Дар дохили пиёлаи зебое, ки дар рафи баланде меистод, қалам ва хаткӯркунаке мезистанд. Онҳо бо ҳам дӯстӣ доштанду ба якдигар кӯмак мерасонданд.

Рӯзе қалам бо афсӯсу надомат аз хаткӯркунак узрхоҳӣ намуд, вале хаткӯркунак намефаҳмид, ин узрхоҳӣ ба хотири чист. Қалам инро чунин шарҳ дод:

- Ҳар боре, ки ман ягон хато мекунам, ту маҷбурӣ, ки онро тоза кунӣ ва тадриҷан як қисматат кам мешавад ва оҳиста-оҳиста хурдтару кучактар мешавӣ. Ва оқибат рӯзе пурра нобуд мешавӣ, ки ин маро хеле нороҳату маъюс мекунад.

Хаткӯркунак дар ҷавоб табассуме намуда, гуфт:

- Дуруст мегӯӣ. Аммо ин тақдир ва уҳдадории ман аст. Вақте ман ягон хатои туро мебинам, вазифадорам, ки ба ту кӯмак намоям. Ва бо мурури замон ман нобуд мешавам. Вале ҳамзамон ман аз он эҳсоси қаноатмандӣ ва хушҳолӣ мекунам, ки метавонам ба ту кӯмак расонам. Аз ин рӯ, ғам махӯр ва нороҳат мабош, чун бояд ҳамин гуна бошад.

Андарз: Волидони мо хаткӯркунаканду мо, фарзандон, – қалам. Онҳо ҳамеша барои ба мо кӯмак намудан ва ислоҳи хатоҳои мо омодаанд. Бо гузашти вақт волидон худ аз байн мераванд, яъне пир мешаванду моро барои ҳамеша тарк мекунанд. Ҳамеша бо волидони хеш ғамхору меҳрубон бошеду онҳоро қадр кунед.