Дар аҳди қадим ду дӯст барои шикор ба беша рафтанд. Бо амри тасоддуф онҳо бо хирс дучор шуданд. Яке аз дӯстон милтиқашро партофта, ба болои яке аз дарахтони дар наздикӣ буда баромад.

Дуюмаш худашро фавтида вонамуд карда, нафас нагирифта ба замин хобид. Хирс ӯро бӯйида, ба роҳаш рафт. Чунки хирсҳо маслух намехӯранд. Баъди нопадид шудани хирс шикорчии дар болои дарахт буда ба замин фаромада, ба назди дӯсташ омада, ҳазл карданӣ шуд: “Дӯстам, хирс ба гӯшат ягон чиз гуфт-мӣ?”. Дӯсташ дар ҷавоб ба ӯ гуфт: “Ҳа, хирс гуфт, ки дар интихоби дӯст хато кардаӣ”.

Бидонед, ки дар рӯзҳои неки шумо дӯстонатон бисёр мешаванд. Лекин дӯстони ҳақиқӣ дар сафар ва дар тиҷорат маълум мегарданд.

Таҳияи Муҳаммадраҷаб БЕРДИЁРОВ