Пиразани нобиное бо кӯмаки асо вориди утоқ шуд.

- Фараҳноз, чанд бор такрор кардан мумкин? Ҳавлия кай мерӯбӣ?
- Ҳозирррре! - норозиёна гуфт Фараҳноз.

Фараҳноз ҳалқаҳои тиллоӣ, дастпона, гарданбанд, куртаи ранга ва попӯши пошнабаландро, ки падару модараш аз Дубай фиристода буданд, дар бар намуда, аз назди оинаи қаднамо дур намешуд. Баъди шунидани садои бибияш ӯ попӯшро оҳиста аз по бароварда, дар даст гирифт ва қуттияшро бо нӯки по ба таги кат тела дод.

- Дер интизор шавам? - пурсид бибияш.
- Мана, рафтам, - гуфт Фараҳноз ва аз паҳлӯи бибияш оҳиста гузашта, аз дар берун шуд, баъд кафшро ба по кард.

Ӯ бо назокату карашма аз ҳавлӣ баромад. Дар берун Нигора, Шамисо ва Мижгона интизор буданд.
- Ай, арӯсаки таппа тайёр! - гуфт Мижгона.

Духтаракон атрофи Фараҳнозро печониданд ва бо ҳавас чарх занониданд. Яке бар дастпона даст расонид, дигаре бар гарданбанд, сеюмӣ бар ҳалқа. Нигора дастпонаро бар даст кард. Бар Шамисо гарданбанд расид. Ӯ дар оина, ки ҳамроҳаш буд, нигоҳ кард. Мӯйҳояшро соз намуд. Баъд ба гарданбанд даст расонид:

- Ай, чӣ қадар чеҳраи зебо! Беҳуда нагуфтаанд: «хонаву палос, одаму либос».

Баъд Шамисо гарданбандро бо дили нохоҳам кушода, ба Фараҳноз дароз кард ва гуфт:

- Ман намефаҳмам, ту ҳам ҳамроҳи падару модарат бояд дар Дубай зиндагӣ мекардӣ. Ана, баъд дар байни зару зевар мемондӣ.
- Агар чашми бибиям бино мешуд, бурданашон мумкин буд, - бо ҳасрат гуфт Фараҳноз.

- Бибиятро ҳам ҳамроҳ мебурданд, - тоқат накард Мижгона.
- Не-е, бибиям намехоҳанд. «Агар ман ҳам равам, ин обу ин хока фаромӯш мекунед, - мегӯянд. - Шукр, ки будани ман шуморо ба ин замин пайванд месозад. Ба дидани ман ба зодгоҳатон, ба Ватанатон меоед».

- Фараҳноз! - садои бибияш ба гӯш расид.
- Ой, бибиям! - гуфт Фараҳноз. - Ҳавлия нарӯфтаам. Пай бурданд-чӣ?

Баъди лаҳзае Фараҳноз пайдо шуд. Бибияш дар ошхона нишаста буд.

- Ҳавлия рӯфтӣ? - пурсид бибияш.
- Ҳа-а! Фақат бардоштани хокрӯба мондааст.
- Хайр, чой дам кун!

Фараҳноз чой дам кард. Баъд аз лаълии рӯи миз бананеро гирифту пӯст канд ва раҳораҳ хӯрд. Пӯсташро дар назди дари ҳавлӣ партофт. Боз ба назди дугонаҳояш рафт. Мижгона ин дафъа ҳалқаро дар гӯш андохтанӣ шуд.
Бибии Фараҳноз бошад, ба ҳавлӣ баромад. Бо нӯги асо пайраҳаро санҷид. Ду-се баргаке бар нӯги асо бархӯрд. Баъд хам шуда, панҷаашро расонид ва бо алам дод зад:

- Фа-раҳ-но-оз!
- Ваҳ, бибиям! - гуфт ӯ.

Фараҳноз бо шитоб ба сӯи ҳавлӣ давид. Попӯши пошнабаландашро надониста бар рӯи пӯсти банан гузошт, пояш лағжид ва чаппагардон шуда сараш бар сутуни оҳанини дарвоза бархӯрд.

Ҳамроҳ АВЛИЁПУР