Дар таърихномаи ҳар миллат саҳифаҳои сабақомӯз ва пурарзише ҳастанд, ки аз иқдоми нек ва хирадмандона ба нафъи халқу Ватан башорат медиҳанд ва барои наслҳои оянда ҳамчун чароғи ҳидоят хизмат мекунанд.

Дар ин асно, 23 сол қабл дар кишвар чӣ гуна вазъият ҳукмфармо буданашро аксари сокинон хуб дар хотир доранд. Аз ҷое садои тир ба гӯш мерасиду аз минатақае хабари марги ҷавонмарде доман паҳн мекард. Падару модарон азизонашонро аз даст медоданду хоҳарон бародарону падаронашонро, оби дидаи ятимон дилҳоро реш мегардонид ва табассум аз лабони кӯдакон нопадид гардида буд. Дар тасаввури кас намеғунчид, ки чӣ гуна ҳамаи ин вазъи ногуворро ҳаллу фасл намудан мумкин аст.

Ҳамаи ин нобасомониҳоро Раиси тозаинтихоби Шӯрои Олии кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар вуҷудаш беш аз дигарон эҳсос намуда, чун фарзанди фарзонаи миллат барои ояндаи халқи худ хавотирӣ мекашиданд. Роҳбари давлат дар ҳар як вохӯрию мулоқотҳояшон аз ваҳдат сухан мегуфтанду аз иттиҳоду сарҷамъӣ ва сулҳу суботи ҷомеа.

Вале новобаста аз сахтиҳо ва нокомии пай дар пай Сарвари давлат ба баррасии масъалаҳои марбут ба ҷавонон ва сиёсати ҷавонон афзалият медоданд. Ҳамин буд, ки мулоқоти нахустини расмии Роҳбари мамлакат бо намояндагони ҷавони ҷумҳурӣ дар 70-ум рӯзи сарварӣ - 2 феврали соли 1993 баргузор гардид.

Мавриди зикр аст, ки масъалаи ҷойдоштаи баррасии мулоқоти мазкур зери як сиёсат ҷамъ омадан ва барои ояндаи Тоҷикистон камари ҳиммат бастани сокинони кишвар, бахусус ҷавонон буд. Ҷавонони саодатманд инро хеле хуб пазируфтанд ва ҳама сарҷамъ аз пайи ибтикорот ва талошҳои пайваста баҳри ба эътидол овардани вазъият гардиданд.

Имрӯз ҷавонони созандаи кишвар хеле хуб эҳсос менамоянд, ки маҳз дар натиҷаи мулоқотҳои пайвастаи Роҳбари давлат таваҷҷуҳи ҷомеа ба ҷавонон хеле зиёд гардида, ҳавасмандии онҳо барои бунёди давлати навин баланд гашт ва ҷамъиятҳои ҷавонон, маҳфилҳо ва гурӯҳҳои фаъол дар партави нахустин вохӯрии Роҳбари давлат бо ин қишри ҷомеа ташаккул ёфтанд.

Дар ин замина, пас аз ба даст омадани ваҳдати деринтизор сокинони Тоҷикистон дар тамоми гӯшаю канори мамлакат ба хубӣ дарк ва эҳсос намуданд, ки миллати тоҷик Пешвои ягонаи худро дорад. Ин миллати куҳантаърих эътиқоди қатъӣ пайдо кард, ки ҳама санҷишҳои таърих, бесарусомониҳо беҳуда набуда, боиси боз ҳам муттаҳидгардии сокинон дар атрофи Пешвои худ гардид. Яъне шахсияти Сарвари давлат рамзи ваҳдати миллӣ, давлатдории навини тоҷик, шинохти ҳастии миллат ва ташаккули шуури ягонаи миллат гардид.

Гузашта аз ин, дастовард ва натиҷаҳои сулҳи тоҷикон аз тарафи созмонҳои байналмилалӣ, доираҳои илмӣ ва сиёсии кишварҳои ҷаҳон мавриди омӯзиш қарор гирифта, ҳамчун падидаи нодир ва боарзиш дар таърихи сулҳофарини байналмилалӣ дониста шуд.

Бояд тазаккур дод, ки Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ аз ҷиҳати мавқеъ ва аҳамияти худ ба Эъломияи истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳамрадиф аст. Зеро истиқлолият падидаи нодири таърихӣ, рамзи асолату ҳувият ва нишонаи бақои миллати тоҷик асту маҳз аз боиси он Тоҷикистони азизи моро ҷомеаи ҷаҳонӣ ҳамчун субъекти комилҳуқуқи муносибатҳои байналмилалӣ эътироф намудааст.

Боиси ифтихор аст, ки аз самараи истиқлолияту соҳибихтиёрӣ мардуми шарафманди тоҷик бо эҳсоси баланди ватандӯстиву меҳанпарварӣ, саршор аз ғурури миллӣ дар шоҳроҳи рушди устувор сӯи ояндаи дурахшон қадам мегузорад.

Дар ин роҳ нақши ҷавонони тавонбахши диёр назаррас буда, онҳо ҳамчун пайравону идомадиҳандагони мактаби бузурги ҷасорату мардонагӣ ва ватандориву сарсупурдагии Пешвои ҷавонпарвари миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аз сабақи талхи он рӯзҳои мудҳиши миллат хулосаи дахлдор бароварда, бо руҳияи баланду болида ва сарфарозию дилгармӣ аз истиқлолияти комил ва ваҳдати миллӣ, баҳри афзун гардонидани дастовардҳои даврони соҳибистиқлолии кишвар ва ба таври шоиста муаррифӣ намудани Ватани маҳбуб дар арсаи ҷаҳонӣ камари ҳиммат бастаанд. Зеро чуноне, ки Пешвои миллат дар китоби худ “Тоҷикон дар оинаи таърих” таъкид намудаанд: “Афроде, ки аз сарнавишти миллат, таърихи гузаштаи сарзамин ва марзу буми аҷдодӣ, мероси бойи фарҳангӣ, расму оини ниёгон огаҳӣ надоранд, ҳеҷ гоҳ инсони комил ва фарзанди барӯманди замони худ шуда наметавонанд”.

Мо-ҷавонони даврони соҳибистиқлолии кишвар дар ҷавоб ба дастгириву ғамхори-ҳои пайвастаи Роҳбари давлат ва барои шароиту имкониятҳои фароҳамгашта мекӯшем, ки ваҳдати миллӣ ва ҳифзи якпорчагии давлатро беш аз пеш дарк намуда, ҳимоя намудани ин сарвати муқаддасу бебаҳои миллиро қарзи имонию виҷдонӣ ва рисолати шаҳрвандии худ мешуморем. Мо, ҷавонон намегузорем, ки ягон нохалафе зиндагии тинҷу осудаи моро халалдор созаду ба ин созандагиву бунёдкориҳо санги маломат партояд. Зеро мо ҷонибдори сиёсати хирадмандонаи Пешвои ҷавонпарвари худ ва ҳамеша парафшон будани парчами Ватани азиз ҳастем.

Шоҳзод РАҲИМЗОДА,
сардори Раёсати кор бо ҷавонон
ва варзиши шаҳри Душанбе