Дар як деҳа падару писаре ба хоҷагидорӣ машғул буданд. Онҳо заминҳоро шудгор намуда, ҳар гуна сабзавот кишт мекарданд ва сипас онро ба фурӯш мебароварданд. Одатан ҳосили кам мегирифтанду маблағи андаке ба даст меоварданд, вале барои рӯзгузарониашон кифоя буд.

Боре нозирони тартибот ҷавонро боздошт ва бо ҷурми дуздӣ муттаҳам намуданд. Падари бечора танҳо монд ва баъди чанде ба писараш номае ирсол намуд. Ӯ дар номааш навишта буд, ки дигар қудрати дар танҳоӣ меҳнат кардану ҳосили дилхоҳ ҷамъоварӣ карданро надорад. Чун бемор асту барои шудгор кардани замин ва шинондани каме картошка низ қувваташ намерасад. Ва агар ин лаҳзаҳо писараш дар паҳлӯяш мебуд, ӯ албатта ба падар кӯмак мерасонд.

Дар номаи ҷавобӣ писари меҳрубону ғамхор падарашро сарзанишу маломат намуда, хоҳиш намуд, ки дар он замин ягон хел кишту кор накунад, чунки он ҷо силоҳ пинҳон карда шудааст. Ва ба ҳеҷ ваҷҳ дар он замин чизе шинондан мумкин нест.

Баъди чанде низомиён дар деҳа пайдо шуданду тамоми замини кишти пирамардро бо белу каланд кофтаву такурӯ карда, ба қавле аз ғалбер гузаронданд. Вале чизе пайдо накарданду дарқаҳр шуда, баромада рафтанд.

Падар бошад, аз писар чунин пайғом гирифт: “Падарҷон, акнун заминат шудгор карда шуд ва ту метавонӣ картошкаҳоятро шинонӣ. Ин ҳама корест, ки ман аз ин дурӣ барои ту анҷом дода тавонистам. Дӯстат медорам.”

Андарз: Агар нафареро дӯст дорӣ, ҳамеша роҳи ба ӯ кӯмак карданро пайдо карда метавонӣ.