Вақте нафаре аз атрофиён нисбататон рафтор ва ё гуфтори нохубе анҷом дод, ҳаргиз наранҷед, сухани зиште барояш нагӯед ва ба дил кина нагиред. Зеро ранҷидану кина гирифтан, кори инсонҳои комил нест.

Ва оне, ки боиси озурда гардидани рӯҳу қалбатон шуда буд, ҳатман иштибоҳи хешро рӯзе дарк хоҳад кард ва барои ҷуброни хатои худ талош хоҳад намуд. Вале бехабар аз он ки дигар аз эътимод баромадаанд.