Ҳунару ҳунармандӣ боғеро мемонад, ки доим шукуфону муаттар ва накҳатомез боқӣ мондани он аз ҳунарманд вобаста аст. Ҳар истеъдоди нотакрор ва нақшофарии мондагори соҳибҳунарон чун насими фасли баҳорест, ки ин боғро ҳамеша сабзу хуррам ва диданӣ нигаҳ медорад.

Муҳаммадҷон Шодиев, Ҳунарманди халқии Тоҷикистон, дар сарсабзии боғи ҳунар саҳми бениҳоят арзанда дорад. Зеро бо истеъдоди хеш то имрӯз тавонистааст, ки бо офаридани нақшҳои гуногун дар соҳаи театр ва синамо писанди бинанда ва миёни мардум ҷойгоҳи махсусеро соҳиб бошад.

Ин ҳама муваффақиятҳо барояш осон даст надодааст. Ҳамаи он натиҷаи ҷаҳду талош, омӯзиши ҳамешагӣ, рушд бахшидани истеъдод ва ҷустуҷӯи пайвастааш мебошад.

Чун шиорашро дар зиндагӣ пурсон шудем, гуфт: “Ман ростиро дӯст медорам. Инсонро мебояд, кирдору гуфтору рафтор ва назараш ба зиндагӣ рост бошад. Чунки мегӯянд: “Ростиро набувад ҳеҷ заволе ба ҷаҳон, Сарв агар хушк шавад боз асо мегардад”. Инсон бояд ростқавлу ростгӯ бошад. Он вақт зиндагӣ хайрхоҳ аст ва ба ин гуна инсонҳо неъмат ва зебоиҳояшро дареғ нахоҳад дошт”.

- Ҳунар чист ва ҳунарманд кист?

- Ҳунар як имкониятест дар инсон, ки ӯро дар ин ё он соҳа меҳр ва ё истеъдоде мебахшад. Чун табиатан инсон ба пешае меҳр дорад, ана ҳамин муҳаббатро, ки Офаридгор дар ӯ ҷо кардааст, дар ҳамон соҳа ӯ нисбати дигарон бештар завқ дорад. Худи ҳамин завқу меҳру муҳаббаташ оҳиста-оҳиста дар натиҷаи омӯзиш инсонро ба дараҷае табдил медиҳад, ки ҳунарманди ҳамон соҳа мегардад. Дар баробари ин, инсон агар ҳарчи бештар зиндагияшро барои ҳунараш бахшад, дар ҳунар дастболо мешаваду ҳунараш мақбули бинандагон мегардад.

Ҳунарманд ҳамонест, ки дар ин ё он соҳа истеъдоде дорад. Ана ҳамин дӯстдоштанҳову меҳру муҳаббате, ки нисбати ин ё он соҳаи ҳунар дар инсон аст, дар баъзе инсонҳо табиатан ва ирсӣ мегузарад. Чун фарзандон дар ҳамин муҳити ҳунар тарбия меёбанд, таъсири ҳамон ҳунар ба онҳо ҳам мерасад ва онҳо низ ҳунари волидонашонро ва пазироии онро аз ҷониби мардум дида, муҳаббати онҳо низ нисбати ҳунар ба вуҷуд меояд. Онҳо низ ҳамин ҳунарро дӯст медоранду машғули ҳамин касб мешаванд. Аз ин рӯ, ҳунар он амалест, ки ҳар кас ба он қодир нест. Масалан дар ҳунари навозандагӣ аз байни онҳое, ки навозандаанд, танҳо нафаре метавонад онро бо тамоми вуҷуд иҷро намояду навозиши хуберо пешкаш созад.

- Чун ба шавқмандони роҳи ҳунар низ дарс мегӯед, ба назари Шумо имрӯз таваҷҷуҳи ҷавонон ба соҳаи ҳунар чи гуна аст?

- Ба синфхона дароеду пурсон шавед, ки кӣ актёр шудан мехоҳад, қариб ҳама даст боло мекунанд. Актёрӣ бисёр касби душвор аст. Душвор буданаш ба он хотир, ки аввалаш дар ҳама соҳа инсон кадом чизеро ихтиёр накунад, асос он аст, ки вай ҳамон касбро дӯст дорад. То дараҷае мафтуни соҳааш бошад, ки худро бидуни он тасаввур карда натавонад. Дар байни донишҷӯён низ аз гурӯҳе як ё ду нафар пайдо мешавад, ки онҳо дар ҳақиқат ҳам дӯстдори роҳи ҳунаранд. Вақте барои рушди ҳунарашон ва дар оянда ҳунарманди хуб гардиданашон мусоидат менамоед, онҳо дарҳол чизҳои омӯхташударо аз бар менамоянд. Инчунин, байни онҳо гурӯҳе низ ҳаст, ки зоҳиран қаду қомати хуби ҳунармандӣ доранд. Вале онҳоро завқашон камтар аст. Онҳо аз бар намудани ин ҳунарро осон тасаввур менамоянд. Фикр мекунанд, ки худи ҳамин зебоии зоҳирии онҳо кифоя аст, ки онҳо ҳунарманд шаванду дар театру синамо ҳунарнамоӣ кунанд. Чун онҳо ба донишкада меоянд, устодон мекӯшанд, то моҳияти касбро ва кашфи қуллаҳои ин соҳаи ҳунарро ба онҳо фаҳмонанд. Онҳо мехоҳанд, ки дар телевизион баромад кунанду мардум онҳоро бинанд. Онҳо санъати ҳунармандиро дар худашон дӯст намедоранду баръакс худашонро дар санъат дӯст медоранд.

- Дар филми “Дар орзуи падар” нақши худро бениҳоят хуб иҷро намуда, мақбули бинандагон гардидаед. Мегуфтед, ки дар роҳи синамо муваффақият ба Шумо чӣ гуна даст дод?

- Дар театр, ростӣ, нақшҳои манфиро камтар офаридаам. Чун дар филми “Дар орзуи падар” нақши “Нозимӣ”-ро офаридам, он хеле хуб баромад. Филми мазкур мақбули бинандагон гардид. Чунки дар он мушкили ҷомеа матраҳ гардидааст. Пас аз шиносоӣ бо нақше, ки дар филми мазкур гирифтам, ҳис кардам, ки ҳамин қаҳрамонро сурату сираташро як карда, ба мардум пешкаш карда метавонам. Ана ҳамин хоҳишҳои шахсии ман имкон дод, ки нақшамро хуб иҷро намоям. Филми мазкур на танҳо дар кишвари мо, балки дар шабакаҳои телевизионии дигар кишварҳои ҳамзабони мо низ пахш гардид. Сабаби дӯст доштани филми мазкур аз ҷониби тамошобинон шояд ҳамин бошад, ки мавзӯи филм дарди ҷомеа буд. Дар ҷомеа воқеан ҳамин хел ҳолатҳо ҳастанд, ки дар натиҷаи майнӯшӣ оилаҳо ҷудо шуда, фарзандонашон ятим гардидаанд ва хуллас, ҳаёташонро сӯзондаанд. Мақсади филмофарӣ ва намоишномаҳо низ ба ҳамин хотир аст, ки мо бояд дар тарбияи ҷомеа ҳисса гузошта бошем.

- Ҳунарманд кадом вақт худро муваффақ меҳисобад?

- Ҳунармандони асил ҳар қадаре ки бештар офаранд, боз ҳамон қадар худашонро оҷизтар тасаввур менамоянд. Мехоҳанд, ки боз чизи бузурги дигареро офаранд. Чунки инсон дар натиҷаи омӯзишу нақш офариданҳо фаҳмишаш бештар шудан мегирад. Барои ҳамин гуфта наметавонед, ки муваффақ гаштаму корҳои лозимаро анҷом додам. Ҳунармандро роҳату хушбахтиву саодаташ дар кораш аст.

- Имсол бо пешниҳоди Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон “Соли ҷавонон” эълон шудааст. Дар ҳамин ҳошия мехостам бипурсам, ки ҷавонон ҷавониро чӣ гуна бояд сипарӣ намоянд?

- Кадом калонсолеро агар пурсед, аз замони ҷавонияш розӣ нест. Ҳамааш мегӯянд, ки агар ман як бори дигар ҷавон мебудам, тамоман дигар хел зиндагӣ мекардам. Ба фарзандонам низ доим мегӯям, ки агар хоҳанд, то соҳиби эҳтирому зиндагии хуб бошанд, бояд хуб хонанд. Ҷавонияшонро хуб истифода баранд. Ҷавонони мо бояд имрӯз бештар паи омӯзиш бошанд. Чунки инсон агар ҷавонияшро, яъне пойдевори зиндагияшро мустаҳкам кунанду роҳи дурустро барои худ интихоб намоянд, идомаи зиндагӣ низ хуб хоҳад гузашт. Имрӯз баҳри ҷавонон тамоми шароитҳо муҳайёст. Ҷавонон бояд хонанду доно шаванд. Чунки онҳо ояндаи кишваранд.

- Барои суҳбат ба Шумо ташаккур мегӯем ва дар роҳи эҷоду ҳунар бароятон муваффақиятҳои бештар таманно дорем.

Беҳрӯз ХОЛМУРОДОВ, “ҶТ”