БАРОИ АЗИЗЕ

Маро як рӯз хоҳад кушт тақдир,
Миёни ин ҳама пасту баландӣ.
Миёни ин ҳама савдову бозӣ.
Ба рағми дилбарӣ, дилнописандӣ.

Маро бо хандаҳоям нимашабҳо,
Ту шояд ёд меориву хомӯш.
Ба дастат номаҳои вопасинам,
Маро аз номаҳо мегирӣ оғӯш.

Ба рӯи ҷодаҳои холӣ аз ман,
Маро шояд ба ҳар соат биҷӯӣ.
Барои лаҳзаҳои интизорӣ,
Ба рағми талхии қисмат биҷӯӣ.

Ва шояд дафтарам оиву афсӯс,
Мани дилдодаро дигар наёбӣ.
Ба зери лаб ба худ гӯй, ки оваҳ,
“Ту они содаро дигар наёбӣ!”

Ғамамро дар лаби рӯди Душанбе,
Ба ёд орӣ, ду соҳил гиря созӣ.
Мисоли абрҳои навбаҳорӣ,
Ба худ печӣ, ҳамоил гиря созӣ.

Ту шояд ёд меорӣ, ки охар,
Ба саҳни коргоҳи “Шарқи озод”,
На Хуршедест дигар интизорат,
Ба ҳар субҳи саҳар бо дидаи шод.

Маро як рӯз хоҳад кушт тақдир.
Дигар ту мониву як шаҳр мотам.
Ва номи ман чу изи бӯсаҳоям,
Ба нармиҳо равад аз рӯи олам.

Дигар ту мониву ҷамъе парешон.
Дигар ту мониву гулдаста дар даст.
Маро дигар нахоҳӣ дид умре.
Маро ки зиндагӣ афканд бар шаст...


ҲАДИСИ ТАНҲОӢ

Дар дилам ишқи тирамаҳ дорам.
Бар ту раҳ неву бар гунаҳ дорам.
Ончунон хастаам зи танҳоӣ,
Пойбусии меҳру маҳ дорам.

Шаб пур аз ҳузну рӯз пурандуҳ,
Субҳу шоми маро Худо донад.
Ту хамӯшӣ гузин, ки беҳ аст ин!
Сангдил дарди мо куҷо донад?

Медавам то худам зи худ, аммо,
Нокуҷо меравам зи ҳар ҷое.
На азизе ба рӯйи раҳ ёбам,
На рафиқеву роҳпаймое.

Хастаам, хастатар зи як ориф,
Қиблаи хештан намеёбам.
Ҷонамозам куҷо ниҳам охар?
Раҳ ба як анҷуман намеёбам.

Хонаву хонақоҳи ман холист.
Баъди ту сардаму зимистонам.
То баҳорони нав умедам нест,
Меравам, меравам, намемонам!


ТОБЛУИ ХОЛӢ

Дорад азизе меравад аз марзҳои боварам.
Барчид аксашро дигар, аз тоблуи дафтарам.

Лавҳи бидуни сураташ сард аст бар девори чашм,
Оинаи дил бишканад, оинаи чашми тарам.

Хилватгаҳи дил ҷои ӯ, дар дида аксаш купию,
Қасди ғурубаш меканад, аз осмонам ахтарам.

Ҳамчун хало дар гӯшаи дил ҷост нақши сураташ,
Холист ҷояш ҳамчунон холигиҳои бистарам,

Чун ношиносе меравад ғарқи хаёлу орзу,
То ки фаромушаш кунам, то ки ба ёдаш н-оварам.

Аммо мани шӯридадил, аз ишқ, аз ин ростӣ,
Кай метавонам дил канам, кай метавонам бигзарам?!



ИМЗО

Дастинаам дар дасти ту муҳри хати тақдири ман.
Эй кош бо дастони ту имзо шавад тадбири ман.

Бо мӯқалам дар дасти дил, дил мекашам, дил медиҳам,
Бас беҳунар наққошакам, дилномае тасвири ман.

Дер омадам бар саҳнае, ки нақши аввал доштам,
Бигзар гуноҳи бандаро, маъзур дор таъхири ман.

Акси ту дар оинаи роёнаам гул мекунад,
Бо он ки гул меофарӣ суратгари моҳири ман.

Ман ҳарчи дорам ҷуз ту не, аз рӯи арзам то само,
Имону исломам туӣ, куфри ману такфири ман.

Имрӯз меоӣ агар, ман рӯзаи дил бишканам,
Бахшад гуноҳамро Худо, эй моҳи оламгири ман.

Бо ту ду дунёям хуш аст, ҷуз ту зи ҳарчи бигзарам,
Эй хуштарин наққошиву олитарин тафхири ман.



ШАБАҲИ ДАРД

Ҳамнафас ҳар нафас маро дарёб,
Як замоне зи роҳ мемонӣ!
Мерасад шӯриҳои қисмат ҳам,
Интизори нигоҳ мемонӣ!

Ҳамчу соатшумори умри худ,
Бесадо, гӯшагир хоҳӣ шуд.
Баъди ман сад дареғу афсусо,
Чашм бар роҳу пир хоҳӣ шуд.

Хаткашоне ба хонаат дигар,
Номаи меҳри ман нахоҳад бурд.
Як касе ҳам дар ин саройи танг,
Ғуссаву дарди ту нахоҳад хӯрд.

Занги пушти дарат бигирад занг,
Чашмаконат пуробу хун гардад.
Ҳалқаи дар мисоли ҳалқаи дор,
Зиндагӣ тираву забун гардад.

Соату лаҳзаҳо зимистонӣ,
Дар нигоҳат баҳор нашкуфад.
Ях бибандад дилат зи танҳоӣ,
Муждаи интизор нашкуфад.

Раҳ ба раҳ бар суроғи ман гардӣ,
Раҳ наёбӣ ба рӯи дастонам.
Пушти дафтар набинӣ номамро,
Нола созӣ ба шоми ҳиҷронам.

Нақши поям зи кӯчаҳо ҷӯӣ,
Ҳамчу нақше, ки дар лабонат буд.
Ҳаргиз ин рафтаро намеёбӣ,
Ҳамчу афсонаҳои буду набуд.

Сад карат ҳам кушоӣ дар, аммо,
Хона холиву сард хоҳӣ дид.
Ҷои лабхандҳои ширинам,
Шабаҳи оҳу дард хоҳӣ дид.

Пас ҳамин дам, ки фурсате боқист,
Як паёми муҳаббатам бифрист.
Муштарӣ интизори занги туст,
Занги бахту саодатам бифрист.



ОХИРИН ЛУТФИ ХУДО

Чӣ қадар пир шудам, медонӣ?
Бе ту дилгир шудам, медонӣ?
Он қадар лаҳза шумурдам, ки напурс,
Аз худам сер шудам, медонӣ?

Бетуӣ дард фузун кард, нашуд!
Ошиқе ғарқа ба хун кард, нашуд!
Ончунон бе ту гиребонгирам,
Ишқ даъвии ҷунун кард, нашуд!

Бетуӣ васваса дар дил мекошт.
Зиндагӣ як сара мушкил мекошт.
Чӣ балоҳо ба сарам омада буд?!
Ту надидастӣ, ки дил гил мекошт,

Ман на сар додаму тан, ҷангидам!
На таманнову на фан, ҷангидам!
Обрӯ рехт, вале по гаштам,
Ҳамчу сарбози ватан, ҷангидам!

То туро ораму ором гирам.
Аз лаби лаъли ту инъом гирам.
Охирин лутфи Худованд туӣ!
Бо ту пайроҳаи фарҷом гирам.