17-уми декабр дар Театри давлатии академӣ-драмавии ба номи Абулқосим Лоҳутӣ гурӯҳи ҳаҷвнигорони назди Кумитаи кор бо ҷавонон ва варзиши назди Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон “Лабханди ҷавонӣ” бо намоиш додани саҳнаҳои театрикунонидашудаи ҳаҷвию фарҳангӣ бо иштироки бештар аз 500 нафар тамошобин 2-солагии фаъолияташро таҷлил намуд.

Раиси Кумитаи кор бо ҷавонон ва варзиш Аҳтам Абдуллозода, ҳаҷвнигори саршинос, дорандаи унвони Ҳунарпешаи халқии Тоҷикистон Убайдулло Раҷабов ва як қатор ҳунармандони дигар дар ин рӯз ба ҳайси меҳмонони хос ширкат варзиданд.

Ҳаҷвнигорони ҷавони гурӯҳи “Лабханди ҷавонӣ” дар мавзӯъҳои коста шудани меҳру муҳаббат дар оила, рафтору кирдори нодурусту ба маданияти шарқиёна бегонаи иддае аз ҷавонписарон дар ҷомеа, мушкилоти дар соҳаҳои гуногун мавҷудбуда, аз ҷумла соҳаи тиб ва ҳавонавардиро мавриди ҳаҷву танзи худ қарор доданд.

Истиқболи хубу хандаву кафкӯбиҳои бардавоми тамошобинон бозгӯи он буд, ки ҳунармандони ҷавон аллакай дар ин ҷода ба ҷое расидаанд ва тавонистаанд дар дили мухлисони хеш роҳ ёбанд.

Аз рӯи маълумоти вуҷуддошта то имрӯз ҳаҷвнигорони гурӯҳи “Лабханди ҷавонӣ” тавонистаанд намоишномаҳои ҳунарии хешро дар шаҳри Душанбе, шаҳру навоҳии ВМКБ, вилоятҳои Суғду Хатлон, шаҳру ноҳияҳои тобеи марказ ва муассисаҳои таҳсилоти олии кишвар ба намоиш гузошта, ҳаводорони зиёде пайдо намоянд.

“Мо то ин вақт ду соли расо дар хидмати мухлисону ҳаводорони хеш будем. Аммо ин ҳанӯз оғози кор аст. Мо ҳадафҳои бузургтаре боз дорем. Дар маҷмуъ бо роҳнамоии устодони соҳа, дастгирии масъулин ва мухлисон ояндаи ҳаҷви тоҷикро дар тарҳу қолаби нав боз ҳам муҳташамтар хоҳем сохт. Ягона чизе, ки аз худи мо дар ин ҷода лозим аст, саъйю талоши бесобиқа аст. Мо, аъзои гурӯҳ, умедворем ва бовар дорем, ки танҳо омӯзиш, таҷрибаандӯзӣ аз собиқадорон, талошу ҳаракати рӯзафзун метавонад моро ба қуллаи баланди санъати ҳаҷвнигории тоҷик бирасонад”, - мегӯяд Сиёвуш Бердизода, роҳбари гурӯҳи “Лабханди ҷавонӣ”.

Бо дидани саҳнаҳои ҷолибу баландмазмун, ҳамзамон омехтаи беҳтарин санъатҳои ҳаҷвнигории ин ҳаҷвнигорони ҷавон бинандаи ҳӯшманду огоҳ ба хулосае меояд, ки воқеан ҳам ояндаи дурахшонтару намоёнтари ин соҳа дар дасти ҳамин гуна ихтисосмандони навқадам аст. Бо вуҷуди оне, ки дар ин роҳ ҳанӯз ду сол фаъолияти расмии касбӣ доранд, аммо ба назар чунин менамояд, ки онҳо аллакай дар ин ҷода таҷрибаи бисёрсола ва собиқаи муваффақонае доранд.

Бо боварӣ метавон гуфт, ки ҳама аъзои гурӯҳ аллакай дар ҷодаи ҳаҷв тарбият дидаву бо роҳҳои мухталиф обутоби касбиву ҳунарӣ ёфтаанд. Малакаву маҳорат ва ҳунару истеъдоди ин ҳаҷвнигорони ҷавон аст, ки шумори мухлисону ҳаводоронашон дар тамоми гӯшаву канори мамлакат дар ҳоли афзоиш аст. Аъзои гурӯҳ бо саҳнаҳои ҳаҷвии худ диққати на танҳо ҷавонон, балки калонсолонро низ ба худ ҷалб кардаанд. Ҳар узви гурӯҳ дар алоҳидагӣ аз усулҳо ва сабкҳои мухталифи ҳаҷвнигорӣ назари мустақилонаву созандаи хешро дорад.

Ҳаҷвнигорони ҷавони гурӯҳи “Лабханди ҷавонӣ”-и назди Кумитаи кор бо ҷавонон ва варзиш таҳсилгирандагони муассисаҳои таҳсилоти олии касбии шаҳри Душанбе мебошанд ва роҳбарии ин гурӯҳро Сиёвуш Бердизода, ки худ низ донишҷӯ аст, ба дӯш дорад. Гурӯҳ пайваста талош менамояд, ки барномаҳои ҷолиби фарҳангию ҳаҷвиро пешкаши тамошобинони сершумор гардонад ва бо ин роҳ на танҳо мардумро хандонаду ба онҳо фароғат бахшад, балки дар раванди ҳалли мушкилот ва масоили доғи ҷомеа роҳнамоӣ кунад.

Намоиши саҳнаи ҳунарие дар мавзӯи рафтори нодурусти гурӯҳе аз ҷавонони ҷомеаро метавон вокуниши ҷиддии ин ҳунармандони ҷавон ва умуман аҳли ҷомеа ба ин падида унвон дод. Дар саҳнача рафтори ҷавонписаре, ки ҳаракат, тарзи роҳгардиву суханронӣ ва имову ишораҳои ба як ҷавонмард хос набударо дорад, ҳунарманди ҷавон Ҳасан Ваҳҳобов бо маҳорати баланд ба намоиш гузошта, зиштиву нодурустии ин тарзи рафторро ба дарки тамошобинон расонид.

Саҳнаи дигар, ки мушкилоти хонаводагӣ, кам шудан ва ё тамоман аз байн рафтани меҳру муҳаббати оилавиро бозгӯӣ мекард, низ бо маҳорату малакаи баланду ҷолиб пешкаши тамошобин гардонида шуд. Фарзандони хонавода, пас аз оне ки дар зиндагӣ роҳу ҷойи хешро бо кӯмаки волидон меёбанд, аз волидон дур мешаванду аёдати сарпарастони хешро ба гӯшаи фаромӯшӣ месупоранд ва танҳо пас аз вафот бо ҳадафҳои гуногун дар манзили падару модар пайдо мешаванд. Ин саҳнаро ҳаҷвнигорон бо роҳи танз ба намоиш гузоштаанд.

Дар фатҳи қуллаҳои баланд ва ишғол намудани меҳри аз ин ҳам зиёд дар дили мухлисону ҳаводоронро ба аъзои гурӯҳи “Лабханди ҷавонӣ” таманно мекунем.