Марди деҳотие ҳамарӯза тавассути сарҳад мегузашт. Ӯ бо худ харашро низ, ки ба пушти он хурҷинҳои пур аз каҳро бор мекард, кашола карда мебурд. Дар деҳа овоза паҳн шуд, ки ӯ ба қочоқи мол машғул аст.

Ҳар дафъа вақти бозгаштанаш сарҳадбонон ӯро аз сар то по кофтуков мекарданд, хурҷинҳояшро аз каҳ холӣ мекарданд, онҳоро зери об мекарданд, баъзан ҳатто каҳро пурра месӯзонданд, вале чизе пайдо намекарданд. Зиндагии мард бошад, рӯз аз рӯз беҳтар мешуд. Оқибат ӯ аз ин кори худ даст кашид ва ба кишвари дигаре кӯч баст. Баъди чанд сол яке аз сарҳадбонон ӯро дар роҳ дида шинохт ва пурсид:

- Мо ҳарчанд дарк мекардем, ки ту аз сарҳад чизе мегузаронӣ, вале исбот карда наметавонистем. Дигар пинҳон доштани он сир ягон маъноеро ифода намекунад. Мехостам бидонам, ки он рӯзҳо чи интиқол медодӣ?

Мард кӯтоҳ ҷавоб дод:

- Харҳоро...

таҳия: Ш. ЭШОНОВА, “ҶТ”