Дар замони қадим ҷавони обкаше буд. Ӯ бо сатилҳои ба ду гӯшаи обкаш овехта об мекашид. Якеро аз сатилҳо сӯрохие дошт, ки то ба манзил расидан нисфи об рехта мерафт. Сатили бутун аз вазифаи худашро пурра ба ҷо оварда дошташ мағрур, сатили сӯрох бошад, корашро ба ҷо оварда натонистанаш шарм дошта, хиҷолат мекашид.

Рӯзе сатили сӯрох ба соҳибаш гуфт: “Ман аз ту узр пурсидан мехоҳам, зеро фақат нисфи оби гирифтаатро расонда метавонам”. Ҷавони обкаш дар ҷавоб ба сатили сӯрох гуфт: “Гулҳои тарафи туро чида меомадагиамро дидаӣ? Ман онҳоро махсус ба ҳамин тараф киштам. Ҳар дафъаи об кашиданам ту онҳоро обёрӣ менамоӣ. Ман чандин маротиба ба ҳамсарам аз ҳамин гулҳо гулдастаҳо туҳфа кардам. Барои ин ба ту раҳмат мегӯям”.

Одами кордон ҳатто аз сатили сӯрох ҳам барои худаш фоида гирифта метавонад.

Таҳияи МУҲАММАДРАҶАБ БЕРДИЁРОВ