Ба дасти хонандагони каломи бадеъ китоби тозанашри рӯзноманигор ва адиб Абдулқодири Раҳим чанде пеш расид. Китоб “Дарди сар” ном дошта, эҷоди насрии қаламкашро дар бар гирифтааст.

Зикр намудан ба маврид аст, ки Абдулқодири Раҳим ба ҳайси хабарнигор муддати тӯлонист дар рӯзномаи “Ҷумҳурият” фаъолият дорад. Айёми мактабхонию донишҷӯӣ ба навиштани шеър рағбати беандоза дошт ва ин меҳр дар қалби ӯ то кунун маъво дорад. Дар пайравӣ ба классикони назми оламгири форсу тоҷик чандин маҷмӯаҳои шеърии ӯ ба табъ расидаю дастраси ҳаводорони назм шудаанд. Ашъораш рангин ва мазмунан гуногун дар шаклҳои ҳархела, аз ҷумла ғазал эҷод шудааст. Назми Абдулқодири Раҳим тараннумгари васфи зебоиҳои диёр, меҳру муҳаббат ба ватан, садоқат, ишқи поки инсонӣ ва ғайра мебошад.

Дар баробари эҷоди шеър, ӯ ҳамчунин ба наср рӯ оварда, чандин маҷмуааш иборат аз қиссаву ҳикояҳо ва ғайра аллакай ба табъ расид. Кунун китоби тозаэҷодаш бо номи “Дарди сар” дар нашриёти “Эр–граф” рӯи чоп омад. Дар маҷмӯаи нав Абудулқодири Раҳим эҷоди насрии солҳои охир навиштаи хешро гирд овардааст. “Дарди сар” ин номи қиссаест, ки дар сархати мундариҷаи китоб ҷо шудааст. Китоби нав, ҳамчунин ҳикояву эссе ва памфлетҳои қаламкашро дар бар мегирад.

Бояд гуфт, ки ашъори Абдуқодири Раҳим дар аксар маврид чун таҷассумгари назми ирфонӣ ба назар мерасад. Нас-раш бошад, дар натиҷаи дидаву шунидаҳо ва мушоҳидаҳои бевосита рӯи авроқ омадааст, ки на ҳар қаламкаш ба чунин маҳорат қодир аст. Шояд эҷоди шеър, ҳамчун сухани мавзун боис шуда, ки навиштаҳои насрияш бо забони содаву оммафаҳм ва баёни равону дилчасп тасвир ёфтааст.

Бояд гуфт, ки дар охири китоб тақризи ба ин асари тозанашр навиштаи номзади илмҳои таърих Муҳаммадуллоҳи Табарӣ бо унвони “Эй, дойразан, бигӯ дар ин дойра чист?!” ҷо дода шуда, муаллиф доир ба эҷод ва маҳорати нависандагии Абдулқодири Раҳим андешаҳои худро баён доштааст. Аз ҷумла, дар мавриди қиссаи “Дарди сар” чунин менигорад: “Қиссаи “Дарди сар” як сафари рӯҳонӣ ба дунёи худ аст. Адиб ба таҳқиқ дарёфтааст, ки аксари мо аз аҳли инс дида, ба ҷинҳо монандии бештаре дорем. Ба ин маънӣ қаҳрамон худ ҳайрон аст: “Ман одамам ё ҷин?! Не, тамасхур намекунам. Ин гумону тарс маро водошта, ки ҳақиқатро дар ин лаҳза дарёбам. Медонам, ки одам будам, аммо муддате бо ҷинҳо нишастам”. Ҳарчанд қисса бо раванди шадиди воқеоташ касро раҳо намесозад, ба таври нохудогоҳ ҳам бошад, ба рӯзу рӯзгор ва кору кирдори хеш меандешед... Гӯиё мо ба олами оинаҳое ворид мешавем, ки ҳар табақи он ҷузъ-ҷузъи даруну беруни моро калон карда пешрӯямон ҷилвагар месозад”.

Қиссаи “Дарди сар” асари тахаюлии дар заминаи воқеӣ эҷод шуда, аз рӯзгори нафари ҷинзада қисса мекунад. Бояд гуфт, ки мавзуъ дар адабиёти ҷаҳонӣ ба таври густурда баён ёфта, қисме аз адибон дар ин ҷода комёб ҳам шудаанд. Абдулқодири Раҳим ҳам дар ин маврид набояд истисно бошад.

Ҳикояву эссеҳои дар ин маҷмӯа ҷо ёфта, паҳлуҳои гуногуни ҳаёти имрӯзаи ҷомеаи тоқикро дар худ таҷассум намудаанд. Бовар аст, китоби “Дарди сар” писанди умум хоҳад гашт.