Ҳар рӯз ба назди устод шогирдони зиёде меомаданду ҳар яке мехост ба суоли худ посухи мувофиқ пайдо намояд. Боре аксари шогирдонро як суол нигарон карда буд: “Баъди марг онҳоро чӣ интизор аст, оё ҳаёти баъди марг вуҷуд дорад ё не?”

Устод айёрона ба шогирдон назаре андохту ноаён табассум кард, аммо ҷавобе надод. Бегоҳ шогирдон бо тааҷҷуб аз ӯ пурсиданд:

- Ин хомӯшии шумо чӣ маъно дорад? Чаро шумо аз посухи ин суол саркашӣ намудед?

Устод ба ҳозирин рӯ оварда гуфт:

- Оё шумо ба он нафароне, ки ин суолро доданд, таваҷҷуҳ намудед? Танҳо онҳое ба охират таваҷҷуҳ мекунанд, ки ҳаёт барояшон муаммоест ва ба маънои ҳаёти имрӯзаи худ сарфаҳм намераванд. Онҳо гумон мекунанд, ки як ҳаёти дигар барои дарки ин муаммо ба онҳо кӯмак мерасонад.

- Вале ба ҳар ҳол шумо нагуфтед, ки ҳаёти баъди марг вуҷуд дорад ё не? – боз суолро такрор кард яке аз шогирдон.
- Муҳимтар аз ҳама ин аст, ки ҳаёти пеш аз марг вуҷуд дорад ё не, - гуфт устод.

Таҳияи Ш. ЭШОНОВА, “ҶТ”