Ҷавон бо духтаре ҳамагӣ чанд рӯз пеш шинос шуда буд. Пас ба маҳбубааш туҳфа харидан хост. Тасмим гирифт, ҳадяи мегирифтааш ҳар чи сода, лек аҷоиб бошад. Ба ёдаш расид, ки шаби гузашта вақте ҳамроҳ дар кӯчаи пурбарф қадам мезаданд, дастони духтар хунук хӯрда, ҷавон дастҳои нарм ва хурду наҳифи ӯро миёни дастҳои худ гарм карда буд. Ният кард ки барои духтар як ҷуфт дастпӯшак бихарад. Хоҳараш, ки дар чунин корҳои устухон надошт, пас ӯро барои интихоби дуруст ҳамроҳ гирифт.

Аз мағоза як ҷуфт дастпӯшаки дарунаш пашмин интихоб карданд. Хоҳараш барои худ як ҷуфт либоси таҳпӯши турӣ харид. Аммо фурӯшанда ҳангоми ҷобаҷогузории молҳои харидаашон дар мағоза иштибоҳ кард. Дастпӯшакҳо ба дасти хоҳари ҷавон афтоду либоси таҳпӯши вай дар қуттии махсусе тавассути хизматрасонии махсуси фурӯшгоҳ ба суроғаи маҳбубаи ҷавон бурда шуд. Дохилаш ҷавон ба номи маҳбуба хатчае ҳам навишта буд.

“Азизам! Шаби гузашта вақте ҳамроҳ гаштугузор мекардем, пай бурдам, ки аз инҳо напӯшидаӣ. Агар хоҳарам бо ман намебуд, ҳатман аз навъи дарози тугмадораш интихоб мекардам. Вале хоҳарам аз навъи кӯтоҳу бетугмаи он истифода мебарад. Ба гуфтаи вай бадар карданаш осонтар аст. Лек зани фурӯшанда ба ман азони худашро нишон дод. Аз он зан як хоҳиши дигар ҳам кардам. Гуфтам, туҳфаи бароят харидаамро як бор пӯшад, то ман бинам. Вай ҳам зуд пӯшид. Бисёр зебо намуд. Дастамро дароз карда, палмосидам. Нарму форам буд. Кошки ҳангоми бори аввал пӯшиданат дар паҳлӯят мебудам ва барои пӯшиданат ёрӣ мерасондам. Ба ман сахт мерасад, ки то ба ту расиданаш дасти якчанд нафар ба он расидааст. Вақти бадар кардан дарунаш каме нам мешудааст. Камтар пуф кардан даркор. Андешаи ин ки дар вохӯрии навбатиамон ман онҳоро ба даст гирифта пай ҳам мебӯсам, маро ором намегузорад...

Бо муҳаббат ва эҳтиром...”

Қайд: Баъд аз он ҷавон дигар маҳбубаашро надид.