Мутолиаи достонҳои ишқиро хеле зиёд дӯст медошт ва дар лаҳазоти шодии қаҳрамонҳои достон меболиду замони дилгириашон мегирист. Аҷаб хислати накӯе дошт ва ҳар гоҳе қиссаеро то ба охир мехонд, дар сиришташ ҳисси гуворое падид меомад ва ӯро ба ояндаи дурахшони пурмуҳаббат умедвор месохт.

Ӯ донишҷӯи соли саввуми донишгоҳ буд. Дар факултет ҳамагӣ ӯро барои одобу рафтори накӯ, муоширати самимӣ ва ахлоқи намунавияш дӯст медоштанд.

Охири ҳар ҳафта ин духтараки деҳотӣ пазмони волидону боду ҳавои покизаи зодгоҳ мешуду баъди ба итмом расидани машғулиятҳои донишгоҳ мешитобид сӯйи деҳа. Бо дидани наздикон ва шамидани нафасҳои тозаи ҳавои деҳа руҳаш болида ва бо дуои неки волидон боз меомад, сӯйи донишгоҳ. То бихонаду орзуи худу волидонашро бароварда созад.

Дар деҳае, ки ба воя расидааст, таҳсилро давом додани духтаре баъди хатми мактаби миёна баробари қаҳрамонист. Ва ӯ шукргузор буд, ки волидоне дорад қолабшикан ва дӯстдори бароварда сохтани ҳар хоҳиши фарзанд.

Ҳадафи ин духтараки хушмуомилаю дидадаро низ танҳо як чиз буд - бо сари баланд хатм намудани донишгоҳ ва қадам ниҳодан ба ҳаёти мустақилона бо нафаре, ки волидон ӯро барояш мувофиқ донанду дуои хайрашон диҳанд.

Ба ин хотир назди худ аҳд гузошт, ки ҳеҷ гоҳ аз кӯчаи ишқу ошиқӣ гузар нахоҳад карду аз дарёи ишқ қатрае нӯш. Зеро намехост пой ба ҷодае гузорад, ки ҳама ҳушу ёдаш банди он гарданду ғурураш шикаста. Хостори он набуд, ки духтари эркаю хурди хонадон, ки ҳамеша бо қавииродагияш аз дигар ҳамшираҳояш фарқ мекард, бо сайр дар баҳри беканори эҳсос ба номи худу волидонаш ҳарфи ноҷуре расаду ғурураш коста гардад.

Аҷаб ниятҳое дорад инсон ва агар садҳо нақша кашаду барои чӣ тавр ҳаккокӣ шудани нафасҳояш дар дафтари умр талош намояд, вале тақдир кори худашро хоҳад кард. Нигин бехабар аз ин ҳама дар охири соли сеюми таҳсил мувоҷеҳи воқеае шуд ва худаш надониста монд, ки чи хел ғурураш, ки то ин ҳангом аз боиси он ҳеҷ ҷавонписаре ҷуръати бо ӯ шинос шуданро надошт, иҷозат дод, то нафаре дар ҳаёташ падид ояду ӯву рӯзгорашро куллан тағйир диҳад.

Як рӯзи боронии баҳорӣ буду гӯё қалби осмон шикофта шудаву аз он дарёи пуртӯғёне ба замин сарозер мешуд. Нигин либоси баҳорӣ дар тан аз дарс фориғ шуда, сӯйи роҳи калон шитобид, то нақлиёти самти хобгоҳи донишгоҳашро савор шаваду аз шиддати сахти борон раҳо ёбад.

То ба роҳи калон расидан ҳамагӣ якчанд қадам монда буд, ки чатри болои сараш ба шиддати боди сахти баҳорӣ тоб наоварда, хароб шуд. Ӯ сар то по тар шуда, чи кор карданашро намедонист. Ин ҳангом чатре болои сараш пайдо шуду ӯро аз бориши сахти донаҳои борон ҳифз кард. Ҳайрон ба сӯйи чатр-бадаст нигарист ва ҷавонписареро дар бараш дид. Аз шарм гунаҳояш сурх шуданду ҳарфе ба забонаш наомад. Ҳатто гуфта натавонист, ки чатраш лозим набуд. Ҷавон барои он ки ӯ худашро озод эҳсос намояд, бо ишорае гуфт, ки чатр-ро худаш дорад ва ӯ гӯё ин ишорараро интизор буд, ки дарҳол чунин амал кард.

Дар роҳи калон ҳангоми ба нақлиёт нишастан, ӯ нимшунаво ба соҳиби чатр сипос гуфту нигоҳашро тарафи дигар равона намуд. Дар нимароҳ ногаҳ ёдаш расид, ки чатрро ба соҳибаш барнагардондааст ва аз ин хеле хиҷолатзада шуд. Рӯзи дигар баъди дарс барои баргардонидани чатр дар роҳрави донишгоҳ мунтазир монд, то соҳиби онро дарёбаду амонатро баргардонад. Ҷавонписар як курс аз онҳо боло дар факултети дигар таҳсил мекард.

Ногоҳ ҷавонписар аз дур намоён гардиду ӯро бо чатр дида, шинохт ва бо нимтабассум наздаш ҳозир шуд. Нигин шармгинона бо узрхоҳӣ, ки дирӯз додани чатр ёдаш рафтааст, онро дароз карду миннатдорӣ баён намуд. Ҷавон “ба саломатӣ” гӯён онро гирифту бо ханда илова намуд:

- Дуюмин рӯзи чашм ба чашм бархӯрданҳо муборак. Дирӯз зери борону имрӯз бо нури дурахшони шамс.

Нигин чи гуфтанашро надониста монд ва чизе нагуфта, бо ҷунбонидани сар, ки ҷойи хайрбод буд, он маконро тарк кард. Ба хобгоҳ омада, дар бораи воқеаи рӯхдода меандешид ва аз чи бошад, ки замирашро эҳсоси гарме фаро гирифт.

Рӯзи дигар дар толори донишгоҳ чорабиние доир гардиду аз ҳар факултет донишҷӯён ширкат варзиданд. Ба толор аз ҳама охир Нигин бо дигар ҳамсабақонаш ворид шуд. Ӯ пас аз нишастан худро дар канори ҷавоне дид, ки рӯзи боронӣ барояш чатр дода буд. Бо табассуми зебову ба худаш хос ба ҷавон салом гуфт.
Ҷавон баъди ҳолпурсӣ бо шӯхӣ гуфт:

- Шумо маро таъқиб доред?

Нигин каме дар тааҷҷуб монда, афзуд:

- Не албатта. Тасодуф.

- Чи қадр тасодуфи зебо. Тасодуфе, ки тайи чанд моҳи охир интизораш будаму орзуяшро мекардам, - инро ҷавон гуфту аз ӯ номашро пурсон гардид.
- Номам Нигин.

- Номи ман Вафо. Шодам аз шиносоӣ.

Нигин чизе нагуфт ва нигоҳашро ба самти дигар равона сохт. Вафо барои он ки ӯ худро каме озод эҳсос намояд, аз машғулиятҳои донишгоҳӣ пурсон шуд ва дар охир фаҳмидан хост, ки чи гуна китобҳоро бештар майли хондан дорад. Ӯ дар посух хондани достонҳои ишқиро меписандам гуфта, дигар таваҷҷуҳашро ба чорабинӣ равона намуд, ки ҳамакнун шуруъ шуд.

Чорабинӣ ба охир расид ва ҳангоми толорро тарк кардан, Вафо аз ҷузвдонаш китоберо гирифта, чун ҳадя ба Нигин дод ва тавсия дод, ки ҳатман хонад. Зеро хеле хонданист ва мувофиқ аст ба майлаш. Ӯ бо сипосгузорӣ онро гирифту дар ҷузвдонаш ниҳод ва толорро бо дигар ҳамсабақонаш тарк намуд.

Нигин дар хобгоҳ баъди хӯроки шом ба омода кардани дарсҳо пардохт ва вақте барои гирифтани худкор ҷузвдонашро боз кард, китоби ҳадяшударо дид. Онро рӯйи даст гирифт ва бо хондани унвони риққатовараш ба мутолиааш пардохт. Номи китоб “Чил қонуни ишқ” буд. Қисми бештари китобро бо як оғоз хонду дар зеҳнаш андешаҳои хубу рангин тавлид шуданд. Як андешаи китоб барояш хеле писанд омад, ки гуфта шуда буд:

“Ман ҳайронам ба одамоне, ки эҳсоси дӯстдории худро аз ҳам ниҳон мекунанд ва танҳо вақте ки асои пирӣ дар бағал мегиранд, бо таассуф аз гузаштаи худ ёд меоранд ва аз нагуфтани ҳарфҳои дилашон дар замонаш пушаймон мешаванд”.

Дар андешаи ин уфтод, ки чи ҳадяе ба нафаре диҳад, ки китоби мазкурро барош дода буд. Ин қароре буд, ки гӯё на худи ӯ, балки замираш онро бароварда бошад.

Рӯзи дигар ба дӯкони китобфурӯшӣ рафта, китоберо харид ва онро чун ҳадя омода кард. Дар роҳрави донишгоҳ мунтазир шуд, то соҳиби ҳадя пайдо шаваду онро супорад. Вафо низ баъди фориғ шудан аз дарс дар роҳрав рост сӯяш омаду дуруд гуфт. Нигин баъди салом гуфтан, китобро ба Вафо дароз карду “Ин ҳадяи ман” гӯён худоҳофизӣ намуд. Баъди рафтани ӯ Вафо ба унвони китоб зеҳн монд, ки “Ҳаштод номаи муҳаббат” буд.

Вафо роҳравон ба китоб зеҳн монда, хеле зиёд дар бораи унвонҳои ду китоби ҳадяшуда меандешид. Ва дарк кард, ки аз чил шуруъ шудани унвони китоби аввалину бо ҳаштод оғоз гардидани китоби дуюм танҳо тасодуф нест. Ин ҷо розе ниҳон аст. Ва роз танҳо ҳамин буда метавонад, ки чил болои чиле илова шудааст ва ин паёме аз ишқу муҳаббати деринтизор аст.

Нигин баъди бозгашт ба хобгоҳ хеле зиёд дар бораи воқеаи чанд рӯзи ахир андешид. Дар қалбаш умеду орзуҳои зиёд гул карданд. Бидуни ихтиёр фикру зеҳнаш ба Вафою ҳарфҳояш банд мешуд. Ҳайрон буд аз ин ҳолате, ки дошт. Андешамандии ӯро яке аз ҳамхонаҳояш, ки духтари шӯх буд, назора намуда, бо лутф гуфт:
- Нигин, ошиқ шуданҳо муборак.

Аз ин сухан ӯ аз банди андешаҳо берун омада, чи гуфтанашро надониста монд. Ва ҳамин хомӯширо ихтиёр карданаш гӯё посухе буд ба пурсиш.

Барои Нигину Вафо одат шуд, ки ҳар рӯз баъди дарс дар роҳрав ҳамдигарро бинанд ва бо тахайюлоти рангин бармегаштанд ба макони зисташон. Баъди чанде ҷараён гирифтани чунин робита ва одат кардан ба дидори ҳам барояшон аён шуд, ки бидуни ихтиёр ба ҳамдигар дил бохтаанд.

Баъди ин дигар ҳарфҳои ширину гувороро тавассути номаҳои телефони дастӣ ирсоли ҳам мекарданду барои ҳам беҳтарин суханҳоро мегуфтанд. Рӯзе ба қароре омаданд, ки ҳар моҳи ошноияшонро қайд мекунанду дар боғи зебое сайри меҳр. Ва ҳамин тавр ҳам шуду ҳар моҳе аз ин ки якдигарро дар-ёфтаанд, мулоқоти хос менамуданду ба ҳам ҳадя медоданд.

Таътили тобистона даррасид. Нигин баъди супоридани имтиҳонҳо рафт ба деҳа, вале бо гузоштани пораи қалбаш дар шаҳр. Бо тамоси телефонӣ ба ҳам рози дил мегуфтанду фосилаҳоро наз-дик месохтанд. Таътил низ гузашт ва боз шуруъ шуд машғулиятҳои донишгоҳӣ. Аммо Нигин дигар Вафоро дар роҳрави донишгоҳ намедид. Чун ӯ донишгоҳро хатм карда буд.

Чунин робита як соли дигар низ ҷараён гирифту Нигин донишгоҳро хатм кард ва шуруъ намуд ба фаъолияти корӣ чун омӯзгори ҷавон. Вале ҳамеша банд буд ба ишқи доштааш.

Рӯзе, ки ҳамроҳ дар гулгашти зебое сайр карданд, суҳбаткунон лоиҳаи муҳаббаташонро тарҳрезӣ намуданд. Аҷаб орзуҳои ширине дар қалб мепарвариданд ва таманнои ягонаашон аз ҳаёт, бароварда сохтани онҳо буду тамом.

Рӯзи истироҳатӣ буду Нигин ғарқи корҳои хона дар деҳа. Садои гӯшиаш баланд шуду онро бардошт.

- Дуруд Нигин. Хубӣ?

- Бале хубам Вафо. Худат соз?

Вафо ҷойи ҷавоб ба суоли Нигин гуфт ҳарфи муҳиме дорад ва овозаш тағйир ёфт. Нигин андешид, ки ягон дилтангие дораду бо маслиҳату тавсияҳои муҳаббатноки ҳамешагияш онро бартараф месозад. Аммо ин бор ҳарферо шунид, ки ҳеҷ интизор набуд...

- Нигин, барои оиладоршавиамон бо волидонам суҳбат кардам. Гуфтам, ки дӯстдошта дорам ва шиносоиамонро ба забон овардам..... Аммо..., - дар ин ҷо гӯё забонашро фурӯ бурда бошад, Вафо дигар чизе гуфта навонист.

- Чӣ аммо, бигӯ чӣ шуд Вафо? Чаро хомӯш шудӣ?, - бо исрор пурсид Нигин.

Вафо баъди каме хомӯшӣ ба нутқаш идома дода, гуфт:

- Ҳарчанд фаҳмонидан хостам, ки танҳо туро мехоҳам, аммо онҳо ба ин зид баромаданд. Гуфтанд ҳар духтареро, ки мо хоҳем, ҳамон нафар ҳамсафари рӯзгорат хоҳад шуд. Аммо ту медонӣ, ки ман танҳо туро...

Нигин бо ҳаяҷону эҳсоси сард, ки вуҷудашро ба ларза оварда буд, ҳарфи Вафоро бурида, бо садои ларзону гиряолуд гуфт:

- Ҳамааш ҳамин? Тамоми дунёям танҳо туӣ, мегуфтӣ. Бе ту нафас ҳаром бодо гуфтанҳоят, то ҳамин рӯз буд магар? Дӯстдорият ва он ишқе, ки арзишмандтарин дороиям мегуфтӣ, ҳамин қадар арзиш дошт? Лоиҳаи муҳаббатамон чӣ мешавад? Ёдат аст, ки бо ҳам лоиҳаи муҳаббат сохтему рӯзгори ояндаамонро бо меҳр тарҳрезӣ мекардем? Магар дилат мешавад, ки ба ҳамин содагӣ дар хиёбони ишқ тани танҳоям гузорию биравӣ?..

Ба ин пурсишҳо Вафо чизе гуфта натавонист. Нигин бошад, инони гиряро сар дод.

Рӯзҳо сипарӣ мешуданд. Нигин хобу хӯрро фаромӯш карда буд ва таҳаммули ин дарди ҷонкоҳро надошт. Рӯз то рӯз лоғар мешуду ҳаёт дар назараш сарду беранг. Дигар маҷоли ҳарфзанӣ надошт ва духтари эркаи хонадон камгапу дамдузд ва беэҳсос гардида буд. Ба пурсиши касе посух додан намехосту аз ин ки ғурурашро фидои ишқе кард, хеле пушаймон шуда буд. Дилхӯр буд аз фосилаи пайдошудаву сарнавишти талхаш.

Оромбахши ягонааш лаби рӯди деҳа буду гӯё соатҳо бо ҷараёни пуртӯғёни он дарди дил мегуфт. Ба коргоҳаш, ки дар пойтахт воқеъ буд, баъди ду ҳафтаи ин воқеа баргашт. Кӯшиш мекард, то ба кораш банд шаваду ҳаёти чанд соли пешашро фаромӯш созад.

Рӯзе Нигин ғарқи фикру хаёлҳои парешон дар роҳрави гулгашти зебое дар пойтахт, ки макони дӯстдоштааш буд, ба курсие нишаста, ба дуриҳои дур менигарист. Дар назараш Вафо пайдо шуд ва сӯяш қадам ниҳод. Ӯ хеле наздик шуда буд ва аз ин хушҳолии ботиние Нигинро ба ваҷд овард. Ӯ гӯё руъё медид, вале бехабар аз он ки ин ҳамон Вафост дар бедорӣ, на дар кобусҳои ҳаршаба.

Нидои “Дуруд Нигин!” ӯро аз банди андеша берун оварду Вафояшро дид. Бале, ӯ ҳамон Вафое буд, ки беш аз се моҳ аст, барояш мегиряду дар оташи ишқ ҳар рӯз қалбаш кабоб мешавад. Нигин ҳарфе нагуфт ва танҳо суханони Вафоро бо чашмони маҳзуну пурашк мешунид, ки мегуфт:

- Охири ин ҳафта бароям хостгорӣ мераванд. Модарам як духтарро, ки холаам ёфтаасту ӯ низ писандидааст, бароям муносиб дониставу мехоҳад ҳамболинам шавад. Ӯ низ мисли ту омӯзгор будааст. Ҳарчанд зид буданамро гуфтам, аммо модарам гуфт, ки агар писари ман бошӣ, аз интихобам сар мапеч, вагарна... Дигар илоҷе надораму ҳайронам аз ин қисмати бидуни ишқи ту. Кош муъҷизае мешуду мо ба ҳам мерасидем...

Вафо инро гуфту гулӯяшро буғз фаро гирифт ва ашкҳояшро поккунон рафт. Ва Нигин аз пушти Вафо, ки хеле дур рафта буд, нигаристу селоби ашкро сар дод...
Вақте Нигин ин дафъа аз шаҳр ба деҳа омад, волидон барояш навид расониданд, ки рӯзи истироҳат барояш хостгорӣ меоянд. Аз ин хабар ӯ хеле маъюс шуд ва чӣ посух гуфтанашро намедонист.

Рӯзи якшанбе Нигин дар деҳа ба модараш, ки барои омадани хостгорҳо нону кулча мепӯхт, ёрӣ мерасонд. Вақте ӯ нонҳоро аз дасти модараш мегирифт, модар барояш дуо мекард, ки духтари хурдии хона низ мисли дигар хоҳарбузургҳояш, ки ҳамагӣ шавҳардору фарзанддоранд, бо сарбаландӣ ба шавҳар барояду армон шиканад. Ин гуна суханҳо ба гӯши Нигин намедаромад ва бо абрувони гирифта, танҳо дар фикри ин буд, ки имрӯз дӯстдоштааш ба хостгории дигаре меравад ва аз ин ваҷҳ тамоми вуҷудаш месӯхт.

Банди чунин андешаҳо нону кулчаҳои пухташударо рӯйи зарфи калоне мегузошт, ки садои кушодашавии дари дарвозаи калон шунида шуд. Модар дарҳол сӯйи дар раҳсипор гашт. Садои бонуе ба гӯш мерасид, ки мегуфт:

- Салом, ана мо барои кори хайр омадем ва мехоҳем духтаратон ҳамсафари писарамон бошад.

Нигин бо зарфи пури нону кулчаҳои тоза аз танӯр кандашуда, аз ошхона берун баромад ва бо дидани хостгорҳо тааҷҷуб пахшаш карду дар ҷояш карахт монд.
Бону бо ҳамон лаҳни хуши хеш сухан меронду писарашро ба модари ӯ нишон медод. Ӯ ба дидагонаш бовар намекард. Дар бари он бону Вафо бо як даста гул рост меистоду бо хушҳолии беандозаи ғайриинтизор ба чашмони шуълавари Нигин, ки аз хушбахтӣ медурахшиданд, менигаристу аз ин муъҷизаи тақдир меболид...