Марди аспсавор ҳини сафар дар биёбон дид, ки шахсе аз шиддати офтоб аз ташнагӣ ранҷу азоб мекашад. Дилаш ба ҳоли мард сӯхт ва аз обе, ки барои роҳ бо худ гирифта буд, ӯро ба нӯшидан даъват кард. Баъди ба мард об додан қасди онро кард, ки ӯро ба аспаш савор карда бо худ барад:

- Ман боре ҳам аспро савор нашудаам. Чӣ мешавад, ки ту аз аспат поён шавию маро барои савор шуданам ёрӣ расонӣ?- гуфт марди дар биёбон буда.

Марди аспсавор бехабар аз нияти бади ӯ аз аспи худ поён шуду мардро барои савор шуданаш ба асп ёрӣ намуд. Мард баробари савор шуданаш аспи марди некхоҳро тозонду гурехт. Соҳиби асп аз паси марди дузд фарёд карда гуфт:

- Эй нокас, аз ин ҳодиса ба касе чизе нагӯӣ.

Дузд гуфт:

- Ту дар ҳоли мусибат қарор дорӣ ва шояд ҳам дар ин биёбони бе кас аз беобӣ маргат фаро расад, вале аз шармандагӣ метарсӣ. Чаро?

Саҳиби асп бо ҳасрат гуфт:

- Не, ман аз шармандагӣ наметарсам, балки аз он метарсам, ки ин воқеа байни мардум паҳн шаваду ҷавонмардӣ аз байн биравад.