Марди солхӯрдае буд. Ӯ чор писар дошт. Падар ҳамеша андешаи онро дошт, ки набояд фарзандонаш ба ҳодисаву воқеоти гирду атроф назари сатҳӣ дошта бошанд. Пирамард баъди андешаи тӯлонӣ тасмим гирифт, ки писаронашро ба ҷустуҷӯи дарахти себе мефиристад, ки дар мавзеи хеле дур аз маҳалли зисти онҳо мерӯйид.

Ӯ писари калониашро дар фасли зимистон, писари дуюмашро дар фасли баҳор, сеюмашро дар тобистон ва писари чорумро дар тирамоҳ равон кард. Вақте онҳо баргаштанд, пирамард онҳоро сарҷамъ овард, то аз дидаву шунидаҳои худ қисса кунанд.

Писари якум ҳикояти худро чунин оғоз кард: “Дарахти себ хеле даҳшатнок, каҷукилеб ва мисли мурда буд. Шохаҳои он мисли дастҳои сиёҳу лоғари шахси бемор ба назар хеле дилгиркунанда менамуданд”.

Писари дуюм гуфт: “Дарахт пур аз муғчаҳои сабзу хуррам буду ба назар чун дастагули зебои афсонавие менамуд. Кас ба ин дарахт нигариста, худро болидаруҳ ва орому осуда эҳсос мекунад”

Писари сеюм чунин қисса кард: “Дарахт хеле зебову нотакрор буд ва аз он накҳати фораме ба гирду атроф паҳн мегардид. Ман дар ҳаёт манзараеро зеботару дилработар аз ин манзара надида будам”.

Писари хурдӣ таассуроти худро чунин баён намуд: “Дарахте, ки ман дидам, пур аз меваҳои шаҳдбор буд, ки зери шуои офтоб ҷило медоданд. Ман чунин себҳои болаззатро боре начашида будам. Онҳо чунон иштиҳоовар буданд, ки аз хӯрданашон ҳеҷ сер намешудам”

Сипас писарон ба баҳсу мунозира пардохтанд. Ҳар яке исбот кардан мехост, ки маҳз ӯ он дарахтеро дидааст, ки падар фармудааст. Падар писаронашро ором

сохта, гуфт, ки онҳо набояд бо ҳам баҳсу мунозира намоянд, чун ҳамаи онҳо ҳақ ҳастанд. Ҳар кадоми онҳо тавонистанд, ки шоҳиди як давраи ҳаёти ин дарахт бошанд.

“Минбаъд шумо набояд дарахт, ё одам ва ё тамоми умри худро танҳо аз рӯи як давра баҳо диҳед. Он чизеро, ки Худованд дар тӯли ҳаёт барои ҳар яки мо додааст, яъне муваффақият, хушҳолӣ, ҳаловат ва муҳаббат, мо танҳо дар охири роҳ, замоне, ки ҳама фаслҳо мегузаранд, метавонем дарк ва баҳогузорӣ кунем. Мо набояд бо дидани зимистони сарду бӯронҳо, хушиҳои баҳору рангорангии тобистон ва меваҳои шаҳдбори тирамоҳро мунтазир нашуда, руҳафтода шавем. Ба сӯи мақсадҳо устуворона қадам ниҳед ва албатта давраи хушиҳо фаро хоҳад расид” – гуфт пирамард.

таҳия: Шаҳло ЭШОНОВА, “ҶТ”