Дар роҳ зани тақрибан чилсолае, ки чанд қадам пештар аз ман мерафт, нохост ба замин афтод. Ба нияти ёрӣ расондан суръати роҳгардиамро тезтар кардам. Духтараке, ки телефон ба дасту гӯшмонак ба гӯш дошт, низ дарҳол худро паҳлуи зан гирифт. Ӯ аз тарафи чап ва ман аз тарафи рости зан истодем. Аз дастонаш доштем, то ба по хезад.

- Аҳволатон хуб аст? - пурсид духтар аз зан, ки чашмонаш нимпӯш ва рӯи ҷабинаш рахҳо пайдо шуда буд. Маълум, ки зонувонаш дард ёфтаанд. Зан сухан накард, балки дар ҷавоби духтарак бо аломати тасдиқ сар ҷунбонд.

Мо занро ба канори роҳ, зери сояи дарахт бурдем, то нафас рост кунад. Ин дафъа ман савол додам:

- Шумо беморед, апа, саратон чарх зад?

Зан бо ишораи сар фаҳмонд, ки бемор нест.

Духтарак самимона ва бо камоли дилсӯзӣ чанги пироҳани занро афшонд. Чанд лаҳза касе аз мо дигар ёрои пурсидан накардем. Зеро зан орому бесадо гиря мекард.

- Модара ки носипосӣ кардӣ, Худо мезадааст. Сахт мезадааст... – ба гап даромад зан бо овози гиряолуд.

Ӯ каме хомӯш истода бо пушти дасташ оби дидагонашро тоза кард ва ба гапаш идома дод:

- Модари ҳафтодупанҷсолаи худро, ки мисли кӯдак шуда буд, чанд вақт пеш ба мошин савор карда, ба идораи шиносномадиҳӣ омадам. Бо мақсади аз номи модарам баровардани қайди хона ва ба номи худ гузаронидани он. Танҳо имзои модар лозим буд... Шавҳари ман як марди хориҷӣ аст. Вақте хонаро аз номи модарам ба номи худам гузаронидам, пешниҳод кард, ки биё хонаро ба хориҷиҳо ба иҷора диҳем. Азбаски хонаи мо таъмирдидаву барои ҳамчун коргоҳ истифода бурдан мувофиқ буд, ҳар гуна ташкилотҳо талабгораш мешуданд. Мо медонистем, ки агар хонаро ба хориҷиҳо ба иҷора супорем, маблағи хуб ба даст меовардем. Ҳамон тавр кардем. Хонаро ба як ширкати хориҷӣ иҷора додем. Худамон бо нархи арзон ба хонаи иҷора гузаштем. Ба мо ҳар моҳ аз ҳисоби иҷора 2 ҳазор доллар фоида меомад. Иҷорапулиро ман худам мегирифтам, шавҳарам аслан кордор набуд. Дар аввал аз ин пули калон хеле хурсанд шудам.

Азбаски шавҳарам ба тиҷорат машғул буд, зуд-зуд ба хориҷа рафтуо мекард. Баъд аз ду моҳи иҷоранишин гирифтанамон шавҳарам хориҷа рафту ин дафъа он ҷо буданаш тӯл кашид. Ҳар бор занг мезадам мегуфт, дар корҳояш каме мушкил пеш омадааст, ҳамин ки ҳал кард, бармегардад. Вале корҳояш ҳал нагашт. Як рӯз вақте занг задам, гуфт маблағи ҳангуфт қарздор шудаасту намедонад чӣ гуна онро баргардонад. Ба сари ман ҳам ягон андеша наомад. Вале чанд вақт баъд занг заду гуфт: “Чӣ шавад, ки хонаро ба фурӯш монда, мушкили пешомадаро ҳал кунем? Корҳо ки дуруст шуданд, Худо хоҳад аз маркази Душанбе хонаи беҳтаре хоҳем харид”. Ин ҳодисаҳо чунон зуд ҷараён мегирифт, ки сарфаҳм намерафтам. Ба сарам ҳам намеомад, ки фирефта шуда истодаам. Хуллас, хонаро аз арзише, ки дошт, арзонтар фурӯхта маблағро ба шавҳарам фиристодам. Робитаи мо бо ҳамин гӯё анҷом ёфт. Ҳатто телефонаш дигар фаъол набуд. Бори охир гуфта буд, ки дар Дубай қарор дорад. Ман ҳам ба Дубай рафтам, вале ҳарчанд пурсон шудам суроғаашро наёфтам. Инак, се рӯз мешавад ба Душанбе баргаштаам. Мисли девонаҳо мегардам, чӣ кор кунам намедонам...

Бо шунидани нақли зан ғамгину мутаассир гашта, чӣ гуфтанамонро намедонистем.

Баъд мисли ин ки кадом кори муҳиме ба ёдаш расида бошад, зан саросема аз ҷо бархосту либосашро ба тартиб овард ва азми рафтан кард.

- Ба куҷо меравед? – пурсид духтар.

Зан ба ҷои ҷавоб суол кард:

- Маршруткаи 22 “Зарнисор” меравад-а?

- Меравад, апа.

- Маро ба “22” мешинонед?

- Албатта, лекин “Зарнисор” барои чӣ?

- Регар меравам, то ин ки модарамро аз хонаи пиронсолон гирам...