Писарбачаи хурдсол ҳамроҳи падараш дар миёни бешазоре роҳ мерафтанд. Ногоҳ онҳо шохаи бузургеро диданд, ки рӯи роҳ афтодаву роҳро банд карда буд.

Писар аз падараш пурсид:

- Ба фикри шумо ман метавонам, ин шохаро бардошта, аз роҳ берун кунам?

Падараш ҷавоб дод:

- Ман бовар дорам, ки агар ту ҳама нерӯи худро истифода намоӣ, метавонӣ.

Писарак бо тамоми қувва кӯшиш кард, то шохаро бардошта, ба канори роҳ барад, аммо натавонист, чунки барои ин зӯраш намерасид.

Ӯ бо таассуф гуфт:

- Ту нодуруст мегӯӣ, падар. Ман инро бардошта наметавонам.

- Бори дигар бисанҷ, - гуфт падар.

Писарак чандин маротибаи дигар зӯр зад, то он шохаро аз роҳ каме дуртар кашонда барад, аммо онро ҳатто аз ҷо ҷунбонда натавонист.

- Падар, ман наметавонам, - гуфт писарбача.

Мард ба саъю талоши беҳудаи писараш нигариста гуфт:

- Писарам, ман ба ту маслиҳат додам, ки аз ҳама нерӯи худ истифода намо. Аммо ту ин корро накардӣ. Охир, ту аз ман кӯмак напурсидӣ!

Баъзан мо, инсонҳо, нерӯ ва дастгирии атрофиёну дӯстон, нафаронеро, ки ба мо ва комёбиҳои мо эътимод доранд, ба инобат нагирифта, танҳо ба нерӯи худ умед мебандем. Нерӯи ҳаққонии мо бошад, на дар мустақилияти мо, балки дар вобастагии мутақобилаи мо зоҳир мешавад.

Ягон шахс дар як вақт дорои тамоми афзалияту бартариҳо, тамоми захираву имконоти зарурӣ буда наметавонад. Ҳангоми ниёзмандӣ барои кӯмак ба дӯстону наздикон муроҷиат кардан ин на нишонаи заифӣ, балки нишонаи боақливу шуурнокӣ аст.

Вақте шумо аз уҳдаи иҷрои коре намебароед ва ё дар ҳалли мушкиле дармемонед, аз ҲАМА нерӯи худ истифода намоед!