КИТОБХОНА
Ҷумъа 29 Март 2024 12:14
Подшоҳе буд, ки боғи зебою назаррабо ва муҳташам дошт. Сайругашт дар ин боғ аз шуғли писандидаи ӯ маҳсуб меёфт. Рӯзе шоҳ вориди боғ шуда, тамоми рустаниҳои боғи дӯстдоштаашро пажмурдаву сарафканда, маъюсу ғамгин ва дар ҳоли маҳв шудан дид.
- Чӣ воқеа шуд? – пурсид шоҳ, ки хеле ҳайратзада шуд буд.
Дар ҷавоб ба суоли ӯ дарахти булут, ки каҷукилебу нозебо буд, бо нидои пуралам гуфт, ки оқибат мемирад, чун хеле зиёд мехоҳад, ки мисли санавбар баланду мавзунқомат бошад. Санавбар бошад, шиква аз он мекард, ки наметавонад мисли ток хӯшаҳои шаҳдбори ангур ба бор биёрад. Ток бо дарду андӯҳ хабар медод, ки он мисли нилуфар шукуфтаву атрафшонӣ карда наметавонад. Нилуфар аз он ки қудрату тавоноии булутро надорад, заъфарону бетароват шуда буд.
Шоҳ бо андӯҳи зиёд дар боғи маҳвшудаистода мегашт ва ногаҳон гули сурхи хурдакакеро дид, ки тару тоза ва неруманд буду аз ӯ накҳати тозае ба машом мерасид. Атргул ба подшоҳ чунин гуфт:
- Ман ҳамеша бовар доштам, ки модоме ту маро дар ҳамин қитъаи замин шинондаӣ, пас, мақсадат маҳз парвариш кардани Атргул ва лаззат бурдан аз рангу бӯи ман буд. Вақте ту дар ин мавзеъ Булут, Токи ангур ва ё Санавбарро дидан мехостӣ, пас, тухми онҳоро интихоб намуда, ин ҷо мекоштӣ. Модоме ки ту маро интихоб кардӣ, пас, ман набояд ба дигаре ҳасад бурдаву кӯшиш намоям, то мисли ӯ бошам.
Шумо танҳо бо хости Худованд имрӯз ва дар ин ҷо ҳастед. Шумо ҳамон гунаед, ки ҳастед, чунки олам маҳз ба шумо эҳтиёҷ дорад. Бале, шуморо одамони гуногун иҳота намудаанд, ки яке аз шумо баландтару дигаре аз шумо тавонотар, сеюмӣ зеботару чорумӣ доротар аст. Вале худро бо онҳо муқоиса кардан ин мисли муқоиса кардани шафтолу бо хишт аст.
Шумо шахсияти ягона ва бемислед. Шахсро мебояд танҳо ИМРӮЗи худро бо ДИРӮЗаш муқоиса намояд, то барои такмил додани худ кӯшиш ба харҷ диҳад. Қабул кардани худ ин дӯст доштани худ, бахшидани худ, иҷозати хато кардан ва аз муваффақиятҳо ифтихор доштан аст.
Интихоб аз шумост: худро қабул кардану дӯст доштан, яъне шукуфтан, атрафшонӣ кардан, атрофиёнро хурсанд намудан, аз ҳар лаҳзаи ҳаёт лаззат бурдан ва ё худро бад дидану маломат кардан, яъне пажмурдаву маъюс ва оқибат маҳв шудан.
- Чӣ воқеа шуд? – пурсид шоҳ, ки хеле ҳайратзада шуд буд.
Дар ҷавоб ба суоли ӯ дарахти булут, ки каҷукилебу нозебо буд, бо нидои пуралам гуфт, ки оқибат мемирад, чун хеле зиёд мехоҳад, ки мисли санавбар баланду мавзунқомат бошад. Санавбар бошад, шиква аз он мекард, ки наметавонад мисли ток хӯшаҳои шаҳдбори ангур ба бор биёрад. Ток бо дарду андӯҳ хабар медод, ки он мисли нилуфар шукуфтаву атрафшонӣ карда наметавонад. Нилуфар аз он ки қудрату тавоноии булутро надорад, заъфарону бетароват шуда буд.
Шоҳ бо андӯҳи зиёд дар боғи маҳвшудаистода мегашт ва ногаҳон гули сурхи хурдакакеро дид, ки тару тоза ва неруманд буду аз ӯ накҳати тозае ба машом мерасид. Атргул ба подшоҳ чунин гуфт:
- Ман ҳамеша бовар доштам, ки модоме ту маро дар ҳамин қитъаи замин шинондаӣ, пас, мақсадат маҳз парвариш кардани Атргул ва лаззат бурдан аз рангу бӯи ман буд. Вақте ту дар ин мавзеъ Булут, Токи ангур ва ё Санавбарро дидан мехостӣ, пас, тухми онҳоро интихоб намуда, ин ҷо мекоштӣ. Модоме ки ту маро интихоб кардӣ, пас, ман набояд ба дигаре ҳасад бурдаву кӯшиш намоям, то мисли ӯ бошам.
Шумо танҳо бо хости Худованд имрӯз ва дар ин ҷо ҳастед. Шумо ҳамон гунаед, ки ҳастед, чунки олам маҳз ба шумо эҳтиёҷ дорад. Бале, шуморо одамони гуногун иҳота намудаанд, ки яке аз шумо баландтару дигаре аз шумо тавонотар, сеюмӣ зеботару чорумӣ доротар аст. Вале худро бо онҳо муқоиса кардан ин мисли муқоиса кардани шафтолу бо хишт аст.
Шумо шахсияти ягона ва бемислед. Шахсро мебояд танҳо ИМРӮЗи худро бо ДИРӮЗаш муқоиса намояд, то барои такмил додани худ кӯшиш ба харҷ диҳад. Қабул кардани худ ин дӯст доштани худ, бахшидани худ, иҷозати хато кардан ва аз муваффақиятҳо ифтихор доштан аст.
Интихоб аз шумост: худро қабул кардану дӯст доштан, яъне шукуфтан, атрафшонӣ кардан, атрофиёнро хурсанд намудан, аз ҳар лаҳзаи ҳаёт лаззат бурдан ва ё худро бад дидану маломат кардан, яъне пажмурдаву маъюс ва оқибат маҳв шудан.
Эзоҳи худро нависед