бошад, бори гарони рӯзғорро аз дӯши падараш кам кунад. Барои ранги риштаҳоро интихоб кардан, аз модари худ кумак мепурсад. Ӯ мегӯяд, агар шавқ бошад, ҳатто чашми дил ҳам барои ба ҳадаф расидани инсон роҳнамоӣ мекунад.
Ин ҷавондухтар бидуни устоде ҳунарро аз худ кардааст ва вақте занон мушоҳида мекунанд, ки чи гуна ӯ сӯзанро ба даҳонаш гирифта, риштаро аз дохилаш мегузаронад, ҳайратзада мешаванд.

Ҳатто аз ҳамсоядеҳаҳо ҳам барои харидорӣ намудани маҳсули ҳунараш ба хонаи онҳо омада, баъзе мехаранду баъзеи дигар фармоиш медиҳад.

Ӯ НИЗ БАРОБАРИ ДИГАР ҶАВОНОН АСТ

Ҳатто нобиноӣ ҳам Муҳибаро ба андозаи гиряҳои бесадои модараш, ки гоҳо шабҳо ба гӯшаш мерасад, нороҳат намекунад. Аммо имрӯзҳо вай модари худро бовар кунонидааст, ки ӯ низ дар қатори дигар ҷавонони ҳамсинну солаш мавқеъ ва ҳадафҳои худро дорад ва ҳатман ба онҳо хоҳад расид.

Ӯ бисёр мехоҳад таҳсилкарда бошад ва ё чашмони биное дошта бошад, ки тавонад ҳунарашро ба дигар ҷавондухтарон ҳам омӯзонад. Лекин барои амалӣ нагаштани ин орзуҳояш асло таассуф намехӯрад ва дар хона аз китоби нобиноён, ки “Брайлӣ” ном дорад, худомӯзӣ мекунад.

УМЕДАШ АЗ ЗИНДАГӢ КАЛОН АСТ

Муҳиба дар баробари дӯхти ҳама гуна ҳунарҳои дастӣ, ҳамзамон аз ӯҳдаи омода намудани ҳама гуна таъомҳои миллии тоҷикона низ баромада метавонад. Бахусус аз уҳдаи омода намудани оши бурида бисёр хуб мебарояд. Бо ин ҳама машғулиятҳое, ки дорад, ӯ ҳамеша ба зиндагӣ бо чашми нек менигарад.

РУҲАФТОДА НАБОЯД БУД

Имрӯз Муҳиба ба ҷавононе, ки ба зиндагӣ бо дили сард менигаранд ё ин ки норозигӣ мекунанд, мегӯяд ҳеҷ гоҳ аз зиндагӣ руҳафтода набошанд ва ҳар қадаре метавонанд, ҳунар омӯзанд. Чун ҳунар мисли нақши болои санг аст, ки чизе онро пок карда наметавонад. Ҳунар ба инсон ном ва ҳам нон медиҳад.

Ӯ хело шод аз он аст, дар ҷомеае умр ба сар мебарад, ки ҳунари дасти ҳунармандон ҳамеша қадр карда мешавад. Ҳатто таваҷҷуҳи Роҳбари давлат ҳам ба соҳибкасб ва ҳунарманд шудани ҷавонон хело зиёд аст. Аз ҳамин лиҳоз, занон ва духтарони тоҷикро зарур аст, хонанд, омӯзанд ва ҳунари миллиамонро ба ҷаҳониён муаррифӣ созанд. Чун дасте, ки ҳунар дорад, асло хорӣ намебинад.

Зуҳро РИЗОЗОДА, “ҶТ”